Ik heb een zoon. Niet zomaar een zoon. Een pracht van een zoon. Een broer die een zus verloor en een andere zus bij kreeg die heel veel zorg vraagt.
Een zoon die de zorg van het gezin mee op zijn schouders neemt hoewel dat helemaal niet moet. Een prachtkind dat veel slimmer is en mentaal veel ouder dan een gemiddeld negenjarige, en die probeert zijn eigen moeder te ontlasten omdat die zelf niet helemaal gezond is.
Een knappe gast die zijn klasgenoten vertelt over rouwverwerking, en zegt dat het best mag om te spreken over het verlies van een dierbare en dat huilen toegelaten is.
Eentje die aan de school probeert te bewijzen dat zijn zus thuis anders is dan op school, en dat autisme vele gezichten heeft. Iemand die sensibiliseert en niet beschaamd is over zijn “bijzondere” zus.
Een jongeman die misschien de wereld op zijn schouders wil dragen en al de oorlogen en haat wil verdrijven, ook al weet hij dat dat niet kan en dat geeft hem veel verdriet.
Een kleine professor die nu al weet dat hij paleontoloog wil worden, hoewel hij het eerst nog niet kon uitspreken.
Een natuurkundige, een chemicus, een knutsel-frutselaar, een humorist van de bovenste plank, misschien wel een comédien in spé…
Ik heb een zoon… ik heb één zoon… ik heb de beste zoon die er bestaat!
Meer lezen van Hilde?
