‘Hij eet al sushi, sperziebonen, zalm en broccoli,’ hoor ik een moeder op het schoolplein tegen een andere moeder zeggen. Mijn kinderen lusten niet alles en dit dus ook niet. Ja, Dochter 18 wel. Maar ook Puberdochter 14 kan nog een hoop leren. Meteen komt het schuldgevoel weer om de hoek kijken. Doe ik er nou wel genoeg aan om ze alles te leren eten?
Mijn kinderen lusten niet alles, wat doe ik verkeerd?
‘Ieeeeuuuwwww, dat ga ik écht niet eten!’ Kleine Man schreeuwt het uit. ‘Mama, ik lust dat écht niet.’
Het is einde van de dag, mijn tong hangt tot op mijn tenen. Ik heb gewerkt, boodschappen gedaan, Kleine Man uit school gehaald, me bemoeid met het huiswerk van Puberdochter 14, het verhaal aangehoord van Puberzoon 16, toch nog even mijn mening gegeven aan Dochter 18, gewassen en gekookt. Mijn ogen voelen zwaar vermoeid. In discussie treden is zo ongeveer wel het laatste waar ik nu zin in heb. Maar ik zou ik niet zijn als ik toch niet tracht het voor elkaar te krijgen. ‘We doen er gewoon een beetje appelmoes op.’
Kleine Man wordt opstandig en verzekerd me dat hij dit echt nooooooit gaat lusten. Mijn volgende poging wordt een stukje gehaktbal met een sperzieboon gemixt en mijn geduld is zo goed als op, daarom prop ik het gewoon bij hem naar binnen.
‘Niet zeuren.’ Nu begint hij heel hard te huilen. Shit. Bad Mom.
Hoe deed ik dat eerder?
Toen ik in ‘mijn gezin’ kwam, was Dochter 18 tien jaar, Puberzoon 16 acht jaar en Puberdochter 14 zes jaar. Succes verzekerd met eten.
Not.
Ze aten het liefst witte bollen met knakworst of leverworst. Het viel mij op dat Dochter 18 alles interessant vond wat ik nieuw probeerde voor te schotelen, maar de rest kon mij wel dooien. Ik heb gedaan wat ik kon: boos worden, loslaten, weer boos worden en weer loslaten.
Bad Stepmom.
Uiteindelijk heb ik gewonnen door los te laten. Ze eten nog steeds niet alles, maar als we nu uit eten gaan, durven ze iets van de kaart te bestellen. Win-win.
De geschiedenis herhaalt zich
Toen Kleine Man was geboren, dacht ik dat ik het meteen vanaf het begin goed zou gaan doen. En het leek goed te gaan. Hij at altijd alles, van groente tot fruit. Van aardappels tot boterhammen. Liever wel de kaas gesmolten.
No big deal.
Maar sinds hij in de kleuterpubertijd zit – en ja die bestaat – is hij soms onmogelijk geworden met eten. Meerdere keren heb ik me afgevraagd of ik boos moet worden of het moet loslaten. En gelukkig weet ik nu uit mijn eerdere ervaring met Puberdochter 14 dat het echt allemaal wel goed kan komen.
Lees ook: het leven van een peuter; zijn 10 grootste ergernissen
Hoe voorkom je gezeur over snoep?
‘Mama, is het al drie uur?’ Die vraag herhaalt zich de hele dag. Daarom ben ik blij dat Kleine Man op school zit. Daar vergeet hij letterlijk de tijd en heeft hij weinig tijd én behoefte aan snoep. Mijn kinderen lusten niet alles, maar snoep daarentegen… thuis is het af en toe een drama rondom snoep en daarom heb ik een eetschema gemaakt.
Dat ziet er ongeveer zo uit:
- 7.00 uur ontbijt
- 9.30 uur fruit
- 12.00 uur lunch
- 15.00 uur snoep
- 17.00 uur diner (bij goed eten – ja daar hebben we het chantagemiddel weer – een klein snoepje na het eten).
Je begrijpt dat ik nu de hele dag de vraag krijg: is het al drie uur? Maar het werkt wel: het is duidelijke taal voor een kleuter.
Afbakpizza’s?
‘Yvon, komen jullie ook gezellig eten aanstaande zaterdag?’ vraagt diezelfde moeder op het schoolplein. ‘We bestellen gewoon lekker sushi en sashimi, dat vindt iedereen lekker, onze meiden ook.’ Slik. Die van mij dus niet. ‘Nou, als je er een paar afbakpizza’s bij doet, gaat het vast lukken.’ Ik hoor het mezelf zeggen. Afbakpizza’s?!?
Ik besluit om komende week alles eens om te gooien en zalm uit de oven te maken. Misschien lusten Puberdochter 14 en Puberzoon 16 wel vis als ik het op deze manier klaarmaak. Het kan totaal verkeerd uit pakken, maar ik ben ik niet als ik het niet probeer.
Aan tafel iedereen
Wat ruikt mijn zalm uit de oven heerlijk. Ik denk dat ik mezelf heb overtroffen. Dit is toch veel beter dan de gehaktballen van oma. Althans dat hoop ik maar. Puberdochter 14 neemt een hapje en kauwt. Nauwkeurig bestudeer ik hoe haar kaken op en neer gaan. Intussen probeer ik haar reactie in te schatten. Vindt ze het lekker? Tijdens het kauwen, begint ze langzaam te knikken. Ik vermoed dat dit een positief teken is.
‘En?’ vraag ik verwachtingsvol. ‘Ik vind het echt heel lekker.’ Drie-nul voor deze mama!
-x-
Ievy
