Tijdens mijn werk, op straat, in de trein, in de stad, overal zie ik ze opeens.
In alle soorten en maten en leeftijden. Ze knipperen met hun ogen, gooien met hun haar, produceren kleine, hoge stemmetjes en hebben de trillende onderlip als handelsmerk. Hun zinnen gaan aan het einde omhoog, alsof ze een vraag stellen of niet helemaal zeker zijn van wat ze zojuist hebben gezegd. Soms sterft het stemgeluid ook een beetje weg en is gemompel het enige wat blijft.
Als je de kans krijgt om twee exemplaren in gesprek te bestuderen dan valt het triviale van de gespreksonderwerpen meteen op. Het leuke motiefje op de rok van de een, de bijzondere kniptechniek van de kapper van de ander en hoe dit alles toch zo is gekomen (moeten kiezen uit drie verschillende patronen, geen dik haar hebben maar veel haar). Mijn nekharen gaan overeind staan en mijn maag en hoofd draaien zich om, in mijn mond proef ik vaag metaal, gelukkig heb ik een flesje sinas om de smaak mee weg te spoelen.
Misschien komt het omdat ik ben opgegroeid in een groot gezin met een alleenstaande moeder aan het hoofd, misschien omdat ik uit een matriarchale familie kom met mijn oma als keizerin, mijn moeder als koningin en mijn zussen en ik als kroonprinsessen. Mijn broertjes? Tja. Pas nu, nu er sprake is van een vierde generatie geteld vanaf mijn oma, wordt er ook gesproken over prinsjes. Maar die moeten altijd hun plek kennen tegenover hun moeders, de koninginnen in wording. Wat de reden ook is, waar het ook vandaan mag komen, ik verafschuw meisje-meisjes.
Een meisje moet stoer zijn, sterk, wijs, slim en goed onder woorden kunnen brengen wat ze wel en zeker ook wat ze niet wil. Argumenten! Geen tranen, geen trillend lipje of omhoog geslagen ogen, dik berand met wimpers, met een hulpvragende blik erin. Leiding nemen en niemand over je heen laten walsen en zeker geen man. Van niemand afhankelijk zijn. Het zijn de lessen die ik heb gekregen, de moraal die mij met de paplepel is ingegoten. Maar nu ik een stiefdochter heb, een stoer meisje-meisje, ik wist niet dat het bestond, en in verwachting ben van een meisje, vraag ik me af of meisje-meisjes zo geboren worden of gemaakt worden. Zijn de stoere meisjes zo geboren of zijn ze door hun opvoeding geremd in het meisje-meisje worden en dus stoer gemaakt? Vraagtekens.
Opvallend is dat papa’s, mannen, zich niet lijken te storen aan die meisje-meisjes. Sterker nog, ze gaan er in mee, de sukkels! Tillen ze een huilende dreumes op, die vervolgens triomfantelijk om zich heen gaat zitten kijken, zo van ‘kijk eens wat ik voor elkaar heb gekregen’. Ik zie moeders die de mimiek van hun dochters feilloos weten te lezen en met één blik in de ogen weten te zeggen: “ik heb je door, jongedame. Dat geintje werkt niet bij mij.”
Wat is de rol van vaders bij het ontstaan van meisje-meisje-gedrag? Zijn zij oefenmateriaal, als voorbereiding op de puistige puberjongens, die dan geen kans hebben tegenover de geraffineerdheid van de jongere maar veel rijpere pubermeisjes? En hoe zit dat met de mannen op de werkvloer die zich de rol van redder in nood eigen maken voor een volwassen versie van het meisje-meisje? Ik ben er nog niet uit. Wellicht stof voor een volgende keer.
Hoe kijken jullie hier tegenaan? Zijn jullie bekend met dit meisjesgedrag? Hoe gaan jullie ermee om?
Hier op de site maar ook via sms, twitter en IRL heb ik leuke reacties gehad op dit verhaal. Blijkt dat veel vrouwen het fenomeen meisje-meisje wel herkennen. Ook weten vrouwen van zichzelf en van anderen in welk “hokje” ze horen. Blijkbaar hebben de moeders ook geen verklaring voor het ontstaan van hun dochter als prinses of juist als tomboy of stoere meid. Erg leuk om al die reacties te lezen/ te krijgen.
Geen idee wat het precies maakt waardoor mijn dochter (nog) geen meisje-meisje is. Haar twee grote stoere broers misschien. Een rok of jurk vindt ze vreselijk. Maar soms….. dan draait ze om. Wil ze een schattige blouse met bloemetjes, een leuk kettinkje en zet ze haar mooiste glimlach op waardoor de kuiltjes in haar wangen verschijnen. De complimentjes worden natuurlijk stralend ontvangen door haar. Oh jé, hoe zal dit aflopen?
Misschien maak je je te druk over meisjes-meisje of stoer meisje. Ik heb toevallig een meisje dat nooit een jurkej aan wil en altijd een broek. Hysterisch wordt ze. Verder wil je altijd met de jongens spelen maar jongens willen niet met meisjes spelen ook niet als het stoere meisjes zijn. Het belangrijkste voor mijn meisje is dat ze met twee benen op de grond staat en gelukkig is met zichzelf. Voor de rest interesseert het mij echt geen reet of ze nu een jongens meisje of meisjes meisje is.
PS mijn meisje der vader heeft hier totaal geen invloed op. Ik een jurkje krijgt hij haar neit!
groetjes Margot
Hier gelukkig een dochter die het leuker vind om te spelen met de Broi trein dan met haar poppen en voor Sinterklaas alleen maar een hijskraan wilde en niks anders.
Prachtig verhaal, en heel herkenbaar! Geen antwoord, want, ik snap het ook niet: ik kamp met dezelfde moraal, en toch heb ik twee prinsessendochters, die vanaf enkele maanden groot al wisten hoe een man om de vinger te winden. Vaderlief aanschouwt het geheel met trotse aandoenlijkheid, en sust, ach, gun ze nou hun toverstaf, prinsessenjurk en roze dekbed. En ik maar pogen stoer, sterk en standvastig een ander voorbeeld te bieden…we gaan zien waar het toe leidt…
Hello zus!
Je weet toch wel dat je kleine zusje zo geboren is en geen meisje-meisje is!
Nu ben jij inderdaad wel een apart verhaal!
Maar toch vraag ik me af hoeveel invloed de manier van opvoeden heeft op het gedrag van meisjes.
Kan jij me natuurlijk niet bij helpen, jij hebt alleen maar mannen!