Nooit genoeg ‘syndroom’: als er geen grens zit aan je ambities

Over dromen en ambities gesproken. Ik ben een hardwerkende vrouw. Een ‘gewone’ hardwerkende vrouw. Ik ben lid van een doorsnee gezin, met man en 2 kinderen. Ik sta middenin het leven, ben van middelbare leeftijd en heb last van het ‘nooit genoeg’ syndroom. Waarschijnlijk heb je er nog nooit van gehoord… Maar toch zou het kunnen zijn dat ook jíj er last van hebt…

Lees ook: Tijd besparen? Schoonmaaktips voor de werkende moeder!

Het ‘nooit genoeg syndroom’

Het lijkt nooit genoeg. Of is ’t nooit genoeg ? Ik heb een lieve man, 2 heerlijke, gezonde kinderen en woon in een fijn dorp. Heb een goede baan bij een leuke, flexibele organisatie, hele fijne vrienden, ik kan sporten wanneer ik wil… En ik heb ook nog lieve ouders, schoonouders, broers en een zus. En toch is het nooit genoeg.

Ik voel me namelijk genoodzaakt om nog met allerlei andere zaken bezig te zijn. Altijd. Zoals bijvoorbeeld het schrijven van een blog. Het ongebreideld deelnemen aan Twitter, of het ontwerpen van nieuwe meubels voor in huis (uitvoering is voor manlief). Is dat gedaan, dan ‘moet’ ik nog oefenen met een 3d applicatie om verbouwingen e.d. goed in beeld te krijgen en huizen te kunnen visualiseren. Daarmee klaar? Dan is er nog veel meer. Heb jij daar ook last van? Dat het voor je gevoel nooit genoeg is?

Werk en gezin combineren

Mams at Work is hier ook een voorbeeld van. Sinds ik kinderen heb (inmiddels bijna 6 jaar) houdt de combinatie werk en gezin mij dagelijks bezig. Niet alleen in de praktijk, omdat ik fulltime werk en daarnaast ook een gezin heb. Maar ook de theorie er omheen houdt me bezig. Waarom zijn hier zoveel vooroordelen over? Waarom menen zoveel mensen hier een mening over te moeten hebben?

En waarom willen zij die mening altijd aan mij opdringen? Alsof ik zelf niet kan bepalen wat goed is voor mijn gezin en mijzelf! Alsof ik niet het recht heb om samen met mijn gezin te bepalen hoe wij ons leven willen indelen? Wel toch? Waarom laat ik me dan toch overspoelen door de meningen van anderen? En hoezo vind ik dat ik me altijd moet verdedigen? Voel ik me ergens dan toch schuldig? Of wordt mij een schuldgevoel aangepraat?

Bewandel je eigen weg

Ik weet wel waar het door komt. Mezelf ontwikkelen, dát vind ik belangrijk. Ik wil mijn kinderen vertroetelen en liefhebben, maar ik wil ze zeker ook meegeven dat het niet verkeerd is om ook voor jezelf te kiezen. Zolang je daar een ander niet mee dupeert. Dat het goed kan zijn om ook je eigen weg te bewandelen, om je hart te volgen. En hoe kan ik ze dat ik godsnaam bijbrengen als ik me laat leiden door die vele mensen die zeggen dat ‘een echte moeder’ niet fulltime werkt. Mijn eigen gekozen weg is bovenstaande snelweg, en niet het wandelpaadje wat een ander liever afloopt. 

Een half jaar loop ik inmiddels met het idee van Mams at Work in mijn hoofd. Hoe ga ik dat aanpakken? Is dit alleen om mijn eigen frustratie weg te werken, of zouden ook anderen hierin geïnteresseerd zijn? En iedere keer schoof ik het weer een stukje voor me uit. Met name omdat de druk niet groot genoeg was. Maar de afgelopen weken hebben mij aan het denken gezet. De plotselinge ziekte van mijn vader heeft me laten inzien hoe belangrijk het is om je hart te volgen. Om de dingen niet te laten liggen, maar om vandaag te doen wat je eigenlijk morgen had willen doen. Je weet maar nooit. In onze vakantie heb ik dan ook behoorlijk doorgebikkeld aan de site.

Zaai, en oogsten zal je

En jawel, het idee staat er en de reacties zijn positief! Inmiddels zijn er 8 bloggers die graag over dit onderwerp meepraten en daar serieus mee bezig zijn. Hoe dit zichzelf verder ontwikkelt?  Geen idee. Maar in ieder geval heb ik (en een aantal anderen met mij)  mijn hart gevolgd. En als ik terugkijk kan ik hooguit zeggen ‘ik heb mijn best gedaan, jammer dat het niet gelukt is’ , maar zal ik nooit hoeven denken ‘had ik maar’ …..

Ik ben apetrots op deze site en op mijn mede-bloggers en ik hoop dat het een lang leven beschoren is. En wat betreft mijn ‘nooit genoeg syndroom’… Ik hoop dat het maken van mijn eigen keuzes en het volgen van mijn hart nu eindelijk eens ‘genoeg’ zal zijn. Maar mezelf kennende? Komen er vast nog genoeg projecten en ideeën op de to do list!

Lees ook: Stress is óók iets positiefs – maak er je bondgenoot van!