Ik kijk op mijn wekker en zie de tijd langzaam verstrijken. Gespannen lig ik te luisteren of ik de voordeur soms open hoor gaan, maar het blijft stil. Natuurlijk kan ik niet slapen. Een half uur geleden kreeg ik een Appje van mijn oudste dochter. Ze zat in de trein en of ik haar even van het station wilde komen halen. Normaal gesproken zou ik gelijk JA hebben gezegd, maar omdat ik (o.a. met mezelf) afspraken heb gemaakt besluit ik nu eens NEE te zeggen. Ik zet mijn mobiel helemaal uit en kruip in bed. Na vijf minuten gaat de huistelefoon. “Waar ben jij” hoor ik haar geërgerd roepen. Ik zeg dat ik bijna slaap, dat ze maar moet gaan lopen of een taxi moet nemen en verbreek de verbinding. Yes… Ik heb het gedaan! Ik heb voor mezelf gekozen! Wat knap van mij! Maar … mijn geweten knaagt. Loslaten hoe doe je dat?
“Bent u de moeder” zegt de ambulance broeder. Ik knik en kijk toe hoe ze mijn dochter op een brancard hijsen. Stomdronken is ze en ze heeft een grote snee boven haar wenkbrauw. “Oh… had ik haar nou maar opgehaald”, knaagt mijn geweten. “Dan was dit nooit gebeurd!” Inmiddels is er een man naast mij komen staan. “Zo’n meid alleen over straat midden in de nacht, dat is toch vragen om problemen?” zegt hij meewarrig. “Ze heeft trouwens wel geluk gehad, want die jongens waren hele verkeerde dingen met haar van plan.” Ik kijk hem geschrokken aan. “Ja… ik was nog even mijn hond aan het uitlaten toen ik haar op de straat zag liggen. En… ach mevrouw, dan ga je toch niet staan toekijken, hè?” “Nee hoor… toen mijn dochters nog jong waren heb ik ze altijd overal naar toe gebracht.”
Ik bedank de man uitvoerig en stap in mijn auto om achter de ambulance aan te rijden.
“Wat hadden wij nou afgesproken: Jij zou haar loslaten… weet je nog?” Ik knik braaf maar nog voordat ik mijn mond open wil gaan doen om mezelf te verdedigen, gaat de stem verder: “Er is niks aan de hand hoor! Ze gebruikt je!” “Lekker makkelijk toch zo’n moeder als vaste taxichauffeur op ieder moment van de dag. En… ook nog eens helemaal gratis, hè?” Ik zeg dat er van alles zou kunnen gebeuren met zo’n meisje helemaal alleen midden in de nacht, maar de stem veegt mijn argumenten resoluut van tafel. “Die komt heus wel thuis hoor! Ze heeft dit toch al vaker gedaan? Of niet soms?” Ik knik beschaamd en moet denken aan al die keren dat ZIJ ‘s ochtends binnen kwam, terwijl IK naar mijn werk ging.“ Ik heb de eerste trein genomen en ga nu naar bed” zei ze en ja… ze had het leuk gehad.
“Maar ze zegt dat ze nu op het station staat en helemaal alleen is”, verdedig ik haar. “Bullshit” zegt de stem “Ze was daar toch met een hele groep? Hoe gaan die dan naar huis?” Ik besluit om maar niks meer te zeggen, want ja… hij heeft gelijk.
Loslaten hoe doe je dat?
“Nee moeder… jij hebt laatst een hele sterke column geschreven over hoe je het zou gaan aanpakken en daar moet jij je nu wel aan houden!” “Je zou gaan loslaten… weet je nog?” “Omdat je er anders knettergek van zou worden”. “Bovendien krijg je steeds meer lichamelijke klachten en jij weet best hoe dat komt!” “Dus kom op … Hou vol!” “En natuurlijk vindt ze jou nu een rotmoeder, want eerst deed je toch alles voor haar?” “Je was gewoon haar slaafje!” “Nou… NU niet meer.” “Dat heb je zelf gezegd.” “Effe lastig voor haar… maar… ze went er wel aan!”
Ik weet dat mijn beide gewetens een punt hebben, maar nu moet IK kiezen. Blijf ik in dienst van mijn bijna twintig jarige dochter die “YOLO” en “Me-Myself and I” op haar voorhoofd heeft staan of kies ik voor mezelf.
Nat van het zweet word ik wakker en in de verte hoor ik de buitendeur open gaan.
Ze is thuis!
