Ik had het ‘geblokt’ dit gevoel, maar door een persbericht wat ik ontving borrelde het schuldgevoel weer op. Net zoal Bea die ooit eerder schreef dat spelen met haar kind niet zo haar ding was probeer ik me ook regelmatig te ‘onttrekken’ aan het spelen met mijn kinderen. Maar waarom?
Waarom wil ik liever niet spelen met mijn kinderen?
Laat ik voorop stellen dat het niet aan mijn kinderen ligt. Mijn bloedjes zijn schatjes natuurlijk en zeker de moeite waard om een spelletje mee te spelen. Toch loop ik nooit voorop als het om spelletjes spelen gaat, niet met volwassenen, maar ook niet met mijn kinderen. Ik ben gewoon niet zo’n spelletjesmens.
Het moment waarop er hier in huis spelletjes gespeeld worden (of het nu bordspelletjes zijn of iets anders) wordt veelal beperkt tot de vakanties. In de kerstvakantie of de zomervakantie wil ik nog wel eens een legpuzzel maken met ze. Maar dat komt meer van mezelf uit dan van hen. Verder vinden we het bordspel Keezen leuk om als spel te doen en Level8, maar ook dat gebeurt met de kinderen hooguit in de vakanties. Dat terwijl ik vroeger -toen ik zelf jong was- toch echt hele dagen Monopoly kon spelen!
Mijn excuses om niet te hoeven spelen met de kinderen
- Ik heb altijd een hoop werk te doen, dat is dan ook een veelgebruikt excuus
- Geen zin in een bepaald spelletje wat ze opperen
- Er moet nog afgewassen, schoongemaakt, was gevouwen, kortom .. het huishouden
Een standaard moment prikken om samen te spelen
Om meer tijd voor ons te reserveren hebben we in het verleden een periode standaard een spelletje gespeeld na het eten. Niet alleen om de tijd voor ons te vergroten, maar ook om gameverslaving een halt toe te roepen.
Toch is deze gewoonte weer verwaterd en eigenlijk vind ik dat erg jammer. Het is zo mooi om je kinderen bepaalde herinneringen mee te geven aan hun jeugd. Een fijne opblijfavond die iedere week weer terugkeert bijvoorbeeld, of met je kinderen spelen als ze daar naar vragen.
Het schuldgevoel wat ik hier aan over hou
Het schuldgevoel wat ik hieraan over hou is niet voor de poes. Herken jij dat ook? Dat je eigenlijk niet wilt spelen met je kinderen, dat je ‘dus’ nee zegt en dat je je daarna gewoon klote voelt. Omdat je kind afdruipt bijvoorbeeld. Brrr. Afijn, dit schuldgevoel werd bij mij nog even flink aangewakkerd door onderstaande filmpje.
Nu ben ik benieuwd… hoe vaak speel jij eigenlijk met je kinderen? En wat voor spelletjes doen jullie dan?
Wij zijn beiden ook geen spelletjes mensen. Maar de kinderen wel! We hebben een kast vol leuke spellen, die we haast nooit spelen. Daarom hebben we spelletjes avond geïntroduceerd : elke zaterdag om een uur of 5 gaan we een (lang) spel spelen (of meerdere korte). Lekkere hapjes er bij (iets tussen borrel en avondeten in). Een groot succes!
Wat een goed idee Mirjam, lijkt me heel erg gezellig en ik denk dat ik dat hier eens ga introduceren (mits we thuis zijn)