Zaterdagochtend half negen. Ik sta bij de ingang van het Gadrabos (Zeeland) met in mijn handen een stapel papieren paddenstoelen en in de auto een stapel dozen waarvan ik niet weet hoe ik die allemaal tegelijk mee moet nemen. De ouderraad van onze kinderopvang heeft vandaag een activiteit in de vorm van een herfstwandeling georganiseerd.Nu wil het geval dat ik lid ben van die ouderraad en heb aangeboden een kleine speurtocht uit te zetten.
En dan sta je dus op zaterdagochtend (na een avond knutselen tot ver na middernacht) in de kou in een bos waar je te lang geleden voor het laatst bent geweest om te weten langs welk pad de speurtocht zou moeten voeren. Een vriendelijke meneer die zijn honden uitlaat en een bord met een soort van plattegrond bieden uitkomst. In het voorste deel van het bos zet ik vervolgens de speurtocht uit: een spoor van paddenstoelen, drie dozen met attributen en een heuse kabouterschat als hoogtepunt. Al rennend met mijn paddenstoelen in de hand groet ik andere hondenbezitters die mij wat vreemd aankijken.
Na mijn eigen kind opgehaald te hebben, wachten we op de andere ouders en hun grut. Rond tien uur stroomt de kleine parkeerplaats vol, maar niet met alleen de ouders die ik verwacht. De vogel- en natuurwacht blijkt vanochtend ook een activiteit gepland te hebben. Als ze onze paddenstoelen maar laten hangen! Ik spreek een van de gidsen, zij vindt het zo leuk dat we onze kleintjes meenemen de natuur in en nodigt ons uit om over een jaar of tien mee te gaan met haar excursie. Tja, je kan niet vroeg genoeg beginnen he. Nu eerst dit maar tot een goed einde brengen.
Anderhalf uur, dertig paddenstoelen, tien uitgelaten peuters, evenveel pakjes drinken en rozijntjes en twee groepsfoto’s later, loop ik uitgeblust naar de auto. Het was superleuk, maar dodelijk vermoeiend met die kleine kabouters. De ouders vonden het gelukkig ook geslaagd. Een enthousiaste vader roept: ‘Volgende week weer?’ Eh, nou…
