Nog niet ‘at work’, maar wel ‘mam’

Vandaag precies 4 weken oud, onze zoon Ole! En net zoals je voor ons gevoel toch zomaar ineens in mijn buik zat, kondigde je je ineens toch zomaar aan..gek hoe je bij het starten van de weeën weet dat dit het echte werk is! Hier volgt het verhaal van mijn bevalling. Ik heb alles gekregen wat ik niet wilde, maar kijk er toch met een heel goed gevoel op terug. Lief en ik hebben, zoals gepland, dit kind samen op de wereld gezet. Die verbondenheid koester ik al weken stilletjes in mijn hart…

Vrijdagochtend nog voor extra controle in het ziekenhuis geweest. Alles is nog prima in orde; mooi hartritme, voldoende vruchtwater, placenta nog in goede conditie. De baarmoedermond was al wel wat afgevlakt, maar nog geen tekenen dat hij er snel uit wil gaan komen. Vrijdagavond rond een uur of 8 startte de weeën…ik ging stilletjes klokken, wilde Lief niet weer vertellen dat het rommelde om vervolgens te moeten melden dat het alleen maar wat ge-oefen was… Maar het voelde wel anders; met meer kracht, duidelijker… Lief toch ingelicht en samen gaan klokken. Rond middernacht onder de douche gestapt in de hoop daarna nog wat te kunnen slapen. Onder de douche wist ik al snel…ik zit liever in bad nu. Dus bad vol laten lopen en verder met het bijhouden van de weeën.

Rond 2:00 uur hadden we een uur gehad met weeën om de 5 minuten van ongeveer 1 minuut lang. Verloskundige bellen dus! Op dat moment ging onze psychotische buurman gillen…ik keek Lief aan; dat wordt ziekenhuis hadden we onszelf beloofd. Ik wilde niet bevallen met een luidruchtige buurman naast me. Ik zou alleen maar bezig zijn met wat er zich allemaal afspeelde aan de andere kant van de muur…  De verloskundige kwam, constateerde 2 cm ontsluiting en een gillende buurman. Ze ging meteen bellen met het ziekenhuis voor een plekje. Om 3:00 uur zijn we naar het ziekenhuis gegaan, waar we tot ’s ochtends het rijk voor onszelf hadden; wat een rust…

De weeën werden heftiger, maar bij controle om 7:30 uur door de verloskundige was er nog maar 1 cm bij gekomen. Tijd om de vliezen te breken, want dat zou de boel wat kunnen vlot trekken. En dat deed het inderdaad…het werd heftiger, veel heftiger! Buik-, rug- en beenweeën tegelijk! Alleen te houden onder de douche. Ik heb mezelf op een krukje tussen de muren geklemd, terwijl Lief ruim 1,5 uur lang een straal water over me liet lopen (terwijl hij zelf enorm moest plassen…held!). Na 1,5 uur kwam er zonder schuldgevoel een heel heldere conclusie in mijn hoofd…dit ga ik niet volhouden zo…ik wil een ruggenprik!

Opnieuw bezoek van de verloskundige om 10:30 uur. Besproken dat ik dit niet langer kan hanteren, zeker niet omdat er na al die heftigheid slechts 1,5 cm bij zit. We zitten pas op 4,5 cm nu… Overleg met de gynaecoloog; hij snapt het volledig en regelt de ruggenprik zonder gedoe.

Anesthesist is op zaterdag niet in huis, dus het duurt tot 12:00 uur voordat de prik gegeven is. Wonderbaarlijk genoeg ben ik direct weer helder op het moment dat de vloeistof zijn werk doet! Een paar rustigere uurtjes zijn ons gegund. We krijgen een iets grotere kamer, wat te eten en te drinken. En ondertussen vang ik, samen met Lief, de weeën op. Want, ja, die voel je nog wel maar de heftigheid is er af.

Rond 14:30 uur komt er meer tijd tussen de weeën. Dat is niet de bedoeling, dus krijg ik er weeënopwekkers bij. Of dan ook het infuus van de ruggenprik hoger mag, is mijn verzoek. Dat mag gelukkig.

15:45 uur…Ole ligt inmiddels goed ingedaald, en dus voorbij de werking van de ruggenprik! Het wordt weer zwaarder, ik krijg er persdrang bij…hou het niet meer…vraag Lief de zuster te bellen…die komt niet…Lief gaat op de gang kijken, omdat ik blijf zeggen dat ik mee wil persen…er is niemand op de gang…er is wel een bevalling bezig een deurtje verder…daar staat al het personeel (wat op zaterdagmiddag bestaat uit 1 gynaecoloog en 1 zuster…dus…)…ik kijk Lief aan, raak in paniek…besluit dan te doen wat ik kan doen en dat is roepen dat ik persdrang heb…ze horen me vast…dan moeten ze wel komen…

16:00 uur – gynaecoloog aan mijn bed; ik mag persen! Maar na een paar keer proberen komt hij tot de conclusie dat Ole nog net niet ver genoeg is ingedaald. Ik mag op mijn zij gaan liggen om de laatste 2 cm te overbruggen. Hij wil dat ik op mijn linkerzij ga liggen. Ik zeg “Maar Ole ligt met zijn rug naar rechts!”. Ik moet toch op mijn linkerzij gaan liggen.

Dat duurt zo’n 3 kwartier. In die 3 kwartier is Ole van een goed liggend kind gedraaid naar een sterrenkijker (met gezichtje naar boven toe). Dat maakte mijn bevalling ineens heel complex. Zo heb je niemand aan je bed staan, zo staan er ineens 3 gynaecologen (waarvan er 1 op is gepiept om de regie over te nemen) en een zuster om je bij te staan.

Rond 16:45 uur mag ik wel gaan persen. Ole lijkt het wat benauwd te hebben. Ze tappen wat bloed af van zijn hoofdje om te zien hoe hij het doet. Ole blijkt het nog prima te doen, maar hij wil er niet zomaar uit. De vacuümpomp wordt er bij gehaald. Er wordt (onder verdoving) een knip gezet. Poging 1 vacuümpomp doet niet zo veel. Poging twee duwen er 2 mensen mee op mijn buik…er gebeurt nog steeds niet zo veel. Ik denk…ik kan dit niet… Poging 3…ineens hoor ik Lief in mijn oor “Ja, ja…je bent er bijna, kom op!!”…en dat was precies wat ik nodig had! Ergens kon ik daardoor een laatje open trekken, een laatste beetje kracht vinden…een laatste pers geven…Ole werd om 17:09 uur geboren, lag direct op mijn buik en heeft het eerste uur lekker bij ons gelegen!

Een storm, onafgebroken aan het werk, zowel ik als mijn Lief hebben het zwaar gehad. Maar in alles wat er gebeurde hebben we contact gehouden met elkaar…de rust en ontspanning weten te behouden…meegebogen met dat wat er kwam…en dit vooral samen gedaan! En dat was wat ik voor mijn bevalling had gewenst. Ik heb dus toch precies de bevalling gekregen die ik wilde!