Moedergevoel

Toen ik jong was, had ik weinig met kinderen. Ik was enigst kind, dus geen broertjes of zusjes om over te moederen. Verder ook geen ervaring met kleine neefjes of nichtjes. Ik speelde liever met Lego en auto’s dan met poppen.
Ik kreeg verkering, ging samenwonen en uiteindelijk zijn we getrouwd. Ik was toen 24 en dacht nog lang niet aan kinderen. Zo rond mijn 30ste leek me een prima leeftijd om moeder te worden. Ook mijn toenmalige man kwam er niet mee, ik denk dat we er eigenlijk nooit echt over gesproken hebben. Het kwam wel een keer.

Maar ik was inmiddels 30 en ik merkte dat ik totaal niet toe was aan het krijgen van kinderen. Baby’s voelden zich bij mij ook nooit op hun gemak, want zodra ze in mijn armen lagen, begonnen ze te huilen. Ze zullen wel aangevoeld hebben dat ik het eng vond en erg onzeker was.
Het duurde uiteindelijk tot mijn 35ste voor ik hèt gevoel kreeg. Het gevoel dat me vertelde dat ik heel graag een kind wilde. En dat gevoel was er ineens, van de ene op de andere dag. Ergens in juli van het jaar 1998. En het was sterk, heel sterk. Ik verbaas me daar nu nog wel eens over.

Ik sprak er met mijn man over. Voor hem hoefde het eigenlijk niet zo, maar als ik het graag wilde, vond hij het prima. Ja, ik wilde het graag, héél graag. In verband met de borstkanker van mijn moeder heb ik me daar op laten testen. Dat bleek gelukkig allemaal goed. Ik stopte met de pil en toen……niks. Ik werd gewoon de volgende maand weer ongesteld en de maand daarop en de maand daarop.

Een goede vriendin van mij beviel in januari 1999 van haar zoontje. We gingen op kraambezoek. Het mannetje was veel te vroeg geboren en lag in het ziekenhuis. Maar wat prachtig om dit nieuwe leven te mogen aanschouwen. Op weg naar huis voelde ik buikkrampen…..ik was ongesteld geworden.
Een maand later werd mijn college vader en ik ging bij de trotse ouders en hun zoon kijken. Wat een lekker flink kind en hij wilde ook zomaar zonder problemen in mijn armen liggen! Toen ik na het bezoek thuiskwam, bleek dat ik ongesteld was geworden. Ik heb heel erg moeten huilen.

We waren inmiddels een half jaar “bezig” en ik werd gewoon telkens ongesteld. Ik realiseerde me heel goed dat ik bijna 36 was en dat zwanger worden dan niet meer zo vanzelfsprekend is. Een stukje van mij had zich daar al bij neergelegd en geaccepteerd dat het misschien niet zou gaan lukken.
Een paar weken later liep ik met mijn moeder in de Albert Heijn voor onze wekelijkse boodschappen. Ik vond het overal maar vreemd ruiken. Mijn moeder rook niks, dus ik dacht dat ik het me verbeeldde. Verder niet meer bij stil gestaan.
Die maand werd ik echter op de verwachtte datum niet ongesteld. Toen ik bijna 2 weken over tijd was, heb ik het tegen mijn man gezegd en zijn we naar de huisarts gegaan. En ja, ik was zwanger. Niet te geloven. Al die maanden was ik er zo bewust mee bezig geweest en juist nu ik me er bij neer had gelegd dat ik waarschijnlijk te oud was, bleek ik zwanger! De huisarts vroeg hoe lang ik met de pil was gestopt en vond het gezien mijn leeftijd nog vlot gegaan. Tja…..

Ik had een hele goede zwangerschap, mag totaal niet klagen. Helaas had ik in de 40ste week een te hoge onderdruk waardoor de verloskundige mij verwees naar de gynaecoloog. Ik ben in het ziekenhuis bevallen. Na een dag krukken, bleek dat mijn bekken niet groot genoeg was en moest ik alsnog een keizersnede. Op 17 december 1999 om 22.15 u. is mijn zoon geboren en vandaag wordt hij 11.

Ik ben een trotse en dankbare moeder.

(schilderij “Moeder en kind” van Mieke Borgdorff)