We raken er maar niet over uitgepraat: moederschap en werk. Misschien ook niet zo gek, want amper 60 jaar geleden was de combinatie nog een no go. Toch is er over vrouwenemancipatie in Nederland nog een hoop discussie. Want is die emancipatie onderhand een beetje af? Of houden we onszelf voor de gek?
Wat vindt jij daarvan? Enne, hoe gaat het er bij jullie thuis eigenlijk aan toe? Geëmancipeerd? We zijn benieuwd naar jouw mening én reactie. Maar eerst gaan we eens kijken naar vrouwenemancipatie in Nederland. En de discussie erover, die voorlopig nog niet op zijn eind lijkt.
Lees ook: Vrije tijd? Mannen en vrouwen ervaren het behoorlijk verschillend
Vrouwenemancipatie in Nederland: de discussie gaat door
Vrouwenemancipatie in Nederland? Dat is uit, zegt de een. Want nergens wordt zo veel in deeltijd gewerkt als hier. Moeders durven niet fulltime te werken, concludeerde een promovenda, omdat er een enorme sociale druk op ze uitgeoefend wordt. Een fulltime werkende moeder kan geen goede moeder zijn, is de common sense.
Welnee, vrouwenemancipatie in Nederland is af, zegt de ander. En, bijvoorbeeld, het NRC. Vrouwen kunnen kiezen en ze willen álles, dus ze nemen the best of both worlds.
Ik ben het niet eens met de laatste stelling, maar de schrijvers hebben wél een punt. Waarom maken we onszelf zo afhankelijk van wat anderen van ons denken? Als Aletta Jacobs dat had gedaan, was ze vast niet Nederlands eerste vrouwelijke arts geworden.
Wat te doen?
Vrouwenemancipatie in Nederland kan je ‘af’ vinden, of regelrechte onzin. Maar hoe dan ook: regel het zoals jij wilt. En denk vooral praktisch, aan geld. Want een moederende moeder zet haar carrière op een laag pitje, en als ze gaat scheiden, daalt haar inkomen, ondanks die meestal twaalf jaar alimentatie van pa. De overheid kan natuurlijk een aantal dingen beter organiseren. Ons zwangerschapsverlof kan langer dan die rottige zestien weken. In veel Europese landen (Duitsland, Scandinavië) is dat heel gewoon. En in België kunnen kinderen vanaf 2 ½ al hele dagen naar school. Ik zou dat persoonlijk niet willen, maar handig is het wel.
Maar zelf kunnen we ook veel regelen. Ik ken een echtpaar dat voor hun trouwen bij de notaris een akte heeft laten opstellen dat eventuele inkomensachteruitgang bij de zorgende ouder (zij dus) zal worden gecompenseerd door de werkende ouder – ook na een scheiding. Waarom doen niet meer mensen dat? Waarom wordt dit niet een standaardakte, net als de bekende ‘antischoonzoonclausule’ of het vroegere ‘testament op de langstlevende’? Veel ouders schenken hun kinderen geld, bijvoorbeeld om het huis af te betalen. Waarom doen ze dit niet om zorgtaken in te kopen of om een paar jaar korter werken te compenseren? Een soort bruidsschat, maar dan anders. Misschien kan de overheid wel een fiscaal vriendelijke constructie opzetten…
Echt, er kan veel, als we maar willen. Er zijn ouders die groepsgewijs een kinderdagverblijf runnen. En dankzij een motie van twee vooruitstrevende politici (Van Aartsen en Bos, weet je nog?) kregen we, bijna van de ene op de andere dag, goede buitenschoolse opvang.
Niet zeveren, maar werk leveren
Kortom, laten we vooral niet zeuren, maar oplossingen bedenken. En die kunnen voor iedereen verschillend zijn! Want ook dat is vrouwenemancipatie in Nederland: openstaan voor onderlinge verschillen. En laten we in de eerste plaats vooral blij zijn dat we in Nederland leven. Want in Aboe Dhabi is het sinds kort verplicht om je kind twee jaar – thuis! – borstvoeding te geven… Daar kunnen ze aan onze emancipatie dus nog wel een puntje zuigen 😉 .
Wat vind jij? Is de vrouwenemancipatie in Nederland af, of houden we onszelf een beetje voor de gek? Geef je mening in een bericht hieronder!
Lees ook: Werkt emancipatie alleen van 9 tot 5?
