Mijn dochter is een zoon
Veel verbijstering ken ik na al die jaren journalistiek niet meer, maar wat ik deze week las sloeg werkelijk alles en ik verbaas me erover dat niet de hele wereld op zijn kop staat. In India laten ouders hun pasgeboren dochters ombouwen tot zoon. Scheelt namelijk heel veel geld als het kind later gaat trouwen. Dochters moeten zo’n grote bruidsschat meenemen, dat een zoon veel lucratiever is. Die levert tenminste geld op in plaats van dat de ouders hun leven lang krom liggen om een bruidsschat te moeten afbetalen. Maar je dochter daarvoor laten ombouwen??
Angst
Honderden ouders hebben inmiddels bij de dokter aangebeld met de vraag het geslacht van hun jonge dochter te veranderen. In plaats van dat de dokter ze met pek en veren overdekt zijn tuinpad afjaagt, pakt hij 129.155 Indiase roepies aan oftewel € 2.000 en maakt van het zonder twijfel bijna van angst doodgaande meisje, een jongetje. Gemiddeld vijf jaar oud, maar heel vaak ook niet ouder dan één jaar, en beroofd van je identiteit, je leven en je lijf. Het doet me bijna letterlijk pijn in mijn eigen lichaam als ik het artikel lees, en zeker wanneer ik dit schrijf. En dan te bedenken dat mijn angst en afschuw voor zoiets, niets, maar dan ook helemaal niets te maken heeft, nog niet in de buurt komt van de angst en de verbijstering van deze meisjes. Die te maken hebben met ongelooflijk lichamelijke pijn en lichamelijk leed en zich op dat moment nog niet realiseren dat deze pijn slechts een fractie is van hen nog aan zielenleed te wachten staat.
Kapot gemaakt
Het aantal gevallen van genitoplasty zoals de ingreep heet, stijgt schrikbarend snel. Het feit dat het gebeurt wordt door hen die proberen deze nieuwe ontwikkeling te stoppen, sociale waanzin genoemd en dat is het ook. Niet alleen vanuit humaan oogpunt maar ook sociaal gezien is dit een afschuwelijk gebeuren. Je ontwricht de hele samenleving. Het aantal jongens per duizend kinderen stijgt, dat betekent dat er straks wanneer deze generatie volwassen is, er sprake is van een enorme onbalans op de relatiemarkt. In China weten ze inmiddels ook waartoe de één kindpolitiek toe geleid heeft. Kinderen zonder broers en zussen en geen neefjes en nichtjes want wie geen broers of zussen heeft, kan daar ook geen neven of nichten van verwelkomen. Sociaal gezien een grote handicap. Maar altijd nog te profiteren boven de situatie dat je als meisje wordt geboren en vervolgens bewust als jongen door het leven wordt gejaagd. Psychisch kapot, sociaal waarschijnlijk uitgestoten en onvruchtbaar en doodongelukkig. Krankzinnig gewoon.
Moord
Was dan het vermoorden van meisjes een betere optie? Waren al die abortussen op vrouwelijke vruchtjes en al die levend begraven dochters, humaner? Nee natuurlijk niet. Ik vraag me daarbij overigens wel af hoe de moeders van die dochters met dit hele proces omgaan. Want het staat er zo eenvoudig: abortus, vermoorden, ombouwen, maar wat doet het met de moeder die zojuist haar kind ter wereld heeft gebracht? Is de cultuur zo allesbepalend en overheersend dat het zelfs het moedergevoel naar de zijlijn verwijst. Kun je als moeder je eigen gevoel ondergeschikt maken aan de mores van je omgeving, je geloof, je cultuur? Kun je in dat licht bezien begrijpen dat moeders het laten ombouwen van hun dochter verkiezen boven haar dood? Wie daarover goed nadenkt kan niet anders concluderen dat het Salomonsoordeel slechts een kleinigheidje in de eeuwigheid was vergeleken met het dagelijkse leed dat moeders en dochters in India ondergaan.
Prioriteit
Daar staat wel tegenover dat ik het liefst al die moeders hoogstpersoonlijk door elkaar zou willen rammelen. In mijn – beperkte en luxe- gedachtegang gaat moederliefde te allen tijde boven elke andere emotie. Waarbij ik mezelf onmiddellijk tot de orde moet roepen: ook ik heb mijn dochter wel eens even uit mijn buurt gestuurd omdat mijn rust even prioriteit had. Is wat je in het klein doet vertaalbaar naar zulke grote stappen. Is kiezen voor een moment van rust hetzelfde egoïsme als het laten ombouwen van je dochter omdat je de financiële zorgen niet aan kunt. Is alleen de omgeving waarin een beroep wordt gedaan op je moederliefde, bepalend voor je keuze?
Belofte
Ik wil daar eigenlijk niet over nadenken omdat ik niet helemaal zeker ben van het antwoord en of me dat wel zou bevallen. Na de Tweede Wereldoorlog bleek Nederland ook helemaal vol te zitten met zelfbenoemde verzetsstrijders en – helden. Een mening die door de cijfers stevig werd gelogenstraft.
Het enige wat ik weet dat ik me heb voorgenomen, elke dag één keer stil te staan bij de meisjes die het zo veel slechter hebben getroffen dan ik. Die in hun vrouwzijn zijn geschaad voor de rest van hun leven.
Lieve meisjes van India, ik beloof jullie dat ik elke dag een sterke straal energie naar jullie zal sturen. Hopelijk doen mijn lezers dat ook in de hoop dat de universele liefde van de mens, het gebrek aan moederlijke rebellie een klein beetje kan tenietdoen.
Sterkte lieve meiden, jullie lot is gruwelijk, ik wilde dat ik er iets aan kon doen.
Wij maken in onze blogposts gebruik van affiliate linkjes. Klik je door via zo'n linkje en doe je een aankoop dan ontvangen wij een kleine commissie. Dit kost jou niets extra, je betaalt de normale prijs voor het product. Wij ontvangen de commissie namelijk van de verkopende partij. Doe je een aankoop via een van deze linkjes? Dan wil ik je uiteraard heel erg bedanken! Ook al ontvangen we soms een compensatie voor blogs, we doen altijd ons best een eerlijke mening te geven over een product of onderwerp.
Vreselijk wat er allemaal gebeurd op deze aardkloot, met jongens en met meisjes. Je maag draait in het rond als je dergelijke dingen leest. Toch een paar vraagjes, om de situatie wat beter te begrijpen. Wie vraag dit aan, wiens initiatief is dit? De vader, of echt het koppel? Heeft de moeder uberhaubt juridische zeggenschap over de kinderen? Er zijn veel landen waar alleen de vader juridische zeggenschap heeft over de kinderen, dus dan kun je als moeder op je kop gaan staan, maar er gebeurd niets, behoudens dat je riskeert weggestuurd te worden en dan hebben de rest van je kids ook geen moeder meer. En dan de “structurele kosten” die een dergelijke operatie met zich mee brengt, Ik neem aan dat het kind medicijen / hormonen moet slikken, dus dan zijn het toch niet de allerarmsten die dit doen, of wordt dat niet in het verhaal meegenomen? En hoe staat deze cultuur tegenover kinderloosheid? Want mogelijk impotente maar iig steriele mannen kweken levert vergaande problemen voor de toekomstige bruiden als men gelooft dat de vrouw degene is die schuldig is aan kinderloosheid, dus haar bijvoorbeeld weer verbant. En dan die dokter zonder enige integriteit! Die moeten ze toch gelijk uit zijn ambt zetten. Wat een complexiteit allemaal en hoe vreselijk voor de betrokkenen die dit overkomt of die aan de zijlijn moeten meekijken naar wat er gebeurd, door welke omstandigheden dan ook gedwongen…
Hoi Tonny,
Shirley Hoekstra heeft gereageerd op je link.
Shirley schreef: Dit is echt verschrikkelijk. Ik dacht dat het bleef bij de genitale verminkingen in een aantal zuidelijke landen, maar dit is nog erger. Niet te bevatten!
Wat een walgelijk gebeuren, geen woorden voor.
gr. Elly
Hoi Tonny,
Syta Plantinga heeft gereageerd op je link.
Syta schreef: Vreselijk onderwerp maar goed dat je ons er op wijst, wij praten er hier over na. Kunnen wij deze gedachtengang volgen? Het is de korte termijn levenswijze van de derde wereld. Nu probleem tackelen, niet nadenken over gevolgen later. Zo triest!
Hoi Tonny,
Janny Dros heeft gereageerd op je link.
Janny schreef: dit is toch van God los
Suzanne De Groot heeft gereageerd op je link.
Suzanne schreef: Mooie column Tonny. In mijn vorige functie, als specialist vrouwenrechten, las ik veel van dit soort afschuwelijke verhalen. Wat ik van de internationale experts heb geleerd, is dat de basis van dit soort misdaden ligt in een wereldwijd gedeelde cultuur dat vrouwen een andere rol te vervullen hebben in het leven dan mannen. Daarmee worden vrouwen al gauw in een ondergeschikte rol geplaatst, waardoor zaken als het ombouwen van jonge meisjes, seksuele intimidatie en huiselijk geweld mogelijk worden. Zelfs in het geëmancipeerde Nederland vinden we het heel normaal dat de man de belangrijkste kostwinner is en de vrouw het gezin verzorgt en met haar deeltijdbaan vooral de extraatjes mogelijk maakt. In de meeste gevallen pakt dat natuurlijk voor het hele gezin prima uit. Waar ik me zorgen om maak, is dat zo lang we blijven geloven dat mannen en vrouwen niet echt gelijk zijn, echte keuzevrijheid voor jongens en meisjes moeilijk te realiseren is en geweld tegen vrouwen zal blijven bestaan. Net als jij zou ik willen dat ik er meer aan zou kunnen doen, maar tegen cultuur is het moeilijk vechten.
Wat verschrikkelijk! Ik werd er gewoon een beetje onpasselijk van…
Wat voor gevolgen heeft zo’n ingreep voor die meisjes..? Te bizar voor woorden dit.
Bah bah!