Zolang ik me kan herinneren heb ik een aantal karaktertrekken die af en toe botsen. Al sinds ik zelf op de middelbare school zat ben ik een echt meisje meisje. Wanneer ik niet voldaan in de spiegel kijk is het bijna onmogelijk om de deur uit te gaan. Helaas ben ik ook een notoire laatkomer. De keren dat ik zelf op tijd op school, verjaardagen en afspraken ben gekomen zijn op één hand te tellen. Op tijd komen met mijn kinderen is dus ook een grote uitdaging!
Wat dat betreft is het dikke vette pech voor mij dat school weer begonnen is. Gisteren ging het goed, het was immers de eerste dag, dus mijn bed uitkomen was het probleem niet. Maar vandaag begon alle ellende weer van voor af aan.
Snoozen en op tijd komen; gevaarlijke combi!
Wekker gaat, snoozen maar. Wekker gaat opnieuw. Ik raak verwikkeld in een innerlijke strijd. In gedachten schreeuw ik tegen mezelf om mijn bed uit te komen. Maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het best nog even kan. Ik moet even gebruik maken van het feit dat de kinderen nog heerlijk liggen te slapen, dat op tijd komen zit wel snor, toch? Tijdens dit gevecht verlies ik de strijd en val weer in slaap.
Snooze jij ? Pas maar op, snoozen is ongezonder dan je denkt!
SHIT! Ik schrik wakker met het beeld van de juf van de oudste voor me. Gisteren heb ik zijn nieuwe juf leren kennen. Super aardig mens, maar een echte juf uit het boekje. Eentje waarbij je als ouder niet de kantjes eraf mag lopen. Ik besef me dat dit pas dag 2 is en ik echt nog geen credits heb opgebouwd om een keer na de tweede bel te komen.
Opstaan op Olympisch niveau
Nu ontstaat er een race tegen de klok. Met de olympische spelen nog vers in het geheugen toon ik me een ware Daphne Schippers op de 200 meter sprint. Terwijl ik boterhammen sta te smeren dwalen mijn gedachten af. Ik wil niet zijn als Daphne schippers. Ik zou willen zijn als Usain Bolt. ‘S morgens in de sprint hier in huis nog even de tijd nemen om naar de camera te lachen. Niets ten nadele van Schippers trouwens, wat kan die vrouw rennen zeg! Ineens betrap ik mezelf op het afdwalen en roep me tot de orde. Aankleden, tanden poetsen, haren kammen, ontbijt maken, tas inpakken, schoenen aantrekken en de deur uit. Zo makkelijk kan het zijn. Maar leg dat maar eens uit aan 2 kinderen met mijn karakter 😉 .
Nu ‘we’ in groep 3 zitten heb ik het besef gekregen dat voorbereiding echt het halve werk is. ‘S avonds leg ik vast de kleding van de jongens klaar. Gelukkig heb ik jongens en dus geen discussie hierover. Maar ik ben nogal hardleers en sta zelf dus nog steeds op zonder outfit in gedachten voor mijzelf. Resultaat: 3 min gewonnen, 5 min verloren. Tijdens het ontbijt doe ik aan multi tasken, zodat op tijd komen weer binnen handbereik ligt. Volledig tegen de regels van het opvoeden in, dat dan weer wel. Terwijl de jongens hun boterhammen naar binnen werken doe ik mijn make-up. Het is niet dat ik geen ontbijt wil, maar ik vertrek liever met een lege maag van huis, dan met een make-up loos gezicht de deur uit te stappen.
Op tijd komen? Race tegen de klok!
Ik kijk op de klok en ineens is het kwart over 8, Fuck! In gedachten zie ik de blik van de juf al voor me als ik net na de bel de school binnen storm. De blikken op het schoolplein van de moeders die staan te socializen nadat ze hun kroost keurig op tijd hebben afgeleverd. Nee, dit is geen verloren strijd. Ik geef me nog niet gewonnen nu!
Het ontbijt is op en snel doe ik een poging als hairstylist. Mijn eigen haar doen is altijd appeltje eitje, maar dat van de kinderen is zo moeilijk. Sowieso is het voor een vrouw lastig om een jongenskapsel in model te krijgen. Met wax en gel in de aanslag doe ik een goede poging. Ik weet dat dit geen talent van me is, maar ik weet ook zeker dat het heel veel zou schelen als zoonlief hierbij langer dan 10 seconden zijn hoofd stil zou houden. Maar zelfs al zou hij dat doen ben ik nog geen Leco hoor.
Ok, 8.20 uur en we zijn er klaar voor. Gewassen, aangekleed, haar gedaan, ontbijt gegeten, en tas gepakt. Sleutels kwijt. Elke ochtend weer op zoek naar sleutels. Kan niet moeilijk zijn met een sleutel kastje in huis zou je denken. Hier wel hoor, want het sleutel kastje gebruiken komt op de een of andere manier niet in mijn systeem. Alles overhoop. Blijken de sleutels gewoon bij de honden riemen op de gang te liggen.
8.26 uur zitten we eindelijk op de fiets. Valentijn vindt het geweldig. Op zijn eigen fiets en hij mag ook nog eens een beetje gas geven om op tijd te komen. Gelukkig ziet iemand er de humor nog van in!
Gevoel van een gouden medaille
Twee minuten later stappen we de school binnen. Bij het klaslokaal zie ik de juf haar afkeurende blik op een moeder met dochter die moeite heeft met afscheid nemen. Tsja, hoe lullig ook, dit betekent winst voor mij!
Terwijl Valentijn en ik handig om de tranen van het kleine meisje en de pamperende woorden van de moeder heen manoeuvreren geef ik Valentijn een kus en wens hem veel plezier. Hij loopt keurig zonder aarzelen naar binnen, zegt goedemorgen tegen de juf en geeft haar een hand. Wauw! Wat zijn mijn kind en ik een top team. Alsof hij onbewust de juf wil laten weten dat zijn chaotische moeder hem wel manieren heeft bijgebracht en ze zijn moeder niet meteen moet afschrijven. Terwijl ik dat denk, lacht de juf naar mij met een veel betekende blik. Zou ze dan toch niet zo streng zijn dit schooljaar?
tip: Meer herkenbare en hilarische artikelen over de ochtendspits vind je hieronder:
- Hoe doorleef ik dagelijks die ochtendstress met baby, kleuter en peuter?
- Ochtendroutine en alle stress die daarbij hoort
- Heeft jouw puber moeite met opstaan?
- Puberteit jongens, de ochtendstress vanuit een puber bekeken