Achter de velden vol graan zakte de zon naar een ander stukje van de wereld. Althans, dat had ik kunnen zien als de tranen niet onophoudelijk op mijn schoot drupten. Het liefst wilde ik keihard terugrijden. Ik had mijn kleine meisje zojuist weggebracht naar de carpool waar ze met opa meereed voor haar wekelijkse logeerpartij in het kader van de omgangsregeling. Onderdeel van mijn verbroken relatie.
Ze huilde hard en hartverscheurend: ‘Mama, ik wil met jou mee!’ Tegen iedere vezel van mijn lichaam in vertelde ik haar dat het hartstikke leuk zou worden, zo dapper lachend als ik op dat moment nog kon. Van binnen voelde ik mijn hart breken, maar mijn woorden hadden effect op haar. Ze werd langzaam kalmer en ik vertrok.
Moeizame keuzes na verbroken relatie
Ik kon niet anders voor mijn gevoel. Ik mocht niet voor eigen rechter spelen en haar voor altijd bij me houden. Toch? Of deed ik het alsnog verkeerd en moest ik naar haar luisteren? Mijn gedachten schoten alle kanten op tijdens de terugrit. Het enige dat ik nog kon, was vertrouwen op die innerlijke stem die me vertelde dat ze het me ooit kwalijk zou nemen als ik het contact tussen haar en haar vader op welke wijze dan ook zou saboteren. En terecht, denk ik nu. Ze was als peuter en later als kleuter natuurlijk nog helemaal niet in staat zulke ingrijpende beslissingen te nemen.
Alles krijgt zijn plek
Nu ze ouder wordt, merk ik wel dat bepaalde zaken voorrang beginnen te krijgen op het slapen bij haar opa, oma en vader (die voor de inmiddels tweewekelijkse logeerpartijtjes ook die kant op reist). Vriendinnen en jongens worden interessanter en ze heeft af en toe kinderfeestjes, turnwedstrijden of dansoptredens op zaterdagen. En het is goed zo. Het is een natuurlijke ontwikkeling voor een meisje van tien jaar. Bovendien merken we tegenwoordig aan haar dat ze het zelf mist wanneer ze zo’n slaapweekendje overslaat. ‘Wil je vragen of ik komend weekend bij oma kan slapen?’ vraagt ze dan of ‘mag ik een nachtje extra?’. Ik hoef eigenlijk niet te bellen, ik weet het antwoord al, maar het doet me goed om haar zo gelukkig te zien.
Kies voor je kind
De jaren na die verbroken relatie waren veel moeilijker dan de tijd waarin haar vader en ik ongelukkig met elkaar waren. Want het is echt waar wat ze zeggen: het verdriet van je kind raakt je vele malen harder dan dat van jezelf. Toch ben ik blij dat het gebeurd is. Het leerde me dat je soms over jezelf en je eigen gevoelens heen moet stappen ten gunste van het geluk van een ander.
Dat is absoluut moeilijk, maar zeker niet onmogelijk. En echt, ik weet als geen ander dat er genoeg situaties zijn waarin je voor de veiligheid van je kind moet kiezen, in dat geval moet je dat zeker doen. Maar mijn advies aan recentelijk gescheiden moeders in alle overige gevallen is toch écht te kiezen voor een grote familie. Hou de eer aan jezelf. Dat betaalt zich namelijk uit in een gelukkig kind en aan het eind van de dag is dat toch het allerbelangrijkste?
Andere interessante artikelen over relaties onderling lees je hier:
- Als alleenstaande mama daten op Tinder; mission possible!
- Vreemdgaan met carnaval, het is de normaalste zaak van de wereld
- Partneralimentatie in de knel bij nieuwe vlam
- Emotionele ontrouw of vreemdgaan, is er een verschil?
*Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Knap hoe je het allemaal doet! Ik weet niet of ik het zo had gekund. En het is zeker de goeie keus geweest om voor je kind te kiezen. Je kind gaat voor alles!
Goed hoor. Lijkt me ook best lastig, helemaal als het nog vers is. Mijn ouders zijn gescheiden toen wij ook heel jong waren en die zijn gelukkig ook altijd goed met elkaar om gegaan. Een paar jaar terug was ik jarig met Pasen en toen kwamen ze hier allemaal (incl nieuwe partners), is toch bijzonder.
Mooi om te horen. Dat is uiteindelijk ook waar wij naar streven. Lijkt me heel fijn!