Gezondheid! We wensen het elkaar regelmatig. Op verjaardagen en rondom de jaarwisseling. We proosten op elkaars gezondheid bij mooie momenten of bijzondere mijlpalen. Maar gezondheid is niet vanzelfsprekend en je moederinstinct? Dat kan er zomaar naast zitten. Helaas, spreek ik uit ervaring. Ik neem je mee naar 2008. Een jaar waarin wij blaakten van gezondheid maar een aantal verrassingen voor onze kiezen kregen.
Zwanger! Het is Moederdag 2008 en we zien op de zwangerschapstest dat wij ons tweede kindje verwachten. Wat een cadeau! Deze zwangerschap verloopt vrijwel identiek aan de eerste. Op wat kleine, typische zwangerschapskwaaltjes na, heb ik nergens last van. Net zoals bij de oudste kom ik niet bijzonder veel aan en heb ik een prachtige buik. Mijn moederinstinct draait op volle toeren en ik kan de hele wereld aan! Volop geniet ik van mijn zwangerschap. Tot de 34 weken echo….
34 weken echo, moederinstinct en zieke baby
Tijdens deze echo blijkt ons kindje een verwijd nierbekken te hebben. Een verwijd nierbekken wordt vaker geconstateerd tijdens de zwangerschap, vooral bij jongetjes. Soms heeft het iets te maken met een probleem van de urinewegen, zoals een afvloedbelemmering of dat er urine vanuit de blaas terug stroomt naar de nieren. Meestal gaat het om een verwijding die vanzelf weer verdwijnt.
Met bijna 37 weken kreeg ik nog een echo, ter controle. Ik ben blij dat alles goed in de gaten wordt gehouden maar verwacht dat de verwijding vanzelf is verdwenen. Deze zwangerschap verloopt zo voorspoedig. Het kan niet anders dan dat het goed is. Dat zegt mijn moederinstinct, en dat moet je volgen. Toch? Na de echo duiken vriendlief en ik nog even de stad in. Het is bijna kerstmis. Stralend van geluk shoppen we de laatste kerstcadeautjes bij elkaar, tot de telefoon gaat. De verloskundige. Of we vanmiddag nog even langs willen komen. KAK. De zin om te shoppen is over en we haasten ons naar de afspraak.
Bevalling in het ziekenhuis
Slecht nieuws. Het is niet zoals het zijn moet. Nog niet. De baby heeft nog steeds een verwijd nierbekken, zowel links als rechts. Dit kan na de bevalling nog steeds vanzelf verdwijnen. Die kans is erg groot. Het enige nadeel is dat ik wel in het ziekenhuis moet bevallen. Dat was voor mij een enorme domper. Van mijn dochter ben ik ook thuis bevallen en dat beviel prima!
De verloskundige legt uit dat bevalling in het ziekenhuis noodzakelijk is omdat de baby na de geboorte goed moet worden nagekeken, met name het plasgedrag. Ook zal er na de geboorte een echo van de nieren en de urinewegen worden gemaakt, om te kijken of de verwijding er nog steeds is. Dat gebeurt snel na de geboorte. Omdat een baby in het begin nog relatief weinig vocht krijgt en een eventuele verwijding daardoor gemist kan worden, volgt er een week na de geboorte nóg een echo.
Onze baby hield het nog even spannend. Tien dagen na de uitgerekende datum kwam na een voorspoedige bevalling onze stoere Max ter wereld. Ruim 4 kilo en blakend van gezondheid. Zo leek het.
Foutje van de kinderarts
De volgende ochtend kreeg Max al vroeg een echo. De kinderarts zou komen vertellen hoe het er voor stond. Helaas liet die arts op zich wachten. Onder invloed van gierende hormonen en mijn ongeduldige aard belde ik een verpleegster. Zij vertelde dat we van de kinderarts naar huis mochten. Heerlijk. Het enige vervelende was dat we Max preventief antibiotica moesten geven. Maar ja, als dat alles is.
Na een geweldige kraamweek moesten we na 10 dagen op controle in ons lokale ziekenhuis. De dag ervoor had Max nog een echo gehad. Vol goede moed togen wij naar de kinderarts zodat zij ons het goede nieuws kon vertellen. Wat was ik gelukkig!
“Goedemiddag, gaat u zitten. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Het is niet goed met Max. De verwijding is nog steeds zichtbaar en dusdanig groot (in millimeters dan) dat Max moet worden opgenomen in een academisch ziekenhuis.”
Lees ook: een vroeggeboorte bij 33 weken zwangerschap
Van roze wolk naar het Ronald McDonald huis
WAT???? Pats boem! Werden wij daar even van de bekende roze wolk afgesmeten! De kinderarts wondt er geen doekjes om. Haar collega had vorige week een fout gemaakt om ons met Max naar huis te sturen. Max moest acuut worden opgenomen. We mochten nog wel zelf kiezen welk academisch ziekenhuis. Vanwege de Limburgse roots van manlief, kozen wij voor het academisch ziekenhuis in Maastricht, bijna 100 kilometer verderop. Vlug naar huis, wat kleren pakken en op naar Maastricht. Daar stond een medisch team klaar om ons ons op te vangen. Max werd opgenomen op de medium care en wij werden ingecheckt in het Ronald McDonald huis. Hoe bizar is dit. We wisten niks. Wat stond ons te wachten?
Mijn moederinstinct liet me in de steek
Wij hadden met dit scenario totaal geen rekening gehouden. Onze dochter kon bij opa en oma terecht, die we onderweg telefonisch op de hoogte brachten. We pakten vlug een koffertje in en nu zat ik met betraande ogen en volle borsten aan een ziekenhuisbedje. Mijn moederinstinct had me enorm in de steek gelaten en dat maakte me heel erg onzeker.
We maakten kennis met “onze” kinderarts en “onze” radioloog. Max werd onderzocht en geobserveerd. Hij lag daar hulpeloos in zijn bedje. De artsen zeiden weinig. Alleen dat ik goed moest eten en rusten om de borstvoeding goed op gang te houden. Dat had Max nodig. De baby’s op die afdeling hebben baat bij veel rust, dus ook onze aanwezigheid werd niet de hele dag door op prijs gesteld. Nou geloof me, er is niets zo moeilijk dan je kind daar achter te laten. Hoe lief en zorgzaam iedereen ook was voor ons manneke.
Nachtvoeding dankzij Ronald McDonald
Gelukkig konden wij ons terugtrekken op onze kamer in het Ronald McDonald huis. Dit fantastische huis ligt aan het ziekenhuis en hier hadden wij onze eigen kamer. Wanneer Max ’s nachts wakker werd omdat hij honger had, werd ik gebeld door de verpleegkundige. Zo kon ik binnen een paar minuten bij hem zijn om hem te voeden. Hoe fijn dit ook was, ik voelde me zo moederziel alleen als ik ‘s nachts door die donkere, verlaten ziekenhuisgangen liep. Ik kon wel janken.
Na een week in Maastricht te hebben gelogeerd, liep de borstvoeding op zijn einde. Ik at niet, ik vrat. Ook al zorgde ik goed voor mezelf, alle spanning had zijn weerslag op de moedermelk. Het goede nieuws was wel dat we Max mee naar huis mochten nemen. Het nierbekken was aan beide zijden nog steeds flink verwijd. Ook had hij een verdikte blaaswand. De oorzaak was nog steeds niet bekend.
Met een hele waslijst met aandachtspunten, flinke dosis antibiotica en nieuwe afspraken gingen we huiswaarts. Mijn moederinstinct ging mee, maar daar durfde ik niet meer op te vertrouwen.
Max was een voorbeeldige baby. Trouw slikte hij zijn antibiotica, dronk hij gretig zijn poedermelk en poepte hij als de beste. En plassen, dat deed hij af en toe, met grote hoeveelheden.
Lees ook: Wat moet je regelen na de geboorte?
Medische onderzoeken, mictiecystogram en renogram
Zeer regelmatig moest Max terug naar het ziekenhuis in Maastricht. Zijn nierfunctie hield men hier nauwlettend in de gaten. Er werd dan bloed geprikt, urine getest, bloeddruk werd gemeten en er werden echo’s gemaakt. Ook onderging hij wat ingrijpendere onderzoeken zoals een renogram en een mictiecystogram. Dit zijn onderzoeken waarbij de artsen de werking van de nieren en de afvoer van urine naar de blaas kunnen beoordelen.
Renogram en mictiecystogram
Bij een renogram krijg je via een infuus radioactieve vloeistof toegediend. Gelijktijdig wordt er een filmpje gemaakt. Stil liggen is bij dit onderzoek het toverwoord.
Bij een mictiecystogram wordt er contrastmiddel via een katheter ingebracht. Daarna worden er röntgenfoto’s van de blaas gemaakt. Ook het uitplassen zelf is dan goed zichtbaar.
Toekijken hoe je baby dit ondergaat, is de regelrechte hel op aarde.
Antibiotica
Het zat niet goed. De onderzoeken gaven geen oorzaak aan. De kans dat Max er over heen zou groeien was hierdoor nog steeds aanwezig. Voorlopig moest hij antibiotica blijven slikken. De zorgen waren groot. Je zag niets aan Max. Een knappe baby die zich voortreffelijk ontwikkelde. Hij was ook zelden ziek. Gelukkig maar, want bij iedere graadje verhoging moesten we aan de bel trekken. Hoe onbezorgd we bij de oudste waren, hoe overbezorgd we werden bij nummer 2.
Na 15 maanden mocht Max stoppen met antibiotica. De verwijding was aan één kant iets afgenomen. De vlag ging uit! Wel bleef hij streng onder controle en bleef mijn moederinstinct waakzaam. Van ieder ziekenhuisbezoek maakten we een klein feestje. Max ging mede hierdoor graag naar zijn lieve dokters, terwijl ik iedere keer hoopte dat het de laatste keer was.
Zijn gezondheid 9 jaar later
Ondertussen is Max een vrolijke jongen van bijna negen. Onlangs waren we weer in het Academisch Ziekenhuis van Maastricht. Bij zijn lieve dokters. Bijna 9 jaar lang werden wij ontvangen door dezelfde radioloog en dezelfde kinderarts, een nefroloog. En nu, na al die jaren bracht onze kinderarts eindelijk goed nieuws: de verwijding aan de nierbekken was afgenomen. CHAMPAGNE! Max hoeft nu nog maar éénmaal per jaar naar het ziekenhuis, en dan ook nog een naar een ziekenhuis in de buurt. Een ziekenhuis waar onze kinderarts soms ook consulten houdt.
Eindelijk! Ik wist het! Er kon toch niets mis zijn met ons knappe kereltje? Het heeft me veel tranen en zorgen gekost, maar uiteindelijk heb ik een belangrijke les geleerd. Blijf altijd positief en blijf vertrouwen op je moederinstinct.
Daarom proost ik op de gezondheid van Max, en die van jullie! En op het moederinstinct!
