We gaan nog wel eens op vakantie voor een paar dagen. Gewoon, er even tussenuit, omdat het nodig is. En ik wil rust en natuur. Ik smacht gewoon naar rust en stilte en natuur zoals die onbezorgde kindertijd. Ik kom zelf vanuit groen- en bosgebied en woon al meer dan 10 jaar aan de rand van de stad. Dat was de meest betaalbare oplossing toen.
We hebben een groot huis, 4 slaapkamers, 2 garages en een grote tuin. Achter ons is een groengebied (een grote weide
die om de 14 dagen dienst doet als parking voor het voetbalstadion). Daarachter ligt een waterloop en pas daarachter begint wat bebouwing. Aartslelijke stadmagazijnen maar ach .. we hebben tenminste wel wat groen. Ook tussen onze tuinen en de drukke spoorlijn staan veel bomen, maar ook dat wisten we van tevoren dat we dat zouden hebben. Dus we mogen niet klagen.
De kinderen hebben veel plaats, kunnen naar hartenlust buiten spelen, al is de tuin omgeven door een hek van 2 meter hoog en afgesloten met een groot ijzeren hek. De straat is gewoon levensgevaarlijk. Gaan spelen bij de buren? Dan gaan de mama’s eerst bij elkaar aanbellen. Pas dan worden de kindjes aan de voordeur doorgegeven met de mama’s als chaperone. Echt te belachelijk om waar te zijn, maar de auto’s gebruiken ook graag de stoep.
Een onbezorgde kindertijd
De kinderen hebben dus ook nooit gekend wat ik heb gekend in mijn kindertijd. Buiten spelen op straat, in het bos, vanaf het opstaan tot aan het slapen gaan. Fietsjes op de stoep laten slingeren, skelters van elkaar lenen. Vrij en blij, een onbezorgde kindertijd, … zo ging dat… Mams riep vanuit het keukenraam en we hoorden het tot in het bos, of tot op het speelpleintje. Zelfs tot in de wei waar we verstopt zaten voor de boer. Heerlijk was dat toen!
Toen we dan ook aankwamen op onze weekendbestemming sprongen de kinderen bijna uit de auto. Het was een autovrij bungalowpark en ik had hun fietsen meegenomen. Ik mocht toevallig met mijn auto tot aan ons huisje helemaal aan het eind van het park, verscholen in het bos. De kinderen gingen door het lint en holden op en af de bergjes, tussen de bomen en de ritselende blaadjes, rond het huisje “en tot hoe ver mogen we lopen?” “Zo ver je maar wil!!” Ze namen hun fietsjes en gingen rondfietsen, en later ging ik ook mee, en nog eens en nog eens!
Toen we ’s avonds voor de haard zaten, hetgeen ik ook nog eens mis van thuis, want hier heb ik geen haard, zei ik dat ik wel kon wennen aan dit huis en deze omgeving. De dag nadien gingen ze allebei dan maar op zoek naar een huisje in de buurt want we moesten dan maar eens verhuizen…
Was het leven maar zo eenvoudig!
