2u30… Ik haal de kinderen uit bed en zet ze in pyjama in de auto. De knuffels gaan mee en hun lievelingsdeken ook. De auto is volgeladen, gisterenavond al. En nu hopen we dat ze verder slapen in de auto.
Ze worden eventjes wakker. “Gaan we nu op vakantie vertrekken? Midden in de nacht? We gingen toch morgen pas?” Nu zijn ze klaarwakker… plan mislukt… misschien vallen ze dadelijk wel in slaap. Alles was één groot geheim, tot buurmeisje zich versprak in de loop van de namiddag. Sindsdien was er met onze dochter niets meer aan te vangen. Ze wou ook niet meer eten en niets meer spelen. Gelukkig wou ze nog wel gaan slapen. Daarom dus dat we tegen geen van beide kinderen iets hadden verteld. Ze zouden er alleen maar zenuwachtig van worden.
Ik ben opvallend wakker. Ik heb toch maar koffie meegenomen voor onderweg. Liefst van al zou ik tot voorbij Parijs wakker blijven. We willen de Ringweg van Parijs nemen, die gaat sneller dan de alternatieve route rond Parijs. Tijdens de nacht maakt dat toch niet veel verschil.
Vroeger maakte ik continue lange autoreizen. Helemaal alleen. Ik reed op bezoek naar mijn ouders die op vakantie waren op het schiereiland boven Bordeaux. 1200 km enkel. Ik ging een dagje werken, pikte mijn zus op en we vertrokken. Tegen de tijd dat zij opstonden was ik daar. Mijn zus had dan de halve route geslapen, ze had toen nog geen rijbewijs dus kon in ieder geval niet overnemen. Of ik reed over-en-weer naar Parijs waar ik een hele tijd werkte. Of toen ik in Zwitserland woonde en werkte kwam ik voor een weekend naar huis. Vrijdagavond naar huis komen, en zondagavond terugrijden.
Vroeger was ik ook heel nuchter. Ongeval onderweg, ja dat gebeurde. Ik reed héél veel met de wagen, ook voor mijn banen nadien nog. Ik zag heel veel gebeuren. Buiten 1 enkel heel erg zwaar (dodelijk) ongeval is er mij nooit iets bijgebleven. Ziekenwagens, politiewagens,… het deed me niets.
Maar nu… rijd ik amper nog met de wagen. Eerst en vooral omdat ik zelf niet meer ver kan rijden. Het is ook niet verantwoord als ik het zou doen.
Ten tweede zag ik het mezelf ook niet doen om langer dan 2 uurtjes met de kinderen in de auto te zitten. De ene begint al te spugen onderweg naar mijn ouders en de andere zeurt al “hoe ver het nog is” als we naar de bakker rijden. Plus omdat het ook financieel niet gaat, en lichamelijk… zo lang in de wagen, dan ben ik gebroken! Dat voel ik dagen later nog!
De nuchtere ik schrikt zich elke keer als er een ziekenwagen voorbij rijdt te pletter en ik kan geen half uur meer wakker blijven als passagier. Daar waar ik vroeger nooit of te nimmer zou slapen want dan was ik zelf een soort van “de controle kwijt”. En dan maar hopen dat de Man niet in slaap valt natuurlijk…
Maar ja… nu zijn we dus onderweg. Naar Frankrijk, in de buik, bijna Clermont-Ferrand. 7u rijden. En ze zijn nog steeds wakker.
