Mijn Ideaal

Scheiden is niet ideaal. Alle bijkomende problemen maken het extra moeilijk, laat staan de spanningen en de zorgen over de kinderen die je er gratis bij krijgt. Maar scheiden in crisistijd is naar mijn eigen mening helemaal dramatisch.

Mijn aanvankelijke plan om kofferouders te worden is nog steeds in werking. Al ruim een half jaar vertrek ik om het weekend en iedere woensdag met mijn koffertje naar het kleine huisje dat we gehuurd hebben, op een half uur rijafstand van onze koopwoning. Zo kunnen de kinderen voorlopig in hun eigen omgeving blijven en kunnen ze rustig wennen aan de situatie. Wat dat betreft is dat ideaal. Mijn ex is in de koopwoning als hij de kinderen heeft en ik ben daar als ik de kinderen heb.

Zover gaat het allemaal nog wel. Niet ideaal, maar in deze crisistijd is het niet makkelijk om je huis te verkopen en zeker niet voor een nog redelijke prijs. Maar het moet niet te lang duren. Want de problemen stapelen zich inmiddels wel op.

Zo zou het handig zijn als beide partijen het contract van de makelaar willen tekenen om het huis toch wel te koop te zetten. Want met afwachten gebeurt er natuurlijk helemaal niets. Maar als één partij niets van zich laat horen en dus niet tekent, zit de andere partij zonder enkel recht. Pas als de voorlopige voorziening bij de rechter ligt, kan er enigszins dwang uitgeoefend worden om de andere partij te laten tekenen om in ieder geval het huis te koop te kunnen zetten.

Maar bij ons is dus het geval dat het huis nog steeds niet te koop staat. Omdat mijn ex geen handtekening zet en er niet eens over wil praten. Dus kabbelen we rustig voort. Hij tenminste… Ik in geen geval. Alles ligt nu bij de advocaat. Ik had gehoopt dat we er samen uit konden komen, samen in redelijk goed overleg de scheiding konden afwikkelen, maar het mag niet zo zijn. Ik heb alles klaarliggen. Het ouderschapsplan, de echtscheidingsconvenant, papieren van de makelaar… Maar hij reageert nergens op. Dus ik ben de gelukkige die nu een absurd bedrag ertegenaan mag gaan gooien door een advocaat in te huren.

Ik ben van nature geen klager, vertik het om kwaad over hem te praten tegen een ander en zeker niet tegen de kinderen, maar soms moet het gewoon even.

Wat is dat toch? Is hij een ex die gewoon tegenwerkt of is het gewoon die laksheid die sommige mannen als hoogtepunt van hun karakter hebben? Zodra ik in het huurhuis aankom, verschoon ik direct het bed en pak ik een bord, kopje, glas en bestek uit de kast. Dat was ik af en gebruik ik gedurende de dagen dat ik daar zit. Waarom? Omdat de rest gewoon te goor is om aan te pakken. Er staan daar glazen in de kast waar ik niet eens meer doorheen kan kijken en ik verbaas me iedere keer weer dat het vaatdoekje op het aanrecht niet vanzelf weggelopen is. Het bestek bevat de etensresten van de afgelopen dagen en de pannen gebruik ik al helemaal niet meer. Als ik dan een kopje koffie wil maken, moet ik eerst het overvolle lekbakje van de senseo voorzichtig eruit halen en schoonmaken. Wist je dat het water in het lekbakje ook beschimmelt? Ik weet dat nu wel…

Maar goed, het is een leuk huisje verder. Erg klein, maximaal voor twee personen, maar het is er warm, rustig en ik kan daar mijn ding doen. Dus ik klaag verder niet.

Maar dan kom ik na het weekend thuis en merk ik dat zodra ik de straat in rij, ik stiekem toch weer hoop dat ik in een opgeruimd en schoon huis terechtkom. Zoals ik het voor het weekend heb achtergelaten. Zoals het naar mijn mening hoort. Maar niets is minder waar en alhoewel ik beter zou moeten weten en ik eigenlijk ook geen hoop meer heb, is het toch iedere keer weer verschrikkelijk om thuis te komen. Zo ook deze ochtend…

Gelukkig weet ik wel wat de kinderen de afgelopen dagen gegeten hebben, aangezien ik net de eierschalen en stukken schnitzel achter de vuilnisbak vond. Verder kon ik via de viezigheid op de grond zien wat ze voor de rest hadden gegeten en de tafel vertoonde in ieder geval heel veel sporen van het ontbijt. Hebben ze in ieder geval een broodje gegeten voordat ze naar school gingen!:) Maar goed, ik maak me niet meer kwaad. Ik maak me niet meer kwaad dat ik de afwasmachine opnieuw kan draaien, aangevuld met alle potten, pannen, borden, glazen en bestek wat in die dagen is gebruikt. Ik maak me niet meer kwaad om de ontzettende vuiligheid op de grond en de tafels. Ik maak me niet meer kwaad om het vaatdoekje wat bijna stijf staat van de bacteriën en vreemd genoeg ook helemaal droog is. Nou ja… vreemd? Eigenlijk niet, want als het nat zou zijn, dan was de tafel waarschijnlijk ook wel schoon geweest.

Het eerste wat ik doe als ik thuiskom, is schoonmaken. En ik hou helemaal niet van schoonmaken, dus ik ben geen overdreven poetsmuts. (Overigens niets ten nadele van de poetsmutsen onder ons, want ik heb het grootste respect voor hun) Maar goed, als eerste de afwasmachine, daarna de tafels schoonmaken en de stoelen, het aanrecht en gasfornuis boenen, want ook die vertellen de geschiedenis van de afgelopen dagen. Daarna afstoffen, stofzuigen, dweilen en het toilet schoonmaken.

Daarna vervolg ik mijn weg naar boven. Gelukkig staan daar nog steeds alle lampen aan die die ochtend niet uit zijn gedaan. Dus dat scheelt mij weer een lampje aanknippen, aangezien het nogal somber weer is. Ik verschoon dan meteen mijn bed en in de badkamer tref ik dit keer eens geen volle wasmanden aan. Dat is best een aangename verrassing, maar zodra ik in het washok kom, zie ik zijn kleren in de droger en wasmachine. Pffff… uit elkaar en nog steeds sta ik zijn was te doen. Noem me gek, noem me vrouw, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zijn natte kleren uit de wasmachine in een zak te stoppen. Niet omdat ik het zielig voor hem vind, maar gewoon omdat ik het vies vind en ze anders beschimmelen.

Dus ik doe mijn was, zijn was, vouw op en ruim op. Wat ik niet meer doe is zijn kleren opvouwen. Hij heeft een eigen wasmand nu, waar ik alles ingooi, aangezien ik het verdom om dat ook nog te doen. En dat vind ik al heel goed van mezelf. Verder is het boven altijd redelijk aan kant. De kinderen doen hun eigen kamer, dus dat scheelt. De badkamer beschrijf ik in dit blog maar even niet, want ik wil jullie die vieze details besparen. Al met al ben ik toch snel zo een twee uur bezig voordat het huis weer een beetje aan kant is. En dan maak ik nog niet eens overdreven schoon. Ruim alleen maar zijn troep op. Het meest erge is dat ik op donderdagochtend weer hetzelfde moet doen, als hij de dag ervoor weer thuis is geweest. Denk niet dat het ooit veranderd.

Ja, scheiden in crisistijd is een probleem. Het is zeker niet ideaal om twee huizen te delen met een ex, maar voor de kinderen werkt het tot nu toe. En dat vind ik dan toch wel het belangrijkste, want zij zijn mijn alles. En voor hun slik ik alles en maak ik geen ruzie met hun vader. Want ze hebben het toch al moeilijk genoeg nu. Maar als je het mij vraagt? Wat ik graag zou willen?

Ik zou zo graag een plekje voor mezelf willen hebben. Voor mij en de kinderen. Waar mijn ex niet komt, waar ik niet steeds zijn troep en bende hoef op te ruimen. Waar ik mijn eigen spulletjes heb, waar ik mij thuis voel, samen met de kinderen. Waar ik eindelijk dat katje kan laten, die ik mijn dochter al maanden beloof. Waar ik gewoon een glas uit de kast kan pakken, zonder het eerst als een Rob Geus moet gaan inspecteren.

Mijn eigen stekkie. Ons eigen stekkie. Een plekje voor mij en de kinderen. Dat zou toch eens ideaal zijn!