Natuurlijk vond ik het leuk dat mijn dochters op bezoek kwamen in het ziekenhuis. Of ze ook buiten het bezoekuur mochten komen, want ze waren laat en hadden het vreselijk druk? De zuster vond het gelukkig goed, mits ik op de gang zou gaan zitten, om geen scheve gezichten bij de andere patiënten te krijgen.
Afgelopen zomer had ik (achteraf) al klachten gehad en voelde ik mij niet fit. Ik at niet met smaak en vaak had ik na het eten een opgezette pijnlijke maag. En toen opeens kwamen ’s nachts die vreselijke pijnen. Ik kroop over de grond en hing aan de deurpost, maar omdat het ’s ochtends over was, ging ik gewoon weer naar mijn werk. Totdat ik in het weekend opeens koorts kreeg en mijn urine donkerbruin van kleur was. Die ochtend belde ik mijn huisarts en binnen een uur zat ik op de spoedeisende hulp. Ik bleek een ontstoken galblaas te hebben en op de echo was te zien, dat een enorme galsteen de uitgang van mijn gal versperde.
Wat baalde ik… en dat zo vlak voor de feestdagen.
Dochters klagen tijdens bezoek ziekenhuis
“We hebben helemaal niets meer in huis,” klaagt mijn oudste dochter “ en ik mag van papa geen boodschappen doen.” Mijn mond valt bijna open van verbazing en ik mompel dat het allemaal wel mee zal vallen. “We moeten eerst de vriezer helemaal leegeten van hem en we hebben ook geen cola meer,” klaagt ze verder. Ik trek mijn badjas stevig om me heen, want het is tochtig op de gang. Haar zusje zit er wat stilletjes bij en haalt opeens een plastic zakje uit haar tas. “Hier mam,” zegt ze, “wat lekkers voor jou.” Ik zie dat er hele kleine Marsjes en Snickertjes in zitten.
Jullie kunnen beter gaan
“Lief van je” zeg ik, “maar ik kan dat nog niet eten en heb er ook eigenlijk ook nog geen zin in.” “Mag ik er dan ééntje”, zegt ze gretig. Ik knik en binnen no-time heeft ze er twee tegelijk in haar mond gepropt. “Ik denk dat jullie beter kunnen gaan,” hoor ik mezelf zeggen en ik moet me beheersen, om niet uit mijn pas gehechte vel te springen. “Nou mooi is dat… zijn we daarvoor helemaal hier naar toe gekomen,” briest mijn oudste dochter!” Totaal verbluft kijk ik haar aan.
Lees ook: de puberteit van mijn meiden; hun gedrag maakt me woest!
“Nee…!” zeg ik. “Ik hoopte dat jullie voor iets anders hier naar toe zouden zijn gekomen. Dat jullie mij bijvoorbeeld misten en dan bedoel ik niet alleen voor de boodschappen. Dat jullie geïnteresseerd zouden zijn, hoe het met mij gaat. Ik ben namelijk gisteren geopereerd!” Ik kijk naar mijn beide dochters en zie dat ze inmiddels naar de grond zitten te staren. “Helaas moet ik jullie ook mededelen, dat ik nog wat langer in het ziekenhuis moet blijven, want het gaat nog niet zo goed met me. Dus… als ik jullie was zou ik maar een beetje dimmen en schikken in jullie vreselijk lot!” “En jij… Jij hebt voorlopig mijn auto nog tot je beschikking,” zeg ik tegen mijn 21 jarige dochter, “Jij hebt dus niets te klagen!” Heel even wil ze nog tegen sputteren, maar als ze ziet dat ik resoluut opsta houdt ze wijselijk haar mond.
“En wat jullie vader betreft, die man werkt zich een slag in de rondte. Doet de was, kookt en komt ook nog eens iedere keer op bezoek ZONDER te klagen.”
Lees ook: een familiecamping ook voor tieners
Ze binden in…
“Mama heeft gelijk”, hoor ik mijn 17 jarige dochter opeens timide zeggen, maar die opmerking wordt haar door haar zus niet in dank afgenomen.
Terwijl ik voorzichtig naar mijn afdeling schuifel, kijk ik nog even om en zwaai toch maar even naar ze. Doodmoe stop ik de stekker terug in mijn infuus en kruip weer in bed. “Waren dat je dochters”, vraagt mijn aardige overbuurman.
Ik knik. “Leuke meiden hoor, je mist ze zeker wel, hè?” “Leuke meiden, HUH… egoïstische draakjes zijn het!” denk ik en al snel komen de waterlanders. Waar is het toch misgegaan? Gelukkig belt even daarna mijn man en snel droog ik mijn tranen. Als ik hem het hele verhaal vertel is hij woedend. “Zijn ze nou helemaal,” roept hij boos. “Ik heb ze nog zo gezegd dat ze jou hier niet mee lastig mogen vallen. We redden ons prima!”
Lees ook: Pubers opvoeden, een koud kunstje!
Eindelijk weer thuis…
Als ik na een paar dagen weer thuis kom, word ik met open armen ontvangen en krijg ik prachtige bloemen met -welkom thuis- erop. “Gaat het weer wat beter mama,” vraagt mijn jongste bezorgd en vanuit de keuken hoor ik bekende geluiden. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op. “Ze gaat voor ons koken,” zegt mijn man en even zie ik een glimlach op zijn gezicht. “Het roer moet echt om El, het is vast nog niet te laat.” Blij dat ik weer thuis ben kan ik nu eindelijk de inhoud van mijn kerstpakket eens rustig bekijken. Er zitten leuke, mooie en lekkere dingen in en helemaal onderin vind ik een aangebroken feestverpakking mini Marsjes en Snickertjes.
En vast houden aan je voornemen om het roer om te gooien hoor. Ze zijn oud genoeg om zelf de was eens te doen, eten te koken of meer van die dingen. Houd je poot stijf en je dochters hebben er later veel profijt van!
Dat ga ik zeker proberen!
zo ellen weer een mooi verhaal met heel veel emoties en familie prikkellen !!!
komt in de beste families voor !!! maar eigen leed is altijd zwaarder .
hopende staat marc nu achter je en misschien gaan hun ogen en oren nu eindelijk open !!
komop de puber tijd is nu geweest meiden !!
Ja… Het is nu tijd om het roer om te gooien en ook vol te houden. Zeker niet makkelijk. Je kent me. Ik ben te lief☺️
Hey El, wat balen een galsteen! Hoop dat het weer beter met je gaat. En je uitsmijter van de mini-marsjes vond ik geweldig!
Ja… Dat was even schrikken voor mij en ook voor de rest van de familie. Inmiddels ben ik weer aardig opgeknapt gelukkig, maar ik moet nu wel op mijn strepen blijven staan! (En eh… Schrijven blijft voor mij een soort therapie hè)