1 januari was het weer de dag voor mij! Tijd om dat te doen wat ik me ieder jaar op 1 januari voorneem. Eigenlijk, als ik heel erg eerlijk voor mezelf ben, is het iedere maandag voor mij 1 januari.
Want op 1 januari (en al die andere maandagen) begin ik met het l-woord. Lijnen! En iedere keer op dinsdag stop ik er weer mee. Bah… ik weet dat ik niet de enige ben, maar toch. Op het moment dat ik het besluit weer genomen heb, voel ik me net als Remy; helemaal alleen op de wereld! De keukenkasten worden uitgeruimd, het boodschappenlijstje wordt korter en mijn humeur daalt snel naar het vriespunt.
Op 1 januari 2011 was ik het echt zat. Al vanaf mijn twaalfde ben ik aan het lijnen en zoals het er naar uitziet heb ik het woord jojo-effect uitgevonden. Afvallen, aankomen, afvallen, zwanger, afvallen, aankomen, weer twee keer zwanger! Een jaar of zeven geleden heb ik de 64 kilo gehaald, maar dat was een blauwe maandag. Allemaal nieuwe kleren gekocht en twee maanden later kon ik ze niet meer aan. Ik wil niet meer te dik zijn, voor de spiegel staan en wel kunnen huilen! Ik wil in de kledingwinkel komen en gewoon een kledingstuk van het rek grissen en dan aan de verkoopster in het pashokje vragen of ze een maatje kleiner wil pakken, want het is te groot!
Snoep ik veel? Nee, soms. Als ik emotioneel ben of gestrest, maar ik ben geen overmatige eter. Nee, ik hou van een wijntje. Gezellig, daar hoort een toastje en een blokje kaas bij. En als ik in een restaurant eet, bestel ik altijd een ijsje, want uit eten zonder ijsje is niet compleet. Ik hoef alleen maar aan eten te denken, of het nestelt zich al fijn op mijn dijen. Maar goed, vanaf januari 2011 gaat het goed. Het afgelopen jaar ben ik vijftien kilo kwijt en op 1 januari 2012 had ik ze nog steeds niet teruggevonden. Dankzij mijn held!
Sonja is mijn steun en toeverlaat in deze strijd. Het eerste boek dan, want van de andere lijk ik alleen maar aan te komen. Geen honger lijden, genoeg mogen eten en makkelijk! Kinderen kunnen gewoon mee eten en ik hoef niet moeilijk te doen om weer een week lang de maaltijden te bedenken. Ideaal! Al ruim een jaar ben ik nu bezig, en het is op en af gegaan, maar het gaat nu eindelijk de goede kant op.
Iedere ochtend ga ik eerst naar het toilet, plas het laatste druppeltje met moeite uit (want alle beetjes helpen), trek daarna alles uit en ga op de weegschaal staan. Vanmorgen zag ik cijfers op het ding, waarvan ik niet eens wist dat ze erop stonden. Twintig kilo kwijt! Ik rende naar mijn kledingkast, pakte mijn doos met “dunne” kleren van onder het stof en pakte die ene broek, die ik aankon toen ik 64 woog. En wat denk je? Ik kreeg hem dicht! Iets te strak nog, maar hij bleef in ieder geval niet meer halverwege mijn dijen steken.
Wat een triomfgevoel! Natuurlijk meteen alle kleren gepast en mijn dag werd steeds beter! Mijn “dunne” kledingdoos is nu een doos geworden voor de “dikke” kleren. Nog vijf kilo en dan ben ik op mijn oude gewicht van 64 kilo. En nu zorgen dat het zo blijft!
O wow! Ik ben jaloers…
IK ben er ook zo een… lekker eten… een wijntje erbij; ik doe niets liever! Gezellig. En ook het snoepen gaat met momenten. In de winter vind ik het allemaal wat lastiger dan in de zomer, dat wel. Maar dat maatje wat ik 9 jaar geleden had… dat is ver te zoeken.
Ik kan me er alleen niet toe zetten, dat afvallen. Heb er zo’n hekel aan! Misschien gewoon vaker hopen op de buikkrampen die ik nu heb… dan bestaat mijn dag uit water-thee en tot nu toe een klein stukje ontbijtkoek. Ik neem aan dat de weegschaal voor mij morgen ook iets vriendelijker is.
Succes!
Hey Joyce,
Toch hoop ik voor je dat de buikkrampen snel over gaan! Beterschap!