Moeder zijn en het nog leuk vinden ook; het lijkt zo simpel maar er gaat soms heel wat aan vooraf. Alweer negen jaar is ze: Kleine meisjes worden groot! Onlangs werd Dunya negen jaar. Mijn kleine meisje is allang niet klein meer. Ik blik terug naar onze moeizame start en vooruit naar de toekomst 😉 .
Inmiddels gaat Dunya naar groep zes en dat terwijl ik haar nog als vier-jarige bij de kapstok zie staan bij de kleutergroep. Haar grote ogen stonden onzeker en nieuwsgierig, want dit was het moment waar ze naar toe geleefd had, maar natuurlijk was het toch wel spannend. Er kon geen lachje vanaf die ochtend. Toch was ze niet bang, zoals meestal. Het was geen probleem dat ik wegging, terwijl haar latere bff die al een poosje op school zat, wel moest huilen. Ja, huilen deed ze wel, toen ik haar kwam ophalen. “Ik wil overblijven!” huilde ze. Daar stond ik als moeder die zo blij was om haar kind weer in de armen te kunnen sluiten. Maar het was ook meteen een geruststelling: ze vindt het leuk op school! En dat is altijd zo gebleven.
Moeder zijn en het nog leuk vinden ook!
Ik maakte een filmpje voor haar verjaardag. Een dia-presentatie en ik zette er muziek onder. “Sun is shining and so are you”. Zo is het, mijn grote dochter straalt. Als de zon niet schijnt dan is het toch licht om ons heen. Dunya vindt alles leuk, is altijd enthousiast, wil overal aan meedoen en ze heeft oog én oor voor anderen. En ze heeft een eigen wil niet te vergeten. “Ik wil niet dat je die foto gebruikt van toen ik bij het zwembad gevallen was op mijn neus!” zegt ze boos. “Maar lieverd, dat is niet van toen je gevallen bent. Dat is het bruggetje om de hoek. Je lag op het bruggetje om door een kier naar de eendjes te kijken. Dat vond ik juist zo grappig!”
Ze bekijkt de foto nog eens kritisch. “Maak ik een foto van jou terwijl jij op de grond ligt als je gevallen bent? Of kom ik snel naar je toe om je te helpen?” vraag ik. Zo had ze het nog niet bekeken. Ze gaat akkoord. Bovendien komt ze er door mijn aanwijzingen achter dat ze op de foto veel kleiner was dan die keer dat ze op haar neus viel.
Het eerste jaar was veel zwaarder dan gedacht
Samen kijken we naar het filmpje waar ik veel meer uren in heb zitten dan ik had verwacht. Tjonge wat een werk. Ik heb er veel energie en gevoel in gestoken en het filmpje tig keer bekeken toen ik het aan het maken was. Maar nu, nu we hier zo samen zitten te kijken…..
Ineens stromen de tranen over mijn wangen. Wat een geluk en wat een verdriet in die eerste jaren. Geluk omdat Dunya het mooiste is wat ik ooit heb gekregen. Verdriet omdat het niet zo makkelijk ging als verwacht. Na de bevalling begon het pas. Een keizersnee en daarna het herstel. En na vier maanden lag ik ineens in het ziekenhuis, hartstikke ziek. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wilde genieten van mijn baby, maar in plaats daarvan lag ik op een zaal met allemaal zieke mensen, de één nog meer pijn dan de ander. Wat was dat zwaar en wat gebeurde er veel met mijn emoties. Moeder zijn en het nog leuk vinden ook, dat ging in die tijd niet echt op.
Keuzes maken
Pas na het eerste jaar ging het lichamelijk wat beter. Mentaal ging het toen nog heel wisselend. Totdat ik langzaam sterker werd en keuzes ging maken. Grenzen stellen en bewaken. Niet makkelijk, wel erg noodzakelijk. Als het met mij niet goed gaat, heeft Dunya daar last van. En daar heb ik dan ook weer last van omdat het invloed heeft op haar gedrag. Kortom: ik wilde uit die vicieuze cirkel.
Ik dacht dat ik het alleen niet zou redden
De foto’s van Dunya bij haar vader op de arm zijn dubbel om te zien. Toen dachten we nog dat wij het zouden redden. Wij tegen de rest van de wereld. Wat iedereen ook mag denken. Wij konden bergen verzetten en waren gelukkig, of deden alsof. Daarbij wilde ik voor de buitenwereld en voor mezelf bewijzen dat het allemaal goed ging tussen ons.
Ik had zelf niet eens door hoe ik op mijn tenen liep, totdat de bom barstte en ik hem wegstuurde. Bang was ik toen, dat ik spijt zou krijgen, dat ik het alleen niet aan zou kunnen, dat mijn wereld in zou storten. Maar we zijn nu zes jaar verder en mijn wereld is nooit ingestort. Het gaat veel beter met me dan toen, ook al is het zwaar om Dunya in mijn eentje op te voeden. Financieel moet ik het ook alleen zien te redden, al neemt hij wel wat boodschappen mee als hij Dunya ophaalt. Daar ben ik dan al heel blij mee. Ik leer ook steeds beter om slimme boodschappenlijstjes te maken.
Wel ben ik blij met deze foto’s, ook, en vooral, voor mijn dochter. Zij koestert de foto’s van haar vader. Zodat hij toch altijd bij haar is, ook al ziet ze hem maar een paar uurtjes in de week. Dat hij haar vaak teleurstelt door afspraken niet na te komen of te weinig moeite voor haar doet, dat neemt ze op de koop toe. Ik vind dat ontzettend knap van haar.
Zoveel meegemaakt en beleefd
Foto’s van peuterdans, foto’s van ballet, foto’s in het zwembad. Wat hebben we veel gedaan en meegemaakt samen. En wat is ze groot geworden. Een cliche, ik weet het. Maar zo is het wel. En ook het cliché dat de tijd zo snel gaat bij het opgroeien van kinderen is helemaal waar. Naast me zit Dunya ook een paar traantjes weg te pinken. Ik zit driftig te boenen met een tissue.
Er zitten ook veel foto’s tussen die me overspoelen met een geluksgevoel en die me trots maken op haar. Daardoor zijn de tranen dubbel. Enerzijds het verdriet van toen, het verdriet omdat ik niet genoeg genoten heb van mijn kraamtijd en van mijn eerste jaar als moeder. Anderzijds omdat ik vind dat we er ondanks dat toch zo goed uitgekomen zijn. Kijk eens waar we nu staan! Ik heb dan wel geen werk, maar verder doen we het toch maar mooi met z’n tweetjes. En financieel is het heel moeilijk, maar we redden het toch om leuke dingen te doen samen.
Genoeg sentiment…
Dunya heeft nu twee halfbroertjes waar ze erg van geniet en ik vind het leven erg leuk met zo’n stralende dochter. Altijd een zonnetje in mijn buurt of in mijn hart. Daardoor zijn zelfs de zwaarste dagen goed vol te houden. Het filmpje is afgelopen en we geven elkaar een knuffel. “Ik vond het zo mooi!” zucht Dunya. Ik zucht ook en we houden elkaar nog even stevig vast. “Ik ga spelen!” roept ze dan. “Ik ga taart halen!” zeg ik. Genoeg sentiment voor vandaag. Over tot de orde van de dag.
Hoe was jullie eerste jaar als moeder? En hoe kijken jullie terug op je kraamtijd tot nu? Je hoort het zo vaak: ‘Geniet ervan, voor je het weet zijn ze groot’ , maar doen we dat ook genoeg? Hebben jullie genoeg genoten?
Andere mooie artikelen over het moederschap vind je hier:
- Een abortus plegen? Deze moeder heeft er spijt van dat ze het niet gedaan heeft
- Authentiek moederschap, 5 vragen om jezelf hierbij te stellen
- Wat je niet moet zeggen tegen een moeder die chronisch moe is
- Moeders zijn loeders, niet altijd, maar soms…
Tranen in mijn ogen van herkenning. Vooral wat je schrijft over de vader van Dunya, dat eerste jaar (wat zou ik het zelf ook graag willen overdoen) en het niet nakomen van afspraken, waar zij zo sterk op reageert. Mooi! Gelukkig heeft ze een mooi voorbeeld in jou.
Dank je wel voor je mooie reactie! Ik ben blij dat het herkenbaar voor je is.
Ik vind dat er soms teveel druk wordt gelegd op Genieten. Dat geeft stress. Maar je bewust zijn van hoe bijzonder het is, dat is natuurlijk wel goed.
Ik vind genieten juist heel fijn en het bezorgt me juist minder stress. En een kraamtijd en eerste jaar met alleen vermoeidheid, stress en pijn was niet wat ik had gehoopt. Ik vind dat nog steeds heel erg, want ik kan het nooit meer overdoen.
Wat bijzonder om dit zo allemaal samengevat in een blog te lezen. Jouw situatie lijkt mij niet de makkelijkste om een kind op te voeden maar je doet het wel. Ook is de vader van Dunya nog steeds in beeld al zou je misschien liever zien dat hij er meer is en meer zou doen. Ik vindt het knap zoals jij het zo weet te doen.
Dank je wel. Ik doe mijn best en doe het op gevoel. Alles uit liefde voor Dunya.