Nestklevers. Ooit van gehoord? Ik nog niet, maar ik heb dan ook nog geen kinderen in die leeftijd. Nestklevers zijn namelijk jongvolwassenen (vaak studenten) die lang bij hun ouders blijven wonen, soms wel tot na hun dertigste. Ellen kent ze wel, die nestklevers. Ze wonen namelijk bij haar thuis en Ellen vertelt ons graag hoe ze ‘haar’ nestklevers ervaart.
Onder de nok van ons huis heb ik een eigen plekje. Het is eigenlijk het ketelhok. De CV springt dan ook regelmatig aan en daaraan kan ik horen dat ik niet alleen in dit huis woon.
Ik trek me er regelmatig even terug om te schrijven, mijn mail te checken, te knutselen of gewoon wat te mijmeren. Dat heb ik nodig. Even rust. Even wat tijd voor mezelf.
Aan de schuine wanden hangen mijn theatermaskers. Zij herinneren mij aan de tijd dat ik toneel speelde, regisseerde en theaterlessen gaf. Verder hangen er vijf klokken, waarvan er vier van mijn vader zijn geweest. Hij liet ze alleen allemaal lopen, maar dat mag ik niet. Het allermooiste vind ik mijn oude poppenhuis. Met veel plezier heb ik het de afgelopen jaren gerenoveerd en vaak droom ik weg als ik er naar kijk. Dan voel ik mij weer even kind. Het kind dat uren kon knutselen en liefdevol door haar ouders “Prutsie” werd genoemd. Hoe anders is mijn leven nu…
Lees ook: last van koude voeten, een vrouwenkwaal en écht geen aanstellerij
Nestklevers, als je kinderen honkvast zijn
Ik weet nog goed hoe verlangend we samen uitkeken naar ons eerste kindje. De kinderkamer werd met veel zorg ingericht en het was meer dan welkom. Toen ook onze tweede werd geboren waren we de hemel te rijk. Er kwamen katten, cavia’s en kippen bij en sinds kort hebben we zelfs regelmatig de vriend van onze oudste in de kost, want we zijn inmiddels ruim 21 jaar verder. Ons huis is meer dan vol en steeds vaker verlang ik naar het moment dat ze gaan uitvliegen. Toen ik zo oud was woonde ik al op mezelf, maar de tijden zijn veranderd.
‘Nestklevers’ worden ze ook wel genoemd en dat klinkt misschien niet aardig maar zo is het wel. De meeste studenten blijven namelijk steeds vaker thuis wonen, omdat het bijna onmogelijk is om een betaalbare kamer te krijgen. Bovendien moeten ze dan veel gaan lenen en dat willen wij niet. Als het even kan willen we ze met een diploma en zonder schulden de deur uit hebben. “Dat is een nobel streven” hoor ik u denken en “daar zullen ze jullie wel dankbaar voor zijn?” Not! Ze staan er zelfs helemaal niet bij stil en vinden het heel gewoon.
Net zo gewoon dat: de boodschappen worden gedaan en het eten op tijd klaar staat. We hebben ze teveel verwend, maar helaas kom je daar te laat achter.
lees ook: pubers en naar bed gaan, iedere dag weer een discussie
Ons huis als hotel
Regelmatig krijgen wij het idee dat ze ons huis als hotel gebruiken en wij hun bedienden zijn. Onze privacy is dan ook ver te zoeken. Laatst hadden mijn man en ik het ’s avonds gezellig gemaakt omdat de oudste bij haar vriend logeerde en de jongste een feestje had. Kaarsjes aan… lekkere hapjes op tafel en een drankje. Maar… net toen we een beetje onderuitgezakt op de bank tegen elkaar aan lagen hoorde we de sleutel in de voordeur. Verschrikt keken we elkaar aan.
Er was geen bal aan op het feest en ZE kwamen gezellig bij ons chillen. Dat was toch wel goed hé? We knikten braaf en streken snel onze kleding glad, maar ze hadden niets in de gaten. Binnen no-time zaten ZE met een drankje in de keuken en werden de zakken chips open getrokken. Werd het (voor hun) toch nog gezellig.
Gelukkig is het inmiddels wel duidelijk dat papa en mama o.a. naar het nieuws van acht uur willen kijken op hun eigen tv en verdwijnen de dames mokkend naar hun krochten. “We beginnen aardig terrein terug te winnen” zeggen we wel eens gekscherend tegen elkaar.
“Ach… ze moeten nog wat vlieguren maken”, roept mijn man als ik het weer eens helemaal zat ben, maar ik weet zeker dat wanneer het moment daar is, hij ze met liefde gaat helpen. “Wacht maar… je gaat ze nog missen!” roepen mensen om mij heen die al een fase verder zijn. Misschien krijgen ze gelijk, maar op dit moment kijk ik er echt naar uit. Want wat lijkt het me heerlijk om in een opgeruimd huis thuis te komen na een dag werken. Rustig samen eten en daarna gezellig samen op de bank (;
En die lege kamers…. Nou, daar heb ik al een bestemming voor!
Dank je voor je lieve en waardevolle reactie . We praten er wel over net ze hoor. Maar of ze het echt snappen hoe het voor ons voelt? Ik denk het niet. Ze zullen hier pas over gaan nadenken aks ze op zichzelf wonen. En dat is logisch. Dan zit je tussen je eigen spulletjes en daar gelden jouw regels. Ik merk dat onze oudste daar echt aan toe is. En wij ook. Nog 1 jaar studeren … het einde is in zicht.
Zelf kwam ik op mijn 23e weer thuis wonen, inclusief kleinkind. Achteraf gezien een heel waardevolle periode voor de band tussen mijn ouders en dochter, maar inderdaad weinig privacy (zeker omdat de vriend van m’n zusje soms vier dagen per week bij ons sliep). Full house! Als kind zie je niet dat je ouders dan ineens hun ruimte kwijt zijn aan volwassen kinderen. Pas later heeft mijn moeder in een openhartig gesprek verteld hoe ze zich er weleens bij voelde, toen schaamde ik me wel met terugwerkende kracht.
Je kan het best eens vertellen tegen ze of duidelijke regels instellen (dat één avond per week echt voor jullie samen is, zonder kinderen). Ze zijn zich ongetwijfeld van geen kwaad bewust, maar oud genoeg om rekening te leren houden. Ze hoeven het niet eens te begrijpen, maar denk ook dat je je als ouder niet altijd opzij hoeft te zetten (hoop dat ik er over 7 jaar nog zo over denk haha)