Moeder zijn is topsport en na een doodnormale dag hoef ik écht niet meer te sporten!

Moeder zijn is topsport, daar ben ik inmiddels wel achter. Een dag thuis met (kleine) kinderen is slopend. Ze zijn niet bij te houden! Wat ben ik toch jaloers op hun energie en bewegelijkheid! Aan het einde van de dag plof ik uitgeput op de bank om bij te komen of om bijna voor de televisie in slaap te vallen.

Moeder zijn op een ‘standaard’ dag

’s Ochtends word ik altijd iets eerder wakker om alvast zelf te ontbijten voordat de hectiek van de dag begint. Stilletjes sluip ik de trap af om in alle rust te genieten van mijn ontbijt en kopje thee, nog even geen moeder zijn. Daarna naar boven de jongens wakker maken en helpen (lees achter ze aan zitten) met aankleden. De jongste til ik de trap af, de oudste wil alles “selluf doen” dus daar loop ik gespannen achteraan.

Beneden ontbijt klaarmaken en de jongste hiermee helpen. Weer naar boven om tanden te poetsen, haartjes te kammen, en een laatste wc-stop voordat we richting school gaan. Kinderen in de bakfiets, snel naar binnen de schooltassen nog pakken en hup, gaan! Eenmaal afgeleverd, naar de supermarkt om weekboodschappen te halen. Ik vergeet mijn lijstje (iets met blijvende zwangerschapsdementie) en ren als een kip zonder kop door de supermarkt. Ik heb geen tas mee en milieubewust als ik ben, neem ik geen plastic zak. Ik zet alles wel in de bakfiets, ruimte genoeg.

Topsport door ‘gewone’ dingen

Door naar huis om de boodschappen weer uit te laden en naar school om de kinderen op te halen voor het middageten (wij hebben geen continurooster). Een uurtje is maar kort, dus zorgen dat ze snel dooreten en weer terugbrengen. Eenmaal weer afgeleverd, het huis een beetje aan kant maken (ik heb geleerd om pas te gaan stofzuigen nádat we hebben gegeten!). Stofzuigen, dweilen, borstel door de wc, moeder zijn is hard werken. Het huis glimt weer, nou ja… een beetje dan. Ik gun mezelf een kopje thee en al snel is het weer tijd om de jongens op te halen. Ik zet me schrap want ze komen altijd als een dolle om me afgerend (een rugbyspeler is er niets bij!).

Het is mooi weer, dus lekker naar de speeltuin, energie eruit van een schooldag. Ik gun mezelf een momentje in de zon. Al snel willen ze dat ik mee doe, dus hup op de wip, van de glijbaan en in het klimrek. Met tranen in hun ogen, hijs ik ze weer in de bakfiets. Tijd om naar huis te gaan. Ze mogen lekker voor de tv zodat ik het eten kan klaarmaken. Daarna onder een warme douche het zand wegspoelen en met roze wangetjes in bed leggen. Nog een paar keer naar boven omdat ze roepen, ook dat hoort bij moeder zijn. Eindelijk slapen ze, en plof ik op de bank. Energievreters zijn het. Ik Ben Gesloopt!!

Waar is mijn energie gebleven?

Ooit was ik fit en sportief en had ik een topconditie. Ik sportte zeker drie keer per week, genoot ervan en kreeg er nieuwe energie van. Teamsport voor de sociale contacten en individuele sport om even het hoofd leeg te kunnen maken. Nu, zoveel jaren later, is daar maar weinig van te merken. Dit moet echt anders, besluit ik. Ik moet toch een keer weer meer energie en conditie krijgen. Ik wil geen lusteloze moeder meer zijn die hijgend achter haar kroost aan rent en hen niet bij kan houden. Maar hoe? Thuis sporten? Of weer een teamsport, zeker twee keer per week? Ik word gewoon al moe bij de gedachte! In mijn eentje sporten? Dan weet ik zeker dat ik nooit ga.

Hoeveel stappen zet je als je moeder bent op een normale dag?

Iemand heeft ooit bedacht dat je 10.000 stappen per dag moet zetten om in goede conditie te blijven. Ik ga dus beginnen met een stappenteller, dan weet ik hoe groot de schade is. Dan pas kan ik besluiten hoe ik de schade ga inhalen.

Sommige stappentellers registreren alleen de grove bewegingen of stappen, ik kies voor één van de betere stappenteller-apps die echt alle bewegingen registreert. Alles beetjes tellen, niet waar? Ik moet alleen altijd mijn mobieltje bij me houden om te registreren. Dat is niet zo moeilijk, ik neem dat ding altijd al overal mee naartoe.

Na zo’n standaard dag thuis moeder zijn plof ik weer opnieuw op de bank aan het einde van de dag. Ik heb zelfs geen puf meer om mijn stappenteller te raadplegen en durf het eigenlijk niet. Mijn conditie is vast precies zoals ik mij voel, belabberd.

12.000 stappen met traplopen, naar school fietsen, boodschappen doen

Wat schetst mijn verbazing. Ik heb ruim 12.000 stappen gezet vandaag!! Blijkbaar is al dat op en neer rennen op de trap (omdat ik wat vergeet), heen en weer fietsen, boodschappen sjouwen en in de speeltuin rondrennen een soort bootcamp-super-plus! Het is dus eigenlijk niet gek dat ik aan het einde van de dag neerplof. Ik heb niet een uurtje, maar een hele dag bootcamp achter de rug!! Ik concludeer dat ik dus veel te veel doe!

Een personal trainer waarmee ik dit bespreek, kan het alleen maar beamen. Ik ren me de hele dag rot. Met een beetje minder, krijg ik meer energie. Wat een opluchting is moeder zijn zo! Ik gun mezelf wat meer rust, pak af en toe gewoon de auto en laat de kinderen wat meer zelf lopen en spelen.

Moeder zijn is topsport!

De stappenteller-app heb ik weer verwijderd. Maar als ik nu wel achter de jongens aan ren, doe ik mijn knieën wat hoger of mijn hakken tegen mijn billen. Bij het opstaan van de glijbaan gebruik ik bewust mijn beenspieren en doe een klein hupje om weer een sprintje te trekken. De wip is super voor de beenspieren. Met een beetje improvisatie kom je al een heel eind! Moeder zijn is topsport!