Onderstaande gastcolumn is ingestuurd door Dominiek
Naar bed, naar bed..
Kaboutertjes, heksen, prinsessen en kornuiten. Allemaal komen ze met carnaval naar buiten.
Dit jaar krijgt carnaval een andere bite en gaan we deze vieren met cola light.
Als een lieveheersbeestje met vleugels betreed ik de kroegen
en probeer ik me een weg door alle uitbundige naar bier ruikende mensjes te zwoegen.
Ik vraag me af wat ik hiervan ga vinden en of dit hele gebeuren me dit jaar wel kan opwinden.
Het is gekkenhuis op straat, iedereen host op de maat en er wordt veel gepraat waar je de helft niet van verstaat. Ik aanschouw het geheel wat gelaten, drentel wat mee over de straten,
maar voel me vooral een beetje achtergelaten.
In een volle kroeg, met eigenlijk nog een hele avond voor de boeg, vind ik het ineens genoeg. In een hoekje zie ik een klein wezen die me een briefje geeft om te lezen.
Daarop staat een wonderlijk rijmpje van iemand die op de hoogte is van mijn geheimpje.
Naar bed, naar bed zei Duimelot.
Eerst nog wat eten, zei Likkepot.
Waar zal ik het halen?, zei Langejan.
Uit grootmoeders kastje, zei Ringeling.
Dat zal ik verklappen, zei het Kleine ding.
Naar bed klinkt als muziek in mijn oren en snel geef ik toe dat carnaval me dit jaar niet zal bekoren
en rij ik naar huis waar we horen.
Voor ons geen carnaval dit jaar Klein ding.
Bij elke tinteling ben je nu al mijn lieveling.
Kaboutertjes, heksen, prinsessen en kornuiten, van ons dit jaar geen duiten.
Volgend jaar komen we graag samen, om weer de grootste onzin uit te kramen.
Dan hossen en dansen we de hele dag, met een stralende lach
en we zullen het volhouden tot de allerlaatste feestdag.
Ik wil het verklappen, fluisterde Klein Ding.
Maakt niet uit, zei Ringeling.
Iedereen mag het weten, riep LangeJan.
We krijgen een kindje, zong Likkepot.
Hoe mooi is dat, lachte Duimelot!
