Vandaag ben ik alweer 8 getrouwd. Fijn getrouwd met een lieve man en we hebben twee schatten van kinderen die ik met alle plezier regelmatig achter het behang plak, maar waar we ook veel liefde en mooie momenten mee mogen delen.
Eerlijk gezegd zijn wij niet zo met onze trouwdag bezig. het geval wil dan ook dat we deze regelmatig vergeten. Gelukkig hebben we daar beiden last van en dat maakt dat we hier geen scheve gezichten over krijgen. Manlief stuurde vanochtend nog een whats app met ‘Gefeliciteerd met onze trouwdag lieve schat’. Tot aan het moment dat ik zijn berichtje kreeg had ik er zelf nog helemaal niet bij stilgestaan.
En daarmee kom ik gelijk op de allermooiste herinnering die ik heb aan het vieren van onze trouwdag. Dus niet de dag zelf… maar in alle jaren daarna. Drie jaar geleden was het prachtig weer. Ik was toen al zelfstandig en werkte van huis uit. De ochtend was normaal verlopen. Luc naar school, Lotte naar het kinderdagverblijf en ik aan het werk. Geen bijzonderheden, want manlief en ik hadden (net als vandaag) niet aan onze trouwdag gedacht. Wèl lekker weer, dat weet ik nog goed. Op een gegeven moment ging de poort open en kwam er een grote bos zonnebloemen naar binnen, met daarachter verscholen mijn moeder en vader. Onaangekondigd en met bloemen. Ik was volledig verward. Wat is er aan de hand? Waar had ik dit aan te danken? Gezellig, maar hoezo bloemen? Mijn moeder kreeg het enigszins benauwd omdat ze bang was dat ze zich vergist had in de dag. Voorzichtig zei ze ‘Maar meisje, het is toch je trouwdag vandaag’?
Echt iets voor mama. Zó attent was ze. En dat terwijl we het zelf helemaal vergeten waren. Dat is mijn mooiste herinnering maar tegelijk ook mijn grootste gemis. Mijn lieve mama is al bijna een jaar niet meer onder ons. Nooit meer zal ik haar opgewekte gezicht en bescheiden glimlach zien. Behalve dan op de prachtige foto die bij ons in de kamer staat. Nooit meer zal ze om de hoek van de poort lopen om me te verrassen of me te helpen herinneren. Lieve mama, ik hou van je en mis je enorm. Steeds meer eigenlijk…
