Lindsay neemt ons mee in hun route van niet zwanger kunnen worden tot aan de beslissing om pleegouder te worden. Dit keer haar verhaal over de negatieve zwangerschapstest. Keer op keer.
Het is zondagochtend 7 uur. Het is niet mijn gewoonte om zo vroeg op te staan, maar vandaag kan ik niet slapen. Ik ga naar de badkamer, neem een zwangerschapstest uit het medicijnkastje en ga naar de wc. Ik heb al de hele nacht liggen nadenken over hoe ik Bert zou gaan verrassen met die positieve test. Dit gaat een fantastische dag worden, want eindelijk is het zo ver, ik voel het gewoon!
Meer info over zwanger zijn lees je in onze zwangerschapskalender.
Expert op gebied van een negatieve zwangerschapstest
De bijsluiter hoef ik niet meer te lezen, die ken ik al van buiten. Ik heb er namelijk al zoveel gedaan het afgelopen half jaar dat ik mij ondertussen expert mag noemen op dat gebied. Jammer genoeg waren de testen tot nu toe altijd negatief…
Maar nu was er van alles gaande: ik had last van pijnlijke borsten, had minder eetlust en ik was zelfs wat misselijk zo nu en dan. Hoopvol zat ik daar met die test in mijn handen, dit keer zou de zwangerschapstest vast niet negatief zijn. Na de aangegeven 5 minuten stond er echter nog steeds maar één streepje. Ik kantelde de test alle richtingen uit, hield hem tegen het licht, maar wat ik ook probeerde, dat tweede streepje kwam er maar niet. Toch wéér een negatieve zwangerschapstest dus.
Een vloed van tranen
Wat wel kwam was een vloed van tranen. Wat viel het toch tegen! Elke maand weer die hoop en dan is de teleurstelling zo groot iedere keer. En wat kan mijn lichaam me toch voor gek houden, ik dacht echt dat ik zwanger was! Verdrietig kroop ik terug bij Bert in bed. Ik vertelde hem dat ik hem had willen verrassen met een positieve test, maar dat het weer niet gelukt was. “Ik wil nu echt wel eens naar de huisarts, ik wil weten waarom het niet lukt bij ons, wat er mis is.” Bert hield tot mijn teleurstelling de boot af. “We zijn nog zo jong, we hebben toch nog alle tijd van de wereld?” Hij had gelijk, we waren inderdaad jong: net 24 jaar en als ik er nu op terugkijk waren we echt nog snotapen.
We hadden elkaar ruim 4 jaar daarvoor leren kennen op de kermis. Nooit had ik gedacht dat het iets serieus zou worden. Hoewel ons leven voornamelijk bestond uit werken en uitgaan, hadden we eigenlijk ook al vrij snel al redelijk wat zaakjes op orde. Toen we 23 waren hadden we allebei vast werk en besloten we na een tijdje om samen een huis te kopen. Het was niet groot en er was nog veel werk aan, maar wat waren we trots op onszelf!
Lees ook: als je kinderwens niet zomaar in vervulling gaat.
Een onvervulde kinderwens
Dat is ook het moment geweest om werk te maken van onze kinderwens. Hoewel die voor mij op dat moment al heel groot was, was het voor Bert toch ook nog heel beangstigend. Logisch natuurlijk, want het is nogal een verantwoordelijkheid en het zou ons leven compleet veranderen! Desondanks zag hij een gezinnetje met kindjes echt wel zitten en voerden we al discussies over de namen, de opvoeding en alles wat daarbij zou komen kijken.
Angst, ook bij hem…
Maar nu we samen op bed zaten met die stomme negatieve zwangerschapstest, voelde ik ook angst bij hem, angst dat er toch iets mis zou zijn. Dat er wel degelijk een reden is voor het uitblijven van die zwangerschap. Ik denk dat het voor hem op dat moment veiliger aanvoelde om voorlopig nog even de kop in het zand te steken. We maakten de afspraak dat we pas naar de huisarts zouden stappen als het na een jaar nog steeds niet gelukt zou zijn. Ik praatte mezelf moed in dat die afspraak er echt niet zou komen want nog eens 6 maanden proberen, dat is nog zó lang (en zó vaak ? ). Nee, we bleven optimistisch: alles zou goed komen! Toch?
Shutterstock foto van vrouw met negatieve zwangerschapstest door Kamil Macniak
Lindsay, jou schrijven maakt me telkens nieuwsgierig ,wat het volgende schrijven zal zijn .
Jij doet dat prima met jou gezinnetje ,maar ook met het op papier te zetten .
Doe zo verder !!
Grtj Lisette
Oh dankjewel! xxx