Met de billen bloot…

Veel zwangere vrouwen hebben er last van. Vooral na de bevalling spelen ze op. Ook bij mij. Maar als je het er gewoonweg niet over hebt, dan zijn ze er niet. Toch? Ik heb dat althans jaren volgehouden. Ik herkende ze wel maar erkende ze niet, mijn aambeien.

Vandaag, precies 8 jaar en 1 dag na de bevalling van de schuldige (al kan hij er in wezen niets aan doen, het is in sommige gevallen zo fijn om iemand anders ergens de schuld van te geven) bel ik de huisarts. De dragelijke last die ik er van had, is namelijk op onverklaarbare wijze met al zijn mede-beien naar buiten komen zetten. Gevolg: een jeukerig en schrijnend gevoel tussen de bibs, vermomd als, tja, hoe moet ik dat netjes omschrijven, een kleine, wilde aardbei. Niet iets waar je lang mee wilt blijven rondlopen. Dus na enig aandringen van manlief heb ik vandaag met schroom toch maar eens de huisarts gebeld.

Om kwart over drie stap ik met jeuk tussen de billen en de bibbers in mijn benen op de fiets. De tegenwind is net zo hardnekkig als mijn tegenzin. Dat gevoel wordt nog eens versterkt als blijkt dat ik mij in de tijd heb vergist en nog een half uur langer in de wachtkamer moet blijven zitten. Pijnlijk wiebelend, van mijn linker naar mijn rechter bil. Als eindelijk de dokter mij van het wachten bevrijdt, moet ik letterlijk en figuurlijk met de billen bloot.

En wat blijkt? Alle horrorverhalen die ik vooraf op internet heb gelezen, zijn niet op mij van toepassing! Geen operatieve verwijdering van grote lappen wild vlees, geen elastiekje eromheen om ‘m langzaam te laten afsterven, niets van dat alles. Nee hoor, ik krijg een receptje mee van een zalfje. Om de jeuk te stillen. Die nare uitstulpingen verdwijnen vanzelf weer. Ook geeft hij mij een brochure mee waarin onder andere staat uitgelegd hoe je aambeien kan voorkomen. Want al staat nu echt vast dat ik aanleg heb voor aambeien, ik kan de kans op een nieuwe ‘doorbraak’ eenvoudig verkleinen. Minimaal 1,5 liter water per dag drinken, voldoende bewegen en veel groente, fruit en vezels eten. Dat valt mee. Op het water drinken na voorzie ik weinig verandering in mijn dagelijkse patroon.

Opgelucht en met de wind in de rug fiets ik weer naar huis. Was het nou echt zo erg? Nee, eigenlijk niet. Het deed geen pijn en ik weet nu hoe ik ze kan voorkomen. Als straf zal ik de dader een taak geven: zijn moeder dagelijks voorzien van veel glazen water!

Het is voor mij een geruststellende gedachte dat veel mensen last hebben van aambeien. Vooral vrouwen die tijdens de bevalling hard hebben moeten persen, zoals ik. Waarvan ik dacht dat het een taboe was, blijkt een veelvoorkomend ongemak te zijn. Waar niet gemakkelijk over wordt gesproken. Dat is ook de reden dat ik met deze blog echt met de billen bloot ben gegaan. Dus vrouwen, als je last hebt van aambeien, praat erover! Is het niet met je partner of vriendinnen, dan in ieder geval met je huisarts.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven