Dikke vette liefde borrelt op als ik aan mijn 8-jarige dochter denk

Hé mop, vandaag ben je al weer 8 jaar geworden. Wat een leeftijd vind ik het, maar het kan jou maar niet snel genoeg gaan volgens mij. Als een heuse puber-to-be sta jij je -als het even kan- op te tutten voor de spiegel. Vol overgave zing je met je BFF video’tjes in met de muziek app Musical.ly en het liefst laat je mij vanalles voor je regelen.

‘Maaaam, ik heb dorst’, ‘Maaaaam, smeer jij mijn boterham?’, ‘Maaaaam, ik kan mijn broek niet vinden’… zo gaat het de hele dag door. Vijf van de tien keer kaats ik je vraag terug in een poging iets van opvoeding door te geven. ‘Meid, je bent al bijna 8, dat kan je zelf toch wel?’ en ‘Lieverd, kijk even in die berg die op je slaapkamervloer ligt, daar ligt hij vast tussen’.

Stoere,  positieve mini diva

Maar uiteraard laat ook ik me regelmatig verleiden door de blik die je feilloos weet te vormen op je gezicht. Niet zo vlug als dat papa dat doet, want je bent immers zijn kleine meisje en daar maak je goed gebruik van 😉 , maar het gebeurt vaak voor ik er erg in heb. Het zal wel komen omdat je nu eenmaal de kleinste bent en al het nodige achter de kiezen hebt. Zo hebben we al de nodige schietgebedjes achter de rug, papa en ik.

Maar zelden heb ik een kind gezien wat zo sterk en positief in het leven staat. Waar je het vandaan haalt dat weet ik niet precies, maar zelfs met een gebroken been en een scheef gezicht met een enorme hechting en twee dikke dichte ogen op de eerste dag van de skivakantie wist je er nog een kleine glimlach uit te persen. Terug naar huis na 3 dagen ziekenhuis? Geen denken aan! Jij wilde nog steeds vakantie vieren.

En laten we vooral die ene keer niet vergeten dat je twee weken met een gebroken pols hebt rondgelopen omdat de huisarts aangaf dat deze niet gebroken kon zijn. Je gaf immers geen kik. Behalve toen na twee weken je pols ‘gezet’ moest worden in het ziekenhuis, jouw gil ging door merg en been. Wat heb ik me schuldig gevoeld dat ik dat heb toegestaan zonder verdoving. Wist ik veel… brrr.

Een kei in delegeren

Met je 8 jaar ben je een kei in delegeren, dat heb ik wel gemerkt. Gisteren nog was je overduidelijk in het feit dat ik niet mocht vergeten om je cupcakes te bakken. Jij had dan wel een kinderfeestje van een vriendinnetje, maar je moest toch ook wat te trakteren hebben op school! En dit keer geen fruitspies waarschuwde je. Nee, pandabeer cupcakes wil je trakteren. WTF? Zo’n keukenprinses ben ik nu ook weer niet. Gelukkig heb ik je ervan kunnen overtuigen dat een bloemetje op een cupcake ook leuk is 😉 .

Maar wat ik me tegelijk realiseer is dat je dit jaar voor het eerst je verjaardag viert en trakteert in de klas, zonder mij! En hoewel het van mij nooit zo hoefde, 10 verschillende verjaardagsliedjes zingen en maar foto’s maken in de klas… nu is het toch wel even slikken.

En dan blijkt ook nog dat je vanaf volgend jaar -in groep 5- alleen nog maar de woensdagmiddag vrij bent. Een paar maanden geleden klonk dat hemels, maar nu weet ik het even niet meer. Ik mag dan geen knutselmoeder zijn, ik geniet er wel enorm van om naar je te kijken. Te kijken naar hoe je je ontwikkelt, hoe je geniet van alles om je heen. Hoe je oefent en oefent, totdat je er zeker van bent dat je het kan. Zo gaat dat met leren, met sporten en met muziek maken. Je wilt alles proberen en alles kunnen. En liefst het beste van iedereen 😉 .

Loslaten

Ik hoop dat je ook een beetje leert loslaten lieverd. Soms is het namelijk goed zoals het is. Tuurlijk is het oké om te proberen en te oefenen. Maar je hoeft niet altijd overal de beste in te zijn, weet je? Wij houden toch wel van je. En je BFF is -ook als je ergens niet goed in zou zijn- toch nog steeds je BFF.

Ik wens je onwijs veel liefde en plezier het komende jaar en ben oprecht trots dat ik je mama mag zijn. En als ik dan nog iets kleins voor mezelf mag wensen… dan wens ik dat je iets minder op mij lijkt dan het er nu naar uitziet. Dat je openstaat voor de adviezen van papa en mij en niet net als ik altijd maar alles zelf wilt uitzoeken. Daar zijn wij namelijk voor, tot aan het moment dat je ons echt niet meer nodig hebt en zelfs dan stiekem nog.

Kus, mama.