Loslaten. Hoe vaak hoor je dat niet.
Nu ik ouder word (ik weet het, ik ben nog veel te jong om dat te mogen zeggen) merk ik dat ik soms mijn moeder hoor praten: Laat het los, maak je er niet druk om…loslaten, moeilijker dan ik voor ogen had.
Loslaten van vroegere vrienden, van wie je ineens verder verwijdert raakt omdat jullie levens zo anders uiteen lopen. Loslaten van een geliefde. Ruzies, je er minder druk om proberen te maken, niet alles aan je zelf wijten, laat het los.
Zelf ben ik er eigenlijk pas net achter gekomen dat een leven met kinderen grotendeels om loslaten gaat. De eerste stapjes zonder handjes vast, het zelf doen, de eerste keer naar het kinderdagverblijf of naar school, later hun eerste vriendje/vriendinnetje en het uitgaan….Het hoort er allemaal bij.
Afgelopen weekend ben ik ontzettend met mezelf geconfronteerd en dat begon zo:
Mijn vriend en ik delen onze agenda’s en plots stond er in: verrassingsweekend. Joepieeee! Leuk! Wat een lief gebaar! Mijn vriend heeft een verrassingsweekend voor ons geregeld! Met zijn drietjes of samen, ik kon mijn geluk niet op. Het gebeurd niet vaak dat ik een dergelijke verrassing krijg en begon druk te fantaseren over wat we zouden gaan doen.
Na wat hints; je hebt het er weleens over gehad, eerst vind je het niet zo leuk, maar daarna wel hoor! Was ik echt de weg kwijt. Dingen als zweefvliegen, parachutespringen, bungeejumpen, alles kwam voorbij. Ondertussen maakte ik me ook zorgen. Nu ik zwanger ben mag ik veel van die dingen niet en ik hoopte dat hij dat ook besefte. Daar hoef ik me niet druk om te maken zei hij.
Uiteindelijk wist ik het (dacht ik) een weekendje Parijs. Eén van onze eerste afspraakjes speelde zich in deze ‘stad van de liefde af’, we gingen met de auto, kregen autopech, werden weggetakeld, stonden uren in de kou te wachten op een taxi naar het hotel…Drama.
Nu zullen we vast met het vliegtuig of de trein gaan! Ik zag het helemaal zitten. Afijn, koffer ingepakt, in de auto, en ja hoor, aangekomen op Schiphol. Nu wist ik het zeker! Noud hadden we op het kinderdagverblijf gebracht, die zouden opa en oma wel ophalen…
Toen gebeurde het, eenmaal binnen kreeg ik een envelop en zei hij dat ik verder alleen moest. Tranen sprongen in mijn ogen…alleen? Wilde hij niet met mij mee? En Noud dan? Die had ik geen eens gedag gezegd…het huishouden, de was, er spookte van alles door mijn hoofd.
Wat ga ik doen dan? Vroeg ik enigszins beteuterd. Ik maakte de envelop open, een ticket naar Londen! Nu wist ik het! Mijn vriendin werkt een jaar in Engeland en ik had haar zo graag willen opzoeken! Door alle drukte van beide kanten niet van gekomen en ze kwam al bijna weer terug in Nederland.
Mijn gevoelens waren zo dubbel, ik was zo enthousiast dat ik naar haar toe ging. Een meiden weekend als vanouds. Dubbel omdat ik mijn kind geen gedag had gezegd, mij ook had verheugd op een weekend met mijn vriend samen. Wat een liefde zit er in deze man om mij dit cadeau te geven en alleen met kind en huishouden thuis te blijven. Ondertussen was ik hem ook zo dankbaar!
Nou…een dikke kus, innige omhelzing (alsof ik hem maanden moest missen) en ik zwaaide gedag terwijl ik de poortjes doorliep. Dit was het loslaten dus, dat zei ik ook tegen mezelf, laat het los, geniet er nu maar van.
Toch apte ik Joost nog: de was moet nog opgehangen worden en de vloer plakt…. Ik vind het loslaten dus blijkbaar echt wel lastiger als ik dacht. Hoe doen jullie moeders dat toch? …
Wat een leuk geschreven stuk en zeker heel herkenbaar het loslaten. Zowel kind, als huis, als werk. Ik denk dat wij vrouwen te veel controlfreak zijn en touwtjes graag in eigen hand willen houden, ookal beweren we dat we graag verast worden door de man of dat we graag willen dat ons iets uit handen wordt genomen. Stiekem kunnen we dat toch ook weer eigenlijk niet aan 😉
Anne, leuk geschreven, top ga zo door!