Het regent pijpenstelen. Ik moet me goed concentreren want het zicht is slecht op de weg. Achter me zitten twee dolenthousiaste kinderen, we zijn onderweg naar een speelparadijs waar we nog niet eerder zijn geweest.
‘Is het daar nog groter?’ ‘Ja, nóg groter,’ antwoord ik. Twee kinderen gillen enthousiast.
Natuurlijk is er in een regenachtig weekend geen parkeerplek meer voor de deur vrij, wat had ik dan gedacht toen ik dit uitje opperde? Indoorspeeltuinen zijn hot. ‘Dat wordt een douche,’ grap ik. De jongens zijn zich nergens van bewust en stappen met z’n tweeën in een enorme plas. Ik bekijk het tafereel en probeer me niet te storen aan de moddervlekken op de nieuwe Timberlands van Kleine Man.
Binnen is het droog en een gegil van jewelste. Als we eenmaal een tafeltje hebben bemachtigd, zijn de jongens al verdwenen. Die zijn we voorlopig kwijt.
‘Thee?’ vraagt de moeder van zijn beste vriendje.
Mama is bang…
‘Mama, mama…’ Kleine Man komt laaiend enthousiast aangerend met knalrode wangen. Hij heeft zijn trui en sokken uitgetrokken en gelukkig heeft hij ze dit keer meegenomen.
‘Wil je met mij mee in die helikopters?’
Ik kijk naar het kopje thee waar ik nog maar twee slokjes van heb kunnen nemen. Zucht. ‘Moet dat?’ ‘Jaaaaa,’ krijst Kleine Man. Ik loop met hem mee en kijk achterom naar de moeder. ‘Lach jij maar, jij bent straks vast ook de sjaak.’
Lees ook: 7 redenen om een speelparadijs te ontwijken. Voeg mama is bang daar maar aan toe!
Ik hou niet van hoogtes
We klimmen via de trap omhoog. Op het waarschuwingsbord staat duidelijk dat kinderen tot vijf jaar begeleiding moeten meenemen. Lekker dan, ik kom er dus echt niet meer onderuit.
We stappen in een piepklein helikoptertje en ik zie nu pas dat je moet fietsen om dat ding over de rails vooruit te krijgen. Geweldig, dit wordt echt mijn dag. Daar zit ik dan: in een te krappe helikopter me de ko-le-re te fietsen en we komen geen steek vooruit. Mijn rug doet zeer, mijn knieën zitten in mijn nek, angstzweet druppelt mijn beha in… maar Kleine Man giert het uit. Hij vindt het ge-wel-dig.
‘Mama, leuk hè?’ ‘Fantastisch.’
Mama is bang. Mama is echt bang. Hoogtes en ik zijn geen goede combinatie. Ik voel het zweet in mijn handen staan. We bengelen toch een aantal meters boven de grond en bij iedere bocht – waarbij ik nog harder moet trappen met mijn knieën in mijn nek en nee Kleine Man trapt amper mee – hoor ik gekraak. Ik besluit om niet naar beneden te kijken.
In de verte zie ik het station waar we weer mogen uitstappen. Mijn hartslag is twee keer zo hoog als normaal en ik heb het gevoel dat mijn hart er bijna uit bonkt. Wat zal ik blij zijn als ik straks weer met twee benen op de grond sta.
‘Joehoee!’
Onder mij staat de moeder van het vriendje. Enthousiast staat ze foto’s te maken en mijn ijzingwekkende gezicht zal er wel prachtig opstaan, vrees ik. Niet Insta-waardig.
‘Mama, we kunnen ook blijven zitten, dan mogen we nog een keer.’ ‘Schat, dat is lullig voor de andere kindjes die staan te wachten. Die willen ook dolgraag in dit spannende ritje.’ Nog een keer? Dan komt mijn hele maaginhoud eruit. ‘Kom, we gaan een ijsje halen.’ Mijn benen voelen zwaar en wiebelig.
Kleine man is ook bang
‘Vond je het een leuke dag vandaag?’ Kleine Man knikt tevreden. ‘Het was superleuk. Vond jij het ook leuk mama?’ ‘Superleuk.’ Dat ik angstzweet onder mijn oksels voelde prikken, ga ik natuurlijk niet tegen hem zeggen. Hij moet nog minimaal een paar jaar denken dat zijn moeder superstoer is.
‘Lekker slapen, lieverd.’ Ik geef hem een kus en dim het licht. Daarna loop ik naar het washok. ‘Mamaaaaaaaa!’ schreeuwt Kleine Man opeens uit het niets. Ik ren naar hem toe. ‘Wat is er?’ ‘Ik ben zo bang alleen in mijn bed.’
‘Maar ik ben vlakbij, lieverd.’ ‘Mama, iedereen is weleens bang,’ zegt Kleine Man belerend. Ik knik, terwijl ik naast hem op het randje van zijn bed ga zitten.
‘Zelfs jij mama.’ ‘Nee, mama’s niet hoor.’ ‘Wel!’ roept Kleine Man fel. ‘Jij was echt een bange poeperd in de helikopter.’
Duur ritje
Een week later valt er een envelop op de deurmat met het logo van het CJIB. Ik ga ervan uit dat het een boete voor Husband is, dat is namelijk bijna altijd het geval. Maar dan als ik mijn naam op de envelop zie staan, scheur ik het kreng met geweld open.
Drieëndertig euro. Van wanneer? Ik zie de datum en reken snel terug en kom tot de conclusie dat het helikopter-ritje me duur is komen te staan. Mama is niet meer bang. Mama is zwaar geïrriteerd.
-x-
Ievy
