Het was een doodnormale vraag, die ik elke schooldag stel: ‘Hoe was het op school schat?’
Waarop meestal een nietszeggend geen-zin-om-te-vertellen antwoord op komt: ‘Leuk.’
Op de vraag wat ze zoal gedaan heeft volgt (met een zucht) een ongeïnteresseerde opsomming alsof ze wil zeggen ‘What’s new..’
Dit keer had ik voorkennis: ‘Toevallig niet iets bijzonders op school gezien?’
‘Nee.’
‘Nee? Vanochtend in de klas? Had niet iemand toevallig iets meegenomen?’
Een paar tellen later viel het kwartje. Kikkervisjes. ‘Ennnn..twee hadden er al pootjes!’ vertelt ze ineens enthousiast. Het is dus dat ik heel toevallig iemand met een bak water met die dingen zag lopen en een samenscholing van kinderen in de klas zag, anders had ik dit dus waarschijnlijk niet, of een week later gehoord.
Het antwoord op mijn dagelijkse vraag behoefde vandaag echter weinig aansporing:
‘Ik ben verliefd..hihihi’ gniffelt ze. ‘Op Lays.’ En haar ogen twinkelen.
Ja, je leest het goed. Lays. Ik houd het maar op deze schrijfwijze want zo spreek je zijn naam uit en ik heb 
(nog) geen idee hoe het geschreven wordt. En tja..Lays..daar houdt toch iedereen van!
Ik hoorde voor het eerst over Lays tijdens het 10-minuten gesprek in maart. Ons meisje speelde blijkbaar veel met hem. De naam was al weleens voorbij gekomen, maar ik had geen idee wie dat was. Het ventje blijkt pas sinds januari in ons dorp te wonen en komt uit Syrië. Het is vooral ook een opvallend knap ventje: gitzwart wat langer haar en helblauwe ogen. Gezien de taalontwikkeling is hij vanuit de zogenaamde bezemklas in de kleuterklas van mijn meisje gezet.
Het was dus een soort van euh.. ‘liefde’ op het eerste gezicht. En het is zooo schattig!
‘Weet je wat dat is dan schat? Verliefd zijn?’
‘Nee maar we vinden elkaar heel aardig en we knuffelen. We kussen (op de wang!) en zeggen ai luf joe tegen elkaar.’ vertelt ze giechelend. Geen schaamte, geen twijfel, nee hoor, ze blijft bij haar verliefdheid.
Tja, dat gevoel heb ik ook bij Lays. Vooral bij de paprikasmaak.
Op het schoolplein de volgende dag vertel ik het grote nieuws aan de moeder van haar beste vriendinnetje. ‘Ja, ik hoorde het gisteren van mijn dochter. Dat ze (mijn dochter) het éindelijk gezegd heeft.’ is haar reactie. Echt…begint dit nu al..? 😉
Daar staan ze dan, naast elkaar in de rij. Mijn 6-jarig meisje met haar lange blonde haren en sproetjes op de neus, lieflijk lachend naar Lays met zijn gitzwarte haren. Twee paar mooie blauwe ogen uit twee heel verschillenden werelden kijken elkaar ‘verliefd’ aan. Daar op dat schoolpleintje. Dan smelt je toch..
Binnenkort, voor de eerste date, maar eens kennis maken met zijn moeder, die ook van die prachtige ogen heeft. Al vrees ik voor wat die gezien hebben.
