Het is een druilerige middag. Mijn dochter zit met haar BFF in de bioscoopzaal te luisteren naar mijn instructies. De meisjes mogen voor het eerst alleen naar de film. En alleen is in dit geval echt alleen. De hele zaal is voor hen zelf. Deze film, Storm, was een verjaardagscadeautje van mijn dochter aan haar vriendinnetje. Inclusief bijbehorende hapjes en drankjes. Mijn uitleg over hoe te handelen bij calamiteiten lijkt ze niet zo veel te deren. En zoals vaker ben ik ook dit keer weer de overbezorgde moeder van een tiener.
Moeder van een tiener, het blijft spannend
Uit goed fatsoen proberen ze een beetje naar me te luisteren maar ze kunnen niet wachten om hun smartphone uit hun handtasje te halen om selfies te maken. Net tien jaar! 😉 We zijn in een servicebioscoop. Door op een knopje te drukken komt een ober je bestelling opnemen en word je op je wenken bedient. Als ik over het pasje en de bestelprocedure begin, krijg ik even wat aandacht. Ze willen weten wat en hoeveel ze mogen bestellen en hoe vaak ze op het knopje mogen drukken. Als ik bijna klaar ben met mijn veel te lange betoog (ik weet het, ik vind dit veel spannender dan de meiden), komt ineens het laatste hoofdstuk van mijn instructie de filmzaal binnenwandelen….
Een wat oudere man neemt plaats op de achterste rij. De meiden zitten ergens in het midden. Zij kijken even op en gaan door met giechelen en checken of hun telefoons uit staan. Zelf raak ik lichtelijk in paniek. Ik praat mezelf moed in, en zeg dat het kind van “die man” nog even naar het toilet moest, of alvast de drankjes aan het halen is. Maar er komt geen kind.
(Over)bezorgde moeder
De vriendinnen vinden dat ik nu echt moet gaan, maar niet voordat ik heb uitgelegd dat als “die man” of iemand anders iets raars doet of iets geks zegt, ze meteen moeten gillen en op het knopje moeten drukken. Pas als ik heb gecheckt of mijn telefoonnummer goed in hun telefoon staat, loop ik langzaam de zaal uit. Met buikpijn. Ik wacht nog tevergeefs op het kind van “die man”. Even overweeg ik om een kaartje te kopen en stiekem achter in de zaal plaats te nemen. Maar ik wil het “alleen naar de film” moment van deze grote meiden niet verpesten. Dit zouden ze me echt niet in dank afnemen. Toch sluip ik eventjes stiekem terug naar binnen. Alle drie staren ze, ieder op hun eigen plek, naar het grote scherm.
Vooroordelen en zorgen delen
In de lobby klamp ik direct een vriendelijke medewerkster aan en maak haar deelgenoot van mijn zorgen. Gelukkig begrijpt ze me helemaal en zal een oogje in het zeil houden. Ze drukt me op het hart dat ze de camera’s extra in de gaten houden en dat er regelmatig iemand de zaal in loopt om te kijken of alles goed gaat. Ze vertelt me dat “die man” vaker in deze bioscoop komt. Hij is minder begaafd maar doet geen vlieg kwaad. KAK!!!! Nu baal ik van mezelf dat ik in mijn hoofd van deze aardige, onschuldige man een crimineel heb gemaakt.
De vriendelijke medewerkster wenst me een fijne middag en gunt me een heerlijk anderhalf uurtje vrijaf. Lekker shoppen was de bedoeling, maar je snapt het al, genieten kan ik nu niet. Ik slenter door de stad, maar ben meer aan het piekeren dan dat ik op koopjes aan het jagen ben. Tja, moeder van een tiener. Wat vind jij? Ben ik zo’n overbezorgde moeder of zou bij jou ook de twijfel toeslaan? En met welke leeftijd zou jij je kind alleen naar de bioscoop laten gaan?
Lees ook: Angsten als moeder tijdens de opvoeding
Mijlpaal met een tiener in huis
Oké, moeder van een tiener in huis vond ik best een mijlpaal. Het valt niet mee om haar rond te leiden in de wereld die voor haar steeds groter wordt. Niet zo zeer voor mijn meisje. Zij is voor haar tien jaar al best wijs en verantwoordelijk. Aan de andere kant is mijn meisje heerlijk onbevangen en speels. Zoals het hoort wanneer je 10 jaar bent.
Voor mij als ouder valt de taak van “moeder van een tiener” me toch wel zwaar. Er liggen tegenwoordig vele gevaren op de loer. Waren wij vroeger eigenlijk alleen bang voor kinderlokkers, in deze tijd zijn er de gevaren van misbruik, ontvoering en pesten. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het digitale gevaar.
Nu probeer ik de gulden middenweg te vinden. Niet te makkelijk, maar ook niet te beschermend opvoeden. Niet te streng, maar ook niet te vrij laten. Moet ik ze altijd alles vertellen, of soms wat informatie achter houden? Loslaten noemen ze dit volgens mij. Ik vind het moeilijk.
Ik heb het niet meer en ruim een half uur voor het einde van de film ga ik terug naar de bioscoop. Stiekem kijk ik op de camera en zie dat de meisjes keurig naar het grote scherm staren, af en toe graaiend in de bak popcorn. “Die man” zit ook gewoon op zijn eigen plek aandachtig naar de film te kijken, zonder versnaperingen.
Pfffff. Ik bestel een wijntje om de goede afloop te vieren. En om het komende half uur door te komen. Had ik het maar los gelaten, de meisjes gewoon moeten vertrouwen. Dan was ik nu nog lekker aan het shoppen. Potverdorie. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, het leven van een moeder van een tiener gaat niet over rozen 😉 .
Lees ook: de pubertijd van mijn meiden, hun gedrag maakt me woest!
BHV, benoemen, herhalen en vertrouwen
Normaal gesproken vertrouw ik altijd op mijn moedergevoel. Ik hanteer het principe van het BHV voor opvoeden. Geen BedrijfsHulpVerlening maar Benoemen, Herhalen en Vertrouwen.
Dat wil zeggen problemen en gevaren benoemen en bespreken. Wij praten met de kinderen over bijna alles. Dit herhalen we regelmatig. De kracht van herhalen is enorm, al draaf ik soms wat door volgens mijn kinderen. Tot slot gewoon vertrouwen hebben in je zelf en in je kind. Dan komt een goed onderbuikgevoel ook bij de kinderen vanzelf. Doe wat jij denkt dat goed is. Jij kent je kind het aller beste.
Waarom kon ik deze keer niet op mijn gevoel terugvallen en werd ik bang? Bang dat de meisjes iets verschrikkelijks zou overkomen en ik er niet voor ze ben. Herkenbaar?
De film is ten einde. De meiden komen enthousiast en met volle buik de zaal uitgelopen. Ze hebben genoten van de film. En coole selfies gemaakt! Onder het bekijken van de selfies informeer ik bij de BFF’s nog even naar “die man”. Had hij nog iets gezegd of was hij misschien nog van plaats verwisseld? De dames kijken vlug op van hun telefoontjes: welke man?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Herkenbaar. En ook al weet ik dat het gevaar van dit soort zaken echt niet minder is dan toen wij jong waren (sterker nog, ik denk dat de wereld van onze kinderen zelfs veiliger is), word je er wel steeds mee geconfronteerd via het nieuws dat alles uitmelkt en op social media. En dat maakt het eng. Ik zou ook niet relaxed meer zijn gaan shoppen haha. Maar je hebt echt verstandig gehandeld, een medewerkster van de bios ingeschakeld en die meiden hoed geïnstrueerd achtergelaten. Meer kan je niet doen, maar pff, wat is dat loslaten soms moeilijk!
Wacht maar totdat ze straks in alle vroegte de grote boze stad in moeten op weg naar school.
Ik kan het mij juist heel goed voorstellen. Het is bovendien de eerste keer dat ze alleen gaan. Gun het jezelf om eraan te wennen. Wees niet te streng voor jezelf. De volgende keer gaat het vast een stukje beter. ?