Omgaan met pubers is een uitdaging, hij pakte zijn koffer

Als je denkt dat kleine kinderen opvoeden lastig is, dan probeer het omgaan met pubers maar eens… pffff. Ellen schreef pas ook al een blog over pubers opvoeden … dit keer een eigen ervaring…

Gisterenavond was het weer zover. De explosieknop zat hem dit keer in het feit dat ik zelf op mijn ‘eigen’ stoel wilde zitten (eentje met een zachte leuning en zitvlak, want tja… ik ben al veertig geweest en heb ook nog eens hernia 😉 ) en zoonlief dus op zijn eigen stoel moest gaan zitten met het avondeten. Iets wat iedere avond zo gaat en nooit een probleem is, maar dit keer dus wel. En zo gaat dat met het omgaan met pubers… de ene keer is de andere niet zeg maar.

Omgaan met pubers, een momentopname

Alleen de oplossing lag niet zo heel erg voor de hand. Omgaan met pubers is een dingetje hier in huis en ik vermoed in veel huishoudens. Wat de ene keer prima werkt, werkt de andere keer he-le-maal niet, of is zelfs olie op het vuur. Al razend en huilend stoof hij van tafel om vervolgens een kwartier op de bank te gaan liggen huilen. We lieten hem maar… want normaal gesproken wil hij met rust gelaten worden.

Maar het ging maar niet voorbij. Het huilen ging over in een soort wolvengejank waar zelfs de hond van opkeek en voor we het wisten stond hij vloekend op om zijn koffer in te pakken. Omgaan met pubers blijkt een herhaling van de geschiedenis te zijn 😉 , want o, wat herken ik dit van vroeger toen ik zelf zo’n klein ettertje was 😛 . Moet ik er eerlijkheidshalve wèl bij zeggen dat ik aangegeven had dat als hij zich niet naar onze regels kon vormen hij wellicht maar beter zijn koffer kon pakken. Want dàt is wat mijn ouoders ook deden… en dan trok ik op een gegeven moment wel bij.

Zoonlief echter niet. Die pakt zijn koffer, stopt de ipad erin (want zonder dat ding heb je geen leven, toch?) en stapt buiten de deur. Zonder jas, zonder schoenen. 3 ° buiten. Wij zitten nog steeds aan de eettafel en bedenken ons dat het voor hem wel fijn is om jas en schoenen erbij te hebben, dus zetten die ook even buiten. In de hoop dat zijn woede snel gekoeld is en hij weer ‘bij zinnen’ komt.

En dit alles vanwege een stoel…

Afijn, na 10 minuten, of misschien waren het er maar 5, komt hij vreselijk huilend weer binnen en ik dacht… Ha! hij is bijgedraaid en heeft er even over nagedacht. Maar helaas blijkt de situatie nu anders te liggen. Hij is inderdaad niet  meer boos, maar wel intens verdrietig. Loopt huilend de kamer uit en ik vraag of hij even wil praten. Dat wil hij wel (gelukkig, we hebben een opening!), maar alleen met mij, niet met papa. Hij kruipt op schoot en blijft maar huilen. Wat blijkt? Hij denkt dat wij hem niet meer in huis willen hebben omdat wij zijn jas en schoenen buiten hebben gezet…. pfff wat hebben we nog veel te leren in het omgaan met pubers, of in ieder geval in het omgaan met onze zoon.

Wanneer maak je de juiste keuze? Hoe pak je het aan? Waarom werkt de ene keer iets wel en de andere keer totaal niet? Het is vaak zo ontzettend onvoorstelbaar dat ik er niets meer van begrijp.

Als ik hem vervolgens vertel dat we heel veel van hem houden en eigenlijk alleen maar willen dat hij wat afkoelt zodat we samen kunnen praten, bedaart hij een beetje. Een lekkere douchepartij later zit hij toch nog aan zijn avondeten, wat onaangeroerd stond, en constateert hij dat hij wel straf verdient. Ik vraag hem waarom. Hij zegt… ik heb zo lopen schelden en vloeken… ja dat klopt zeg ik, maar als ik je straf geef wordt het niet beter volgens mij.

Voor nu spreken we eerst maar af dat hij iedere avond een half uurtje eerder naar bed gaat dan normaal de afspraak is… want misschien is het wel een simpel slaaptekort… dat het hele omgaan met pubers hier in ons huis onder druk zet….

Dus als jij denkt dat het straks allemaal makkelijker wordt als ze ouder worden… i’ll see you when you get there! Omgaan met pubers vergt heel wat meer creativiteit van je dan je denkt! Herken jij dit?