Mijn moeder leeft niet meer

Vandaag is niet zomaar een dag, vandaag is het 10 jaar geleden dat ik mijn moeder verloor aan darmkanker. 10 jaar geleden voelde ik vooral opluchting toen ik hoorde dat ze gestorven was. Ze had zoveel pijn en was zo versuft van de morfine dat het lijden van haar echt ondraaglijk was. En niet alleen haar lijden. Het was zo zwaar om mijn moeder, die mijn rots in de branding was, zo te zien liggen.  Mijn sterke moeder die 5 kinderen op de wereld heeft gezet en echt de spil van ons gezin was, kon niet meer. De kanker had haar gesloopt.

En toch, ze was er nog. Tot het laatste moment was ze zo enorm sterk. Iets wat mij nu nog verbaast. Pas 4 maanden voordat ze stierf, kwamen we erachter dat ze kanker had. Mijn ouders kwamen terug van vakantie en mijn moeder had ontzettend veel buikpijn dus ging ze maar even langs de huisarts. Die stuurde haar gelijk door naar het ziekenhuis en een scan later was het zo klaar als een klontje, kanker. Om precies te zijn, darmkanker die al flink uitgezaaid was naar haar lever. We wisten gelijk dat ze deze strijd zou gaan verliezen maar toch koos ze ervoor om het hele chemotraject in te gaan. Zelf zei ze hierover: ‘Ik wil hiermee het proces proberen af te remmen zodat mijn kinderen meer tijd hebben om afscheid te nemen’.

Ondanks dat ik net aan een nieuwe baan was begonnen, besloot ik dat wanneer zij die chemo over zich heen zou laten komen, ik naast haar zou zitten. En dat heb ik gedaan. Dit leidde wel tot groot protest van mijn moeder want ik zou mijn baan kunnen verliezen maar nadat mijn werkgever haar verzekerd had dat dat niet ging gebeuren, was ze gerustgesteld. Tijdens de chemotijd hebben we veel gelachen, gehuild maar ook gepraat. Ze heeft geprobeerd om alle gesprekken die een moeder met een dochter vanaf haar 20^e heeft in die tijd te proppen.

Zelf wilde ik er vooral voor haar zijn in deze tijd. Ik schoof mijn verdriet aan de kant en was er niet mee bezig dat mijn moeder stervende was. Als ik dat zou toelaten dan zou ik instorten en dat wilde ik niet. Ergens kon ik ook niet zonder mijn moeder en ik kon me niet voorstellen dat ik ooit zou trouwen en zelf moeder zou worden zonder dat zij aan mijn zijde zou staan. De pijn die ik voelde als ik daar aan dacht, was haast onmenselijk en daarom duwde ik deze gedachten weg.

Maar toen kwam het moment dat ze stierf en ik samen met mijn zus , broers en mijn vader de uitvaart moest regelen. Toen merkte ik voor het eerst dat ik op haar lijk, dat ze mij haar kracht toch ergens heeft meegegeven. Ik wist precies wat er moest gebeuren en hoe we alles moesten regelen.

En daarna kwamen alle grote momenten waarbij ik haar miste: mijn bruiloft en het uitzoeken van mijn jurk, de geboorte van mijn kinderen, verjaardagen, kerst en familiedagen. Ik merkte dat het gemis van haar mij raakte en pijn deed maar ook dat dit niet ondraaglijk was. Ik stond stil bij het gemis van mijn moeder op mijn bruiloft door tijdens de plechtigheid een brief van mij aan haar voor te lezen. Hierin beschreef ik hoe ik haar miste maar vooral ook dat het leven doorgaat. Het bleek een regelrechte tranentrekker te zijn maar ook zo mooi.

Tijdens de geboorte van mijn kinderen droeg ik een heel oud nachthemd dat ooit van haar geweest is. Het ding was half vergaan maar voor mij was mijn moeder daardoor een stukje dichterbij me en dat gaf troost.

De afgelopen 10 jaar zijn er ontelbare momenten geweest dat ik even aan haar dacht of in gedachte vroeg hoe ik het toch zonder haar moest doen. Gek genoeg kwam er altijd antwoord en heb ik gemerkt dat ze in mij, mijn broers en zus verder leeft. Puur omdat we aan haar denken, over haar praten, om haar markante uitspraken lachen en vooral omdat wij haar kinderen zijn.

Bijna iedere dag denk ik wel even aan haar, soms met een traan maar veel vaker met een grote lach. Ook vertel ik mijn kinderen over haar als ze naar mijn moeder vragen. Op speciale dagen brand ik een kaars, puur omdat mijn moeder dat ook altijd deed voor mensen die even een steuntje in de rug nodig hadden. Het is een gewoonte die ik van haar heb overgenomen en inmiddels heeft haar dood een plekje gekregen. Het is verwerkt maar de pijn is er nog steeds en zal er ook wel altijd blijven. Ik vind het dan ook heel raar als iemand zegt dat ik geen moeder meer heb want die heb ik wel. Zij blijft voor altijd mijn moeder en ik haar dochter. En er is geen dood die daar verandering in kan brengen.