Er wordt wel vaker gekscherend gezegd… als moeder ziek zijn? Dat kan helemaal niet!
Dus hoewel onmogelijk, is het vandaag dan toch echt zover; de griep heeft ook mama ingehaald. Ik bevind me zo’n beetje in stadium vaatdoek. Manlief was zo lief om onze dochter vanmorgen naar school te brengen, zodat ik met de jongste wat aan kon keutelen vandaag. We zijn de dag redelijk doorgekomen met knuffelen, nieuwe Playmobil, boterhammetjes op de bank, veel dekentjes en af en toe een filmpje zodat mama even haar oogjes half dicht kon laten vallen. Maar als moeder ziek zijn… dat gaat niet zomaar zonder slag of stoot.
Als moeder ziek zijn… daar is geen tijd voor
Maar tegen een uur of drie is het echt onvermijdelijk; ik kan dan als moeder ziek zijn, maar dochters school gaat over een kwartier uit. En ík moet met de jongste nu toch echt met de bakfiets op pad om nog op tijd op het schoolplein te staan. Ik sleep mezelf naar de bakfiets, de jongste piepend achter me aan. Krap tien minuten later staan we net op tijd buiten het lokaal, de deur is al open.
Slap ouderschap? Tja, mijn ruggegraat is momenteel weg
Zonder me eerst gedag te zeggen stormt dochter op me af: “Mama, mag ik met Lily afspreken?”. Er ontglipt me een zucht, want nog een keer heen en weer fietsen trek ik echt niet, en zeg dan dat Lily wel bij ons mag spelen want omdat mama niet zo lekker is kan ze niet bij iemand anders thuis spelen. Om een onduidelijke reden kan of wil Lily echter ook niet met ons mee. Snel zeg ik toe dat we mogelijk later deze week wel met Lily af kunnen spreken, en probeer mijn dochter naar buiten te loodsen.
Die geeft haar speelmiddag echter niet zonder slag of stoot op. Ik zie een bibberlipje verschijnen. Nee alsjeblieft, niet het bibberlipje. “Maar mama, ik wil zo graag met iemand afspreeeekuuuuuuun!” piept ze en ze begint te huilen. Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij. Had ik al gezegd dat mijn dochter de cursus “Omgaan met teleurstellingen” nog niet heeft afgerond? “Dan vraag je toch of Lize bij ons wil spelen schat?”. Lize is 1 van mijn dochters BFF’s. Ze is 5, maar dan heeft ze die alvast in the pocket. Maar Lize kan ook niet mee, want die moet nog haar fiets ophalen die bij een buurmeisje is blijven staan. Dochter gaat nog harder huilen.
Lees ook: als moeder kan je niet ziek zijn
Ik wring me in alle bochten
Eigenlijk vind ik het wel genoeg geweest, maar mijn vaatdoek-status zorgt er ook voor dat mijn ruggengraat kennelijk smelt als sneeuw voor de zon. In plaats van dat ik kordaat dochterlief in de bakfiets deponeer en haar zeg dat het jammer is, maar dat ze een volgende keer vast wel weer met iemand kan afspreken, zie ik vanuit mijn ooghoek een ander vriendinnetje van haar lopen. In een opwelling zeg ik tegen haar dat ze die wel mag vragen om te komen spelen. Het huilen stopt heel even, maar zelf vragen durft ze niet, ik moet mee. Ook bij vriendin 3 krijgen we het deksel op ons neus; haar zus heeft al een speeldate mee naar huis, dus haar moeder kan haar niet komen halen.
De teleurstelling heeft inmiddels bijna hysterische vormen aangenomen. Maar als mama A zegt, moet ze ook B zeggen, anders is bij dochterlief het hek van de dam. Dus nee, dochter kan niet met iemand anders mee, want ik ga niet nog een keer op en neer met de bakfiets in deze toestand. Tegelijkertijd voel ik me een enorme bitchmama en stroom ik vol met schuldgevoel. Ik voel me schuldig omdat ik ziek ben en mijn eigen behoefte aan een rustige middag voor laat gaan op haar sociale wensen.
Verteerd door schuldgevoel
Het huilen duurt ongeveer tot aan de voordeur. Daar mag ze als eerste uitstappen, de bakfiets op slot doen, zelf een sapje uitkiezen en vooruit, er mag een koekje bij. Ik plof neer op de bank en voel me ontzettend schuldig. Als ik meteen duidelijk was geweest, was ze nu niet zo overstuur geweest. Tegelijkertijd, waar hebben we het over? Ik kijk op en verbaas me over het vredige tafereel wat zich inmiddels afspeelt tussen broer en zus en het ridderkasteel. Dochter lijkt het hele “ik-wil-perse-afspreken-maar-het-mag-niet-van-mama” gebeuren alweer vergeten en lacht naar me als ze merkt dat ik naar haar kijk. Ze komt naar me toe en zegt “Mama, ga jij maar even lekker liggen op de bank dan leg ik een dekentje over je heen.” Ik glimlach.
Lees ook: wat nu als je chronisch ziek bent als moeder, een intens verhaal
Ik zie haar peinzen. “Het geeft niet dat ik niet kon afspreken mama, dat komt best goed uit, nu kan ik lekker voor jou zorgen.”
Oke. Nu ben ik officieel gesmolten. Als moeder ziek zijn en je laten verzorgen door je lieve dochter levert een huizenhoog schuldgevoel op. Ik besluit dat ik overmorgen op zijn laatst weer fit genoeg ben om dochterlief met zoveel vriendinnetjes af te laten spreken als ze maar wil.
Hoe los jij dat thuis op als je eens ziek bent en eigenlijk wat rust zou willen hebben?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Het is al een tijd geleden. De reactie van Lara is bot maar ik ben het deels wel met haar eens. Je zet jouw gezondheid en toestand opzij voor een speelafspraakje?
Het is altijd vervelend om je kind/kinderen teleur te stellen. Ik kan ook niet tegen tranen en pruillipjes. Maar door duidelijk grenzen te stellen en deze uit te leggen, leren kinderen dat zij ook rekening moeten houden met anderen en hun omgeving. En niet alleen andersom.
Maar dat is mijn ervaring met mensen en mijn eigen mensenkinderen. 🙂
Zo herkenbaar!
Heb me ook wel eens in allerlei bochten gewrongen als dochterlief wilde spelen, maar het afspreken wilde niet lukken. Hoef je niet eens ziek voor te zijn. Maar uiteindelijk halen ze zo wel het diploma omgaan met teleurstellingen. Moeten ze toch echt zelf doen. En idd ziek zijn als mama kan nooit.
Doe toch even normaal. Het hek lijkt wel van de dam in jouw opvoeding zeg? Dan kan je dochter maar eens een keer niet afspreken. Lekker boeiend? Slik de tranen in en ga van dat schoolplein af. Echt een moeder die geen grenzen kan stellen zo te lezen.
Wow! Wat ken jij me goed, en dat al na het lezen van 1 blog! Je hebt talent om mensen te analyseren, moet je iets mee doen. Misschien kan je mij helpen om beter grenzen te leren stellen als ik de volgende keer met status vaatdoek en koorts op het schoolplein sta. Ik weet zeker dat jij het perfecte voorbeeld bent. ?
Tjee wat een belachelijke opmerking vind ik dit zeg!
Volgens mij stelde ze een prima grens, en moet dochterlief die nog even verwerken. Zo gaat dat in het leven. En als je dan ziek bent, dan is dat best even pittig. Maar dan hoef je ze nog niet onder je arm te nemen en van het schoolplein af te slepen.
Lara,
Ik vind het persoonlijk heel laag en erg makkelijk om achter je pc of telefoon een negatief oordeel te geven over iemands manier van opvoeden. Het is voor een ouder nl zeker wel boeiend of haar/zijn kind met een trillend lipje op school staat en wil afspreken maar niemand kan. Helemaal als je ziek bent, dan voel je je al schuldig omdat je voor je gevoel niet goed voor je kinderen kan zorgen zoals je dat zou willen.
Misschien wat minder snel oordelen over mensen of demanier van opvoeden wanneer je iemand niet kent.
Lieve Clau, je bent een topper van een moeder of je nou ziek bent of niet.
Dikke kus