Hoe we het ook wenden of keren: mannen en vrouwen zijn niet gelijk. Noch op biologisch gebied, noch binnen de arbeidsmarkt. Vooral dit laatste is vaak een struikelblok. Is het eerlijk? Nee, ik vind van niet. Is het begrijpelijk? Ja, tot op zekere hoogte.
Iedereen zal hierover zijn eigen mening hebben, net als ik die heb.
Zo denk ik erover:
Tot op een zeker moment zijn de mogelijkheden van mannen en vrouwen wat werk en carrière betreft redelijk gelijk. Mannen en vrouwen gaan naar school, volgen een opleiding of gaan studeren, zoeken en vinden een baan. De liefde komt om de hoek kijken en men gaat samenwonen of er wordt getrouwd. Vaak zal er een huishoudelijk hulp in de arm genomen worden want als je beiden fulltime werkt, heb je ’s avonds ook geen zin meer je huis nog een flinke beurt te gaan geven (uitzonderingen daargelaten). En in het weekend doe je liever leuke dingen samen, want daar kom je, met beiden een drukke baan, door de weeks ook niet echt aan toe. Je bent niet voor niets samen, dus is tijd samen doorbrengen wel een essentieel deel van je relatie.
Maar dan… Dan komt het moment waarop men graag kinderen zou willen. En hier gaat het dan niet meer gelijk op en wordt het (naar mijn mening) ook nooit meer gelijk. Want de vrouw is degene die het kind moet gaan krijgen. Zij zit met de lichamelijke ongemakken tijdens de zwangerschap en is minimaal 4 maanden weg uit het arbeidsproces. Dit aangenomen dat er tijdens de zwangerschap geen complicaties ontstaan waardoor je nog veel langer uit de running bent. Wat verandert er voor de man tijdens deze periode? Precies! Niks!
Een belangrijk punt is ook de leeftijd. Een man kan bij wijze van spreken op zijn tachtigste nog een kind verwekken, een vrouw is maar beperkt vruchtbaar. En de lichamelijk vruchtbare jaren zijn vaak ook de “carrière vruchtbare jaren”. Helaas kunnen wij vrouwen niet zeggen: ik ga eerst lekker carrière maken en veel geld verdienen, zodat ik rond mijn 55ste kan gaan rentenieren en eens aan kinderen krijgen kan gaan denken.
En omgekeerd werkt het ook niet: ik neem jong kinderen en ga als ze oud genoeg zijn (en wat is hierbij dan een geschikte leeftijd?) weer de arbeidsmarkt op. Helaas pindakaas. Zorg er eerst maar weer voor dat je aan de bak komt. Dat is al niet makkelijk want je mist de jaren ervaring die ze zoeken. En had je voor dat je kinderen kreeg al wel ervaring, dan is dat nu achterhaald en/of ben je te oud.Moet ik nog verder gaan, of is mijn stelling al wel duidelijk?
Een man en een vrouw zijn niet gelijkEn dat is ook bekend in onze huidige maatschappij. Mijn bescheiden mening is, dat als je als vrouw in onze maatschappij echt een carrière ambieert, dat het makkelijkst zal gaan als je geen kinderen hebt. Ik zeg niet dat het niet mogelijk is met kinderen een carrière te hebben, maar de man heeft het daarmee een heel stuk gemakkelijker. Die is niet een poos uit de running, die heeft geen tijd nodig om lichamelijk en geestelijk te herstellen…..als je dat als vrouw al lukt. Volgens mij hou je aan het krijgen van een kind altijd wel iets over, het is toch een aanslag op je lichaam. Natuurlijk, je krijgt er ook enorm veel voor terug, maar daar heb je op carrièregebied niets aan.
En bekijk het eens uit het oogpunt van de werkgever. Die heeft op een bepaalde belangrijke functie een zeer capabele vrouwelijke werknemer zitten. Alles gaat goed totdat zij te kennen geeft, zwanger te zijn. Ook al wil zij na haar zwangerschapsverlof weer fulltime terugkomen, zit de werkgever met een periode van minimaal 4 maanden die hij op moet vullen. In sommige functies zal zoiets wellicht niet eens tijdelijk mogelijk zijn. En wat als er zich tijdens de zwangerschap al vlot complicaties voordoen en zijn werkneemster al veel eerder uit de running is? Of complicaties na de bevalling waardoor alles ook veel langer gaat duren? Wat voor zekerheden heeft die werkgever dan uiteindelijk? Geen enkele.Overal valt wel iets voor te zeggen, maar vertel mij niet dat mannen en vrouwen gelijk zijn.
Zoals gezegd, bovenstaand is mijn mening. Maar meningen verschillen. Ik ben dan ook best wel benieuwd hoe jullie hierover denken.
Een mooi punt Jeane,
In veel opzichten zijn mannen en vrouwen niet gelijk. En dat is maar goed ook. Neem alleen al jouw punt van bevalling, al zouden wij mannen dat willen het is fysiek onmogelijk. Natuur heeft het zo bedacht. Inmiddels zien we dat er steeds meer gelijkheid komt op het gebied van wek en carriere hoewel er nog steeds winst te behalen valt voor vrouwen. Vrouwen en ondernemerschap gaat prima samen. Goed in organiseren en een scherp oog voor kansen. Wat mij betreft gaat het om gelijkheid van mensen. In je relatie is dat een continu proces, elke keer weer verwachtingen en visies toetsen, rollen (her)verdelen. Daar ligt nog wel vaak een schone taak.
Jammer Iris dat jullie communicatie ten tijden van een prachtig moment niet lekker liep en loopt. Het zijn de momenten die soms onnodig druk kunnen zetten op je relatie. Hoop dat jullie er samen goed uitkomen en kunnen genieten van de kleine. Mannen kunnen soms onbeholpen en horkerig zijn of lijken maar zijn zeker niet ongevoelig. Het is blijven dansen, blijven praten…Laten we stoppen met de stereotypen en elkaar als volwaardig partner en mens zien. Alles begint met toon en een eerlijke open vraag. Wees duidelijk in wat je vindt en voelt en wat je mist en waar je behoefte aan hebt, hetzelfde geldt voor de man. Maar laten we de unieke verschillen ook in stand houden want dat is waar je voor valt als mens en zeker als man!
Helaas denk ik dat je hier een scherp punt te pakken hebt… In mijn werk heb ik dagelijks te maken met werkgevers welke op zoek zijn naar nieuw personeel. En als ik zie welke criteria daarin soms gehanteerd worden…
Nee, die kandidaat wil ik niet, die heeft nog kleine kinderen dus kans is groot dat ze thuis moet blijven als 1 van de kids ziek is *hoezo? Je weet toch helemaal niet hoe de opvang is geregeld? Mss heeft partner wel geen werk of hebben ze opvang aan huis*
Nee, die kandidaat wil ik niet, die zit in de leeftijd dat ze dalijk kinderen wil hebben en dan heb ik er alsnog niets aan *hoezo? Je kan nu toch al profijt hebben van wat iemand meebrengt? en daarbij, wie zegt dat deze persoon kinderen wil/ kan krijgen?*
En ga zo maar even door.
Dit zijn vragen die ik een werkgever nooit hoor stellen als het om mannelijke kandidaten gaat, terwijl er genoeg mannen zijn die alleenstaande vader zijn. Zullen zij dan ook tegen dit soort vooroordelen aanlopen?
Beste vrouwen. Het is een feit dat man en vrouw verschillend zijn. Maar wat mij betreft zal ik de strijd nooit opgeven om het voor ons vrouwen op te blijven nemen. In mijn geval, hoe feministisch of vrijgevochten ik ook soms kan klinken. Uiteindelijk zie ik mijzelf steeds weer de rol van mijn eigen moeder op mij nemen. Toch zie ik graag mijn vent mij helpen met de huishoudelijke taken, onze kleine, administratie enzovoorts. Of anders..als er goede afspraken kunnen worden gemaakt ben ik ook echt wel bereid concessies te doen. Dus ouderwetse rollen patronen ..liever niet..
Alleen de onbehouwen en botte opmerkingen van mijn vent (picture this) twee weken na de bevalling en moi allang up and running omdat ja…de zaken moeten gaan lopen..(that’s me).maar toch zeker nog erg moe/ emotioneel en zeer zeker hulpbehoevend…” maar jij werkt toch niet?” Dus kun je er wel ‘ s nachts uit…om de kleine te verschonen voeden en troosten… Na menig ruzie midden in de nacht, lijkt mijn vent het nog steeds niet te snappen. Het woord herstel en regelmaat en afspraken beangstigd en drijft mijn vent tot waanzin. Hij vind dat het allemaal wel vanzelf moet gaan…
Mijn vent en ik hebben heel wat trubbels al overwonnen.
We hebben sinds kort een mooi kleintje erbij. We zijn dolgelukkig. Maar sinds de kleine, sinds dat ik zwanger ben geworden, merk ik dat we weer een gevecht aan het leveren zijn. De balans moet opnieuw opgemaakt worden. De uitkomst is onduidelijk en na al die boze lelijke woorden, door gebrek aan slaap en aan intimiteit, zie ik het nu ook even niet zo zitten. Ik was van plan om mijn spullen te pakken en met de kleine er even een dag of wat vandoor te gaan. Dat zal hem leren mij steeds af te schepen met ” houdt je bek!” Of ” laat mij met rust”.. Doe het dan zelf! enzovoorts. De ergste laat ik er nu zeker even uit. Ik ben maar uit bed gestapt, uiteraard door eerst zelf flink te keer te gaan en hem een grote L. te noemen enzovoorts.
Het is een oneerlijk gevecht. Slaapgebrek. Wie welke taken op zich neemt. Helaas valt er met mijn vent moeilijk afspraken te maken. Ik kan vragen wat hij wil. Ik kan vertellen waar ik mee zit. Ik kan mijn oplossingen aandragen. Ik kan zelf de boel maar op gaan pakken. Ik kan boos worden omdat ik vind dat het wel lang genoeg heeft geduurd (er kunnen maanden over heen gaan..) Ik kan gaan huilen en vragen om begrip. Niets helpt.
Het lijkt mij alleen verder van hem weg te duwen. En het aller ergste is eigenlijk de kleine. De kleine, ze is gevoelig en voelt onze spanningen. Geen geduld en begrip voor elkaar. Geen luisterend oor voor elkaar. Bah, ben in de war gekwetst en oh zo boos. Ook voel ik dat mijn hormonen nog steeds door mijn lijf heen gieren.
Wij vrouwen kunnen nu eenmaal kinderen baren en mannen (nog) niet. En zo hebben we natuurlijk ook de voeding! Wij vrouwen kunnen borstvoeding geven. Ons lichaam is er op gemaakt.
Nog zoiets waanzinnigs moois. Ik kan zeggen dat ik trots ben, dat mijn lijf dit allemaal voor elkaar heeft geboxt. Ben trots om vrouw te zijn. Ben trots op de verschillen tussen man en vrouw. Maar wat ik niet begrijp en weiger tot nu toe zomaar aan te nemen. . Ik vind het zo jammer en daarmee bedoel ik ook de reacties van mijn eigen vent…, dat het allemaal zo vanzelfsprekend is, dat de vrouw dit veelal alleen moet dragen.Het stoort mij ook de reacties van vrouwen te lezen, die met opmerkingen komen van mannen zijn nu eenmaal emotioneel minder bedeeld of capabel. Of mannen kunnen nu eenmaal niet meer dingen tegelijkertijd. Mannen moeten gewoon mannen blijven. Zij moeten kunnen jagen en het prooi moet aantrekkelijk blijven. bah… is er dan helemaal niets veranderd?
Hee vriendin, mannen en vrouwen zijn niet gelijk. In o.a. de gevoelswereld zijn de verschillen al groot. Het is een onderwerp waar je een giga boom over op kunt zetten. Je raakt er niet over uitgesproken. Misschien moeten we ons niet meer afvragen of mannen en vrouwen gelijk zijn want dat zijn we gewoon niet. Mannen en vrouwen zouden elkaar mooi aan kunnen vullen. En het zou fijn zijn als daar meer op ingespeeld wordt. Maar zoals ik al zei, je raakt hier niet over uitgesproken. Liefs, Irma
Hoi Jeanne,
Dat mannen en vrouwen niet gelijk zijn, is op zich geen nieuws natuurlijk. Het gaat er volgens mij om dat mannen en vrouwen gelijke rechten mogen/moeten hebben, maar dat dat in de praktijk vaak niet zo goed blijkt uit te pakken. En dat komt uiteindelijk omdat we in beginsel van nature niet gelijk zijn. Je kunt wel dezelfde rechten hebben of gelijk behandeld worden, maar idd, vrouwen krijgen de kinderen en daar zit em de crux. Dat zorgt ervoor dat we nooit helemaal gelijk zullen zijn, omdat het krijgen van kinderen al die zaken met zich meebrengt die jij noemt. En kinderen dus een beperkende factor zijn in gelijke behandeling van mannen en vrouwen.
Gelukkig maar dat ik het moederschap heel waardevol vind, anders zou ik hier bijna ongelukkig van worden, haha!