Op vakantie zonder kinderen

Afgelopen weekend zijn we met twee bevriende stellen op wintersportvakantie geweest. Onze kleine Isabel bleef thuis, want we vonden haar nog een beetje te jong om mee te nemen. De andere stellen hebben nog geen kinderen (lees: zijn niet gewend aan opstaan om half zeven in het weekend) en dus vonden we het zelf ook best eens lekker om een paar dagen ons eigen gang te kunnen gaan en jawel..uit te slapen! Dat is overigens een luxe die je pas leert waarderen als je van die kleine draakjes in huis hebt. Maar goed, Isabel bleef bij de opa’s en oma’s en wij vertrokken vrijdagochtend heel vroeg en heel stilletjes richting Duitsland. Dat ik haar niet meer zag bij het opstaan vond ik wel even jammer, maar ja, ik wilde opa en oma Amstelveen niet meteen de eerste ochtend met dikke wallen rond laten lopen.

We reden met twee auto’s en bij ons in de vrouwenauto was het vier uur lang aan een stuk gekakel en gelach, dat snap je. (We vroegen ons serieus af hoe dat er nou bij die mannen aan toe zou gaan en of ze het nou echt over voetbal en vrouwen zouden hebben, aangezien mijn man niet van voetbal houdt en de andere twee echt alleen maar oog hebben voor hun eigen schattepatjeliefiepiefie, maar dat terzijde) Nu reden wij wel in de eerste auto en de mannen zouden ons volgen, maar aangezien wij het zo druk hadden met het doorspreken van onze skioutfits, hoorden we de navigatiedame niet zeggen dat we die-en-die afslag moesten nemen. We hadden het geluid namelijk uitgedraaid om elkaar beter te kunnen verstaan. Een van onze telefoons ging en een verontwaardigde man aan de andere kant van de lijn vertelde ons dat we ‘helemaal verkeerd’ reden. Zij reden namelijk wél op de A2 en we hadden toch zeker niet de A67 richting België genomen? Het leverde een hoop lol in onze auto op toen we ons van de domme hielden en ze wijs maakten dat we dat wel gedaan hadden. Paniek bij de mannen. Gelukkig reden we slechts op de N2, de randweg naast de A2 en sloten we bij het afgesproken tankstation (slechts 2 minuten later) weer netjes bij ze aan.

In Winterberg lag zowaar nog sneeuw ook en dezelfde middag stonden we op de latten. Moe en voldaan ploften we ’s avonds met wat fastfood in ons huisje neer en keken gezapig met zijn allen naar de televisie. Heerlijk om eens even niet achter Isabel aan te rennen om haar in bed te krijgen en stil door het huis te sluipen om haar vooral niet weer wakker te maken. Laat naar bed, uitslapen en rustig ontbijten, wat een leven! Op het gemak gingen we weer richting de liften voor een volgend dagje sneeuwpret. Tijdens het wachten in de rij keken we naar de skiklasjes met kleine jongetjes en meisjes van hooguit drie, vier jaar oud die met het grootste gemak van die berg afsjeesden. Schattig! In gedachten zag ik Isabel al in zo’n miniskipakje voorbij gaan. ’s Avonds belde ik naar huis en hoorde haar op de achtergrond keuvelen met haar keukentje. Oma gaf haar even aan de telefoon en toen ze heel hard riep: “Mama!” voelde ik even een steek in mijn hart omdat ik haar niet mee had genomen en het gemis toch de kop op stak. Oma verzekerde me dat alles goed ging en ze zich prima vermaakten.

De derde dag voelde ik me niet helemaal geweldig, zo’n incompleet gevoel . En dat werd natuurlijk alleen maar erger door al die gezellige taferelen van ouders met hun grut op de piste. Tussen de middag gingen we in het restaurant een hapje eten en ik bestelde boterhammen met gebakken eieren en kaas. Ik had er even niet bij stil gestaan dat Duits brood niet zoals dat van ons is en je moet vragen of ze de dooier kapot willen maken als je niet van hele dooiers houdt…gatver. Dat en het feit dat de kaas niet gesmolten was, schoten even in het verkeerde keelgat en ik barstte bijna in huilen uit. Bijna. Wat een gemis al niet teweeg brengt. ’s Middags namen we nog een duik in het zwembad op het park. Helaas was ook dat niet zo goed tegen de heimwee naar Isabel, want om half vier in de middag zijn de middagslaapjes net voorbij….en gaan al die ouders met hun kleintjes even zwemmen. Pfff..gelukkig bood een Milka reep troost. Al was het nog zo gezellig, maandagochtend kon ik niet wachten tot alles in de auto zat en we richting Nederland reden. Eenmaal thuis trok ik de auto leeg en ging naar het kinderdagverblijf om Isabel op te halen. Ik stond zowat te stuiteren aan de deur, maar Isabel vroeg alleen: “Hee, mama, schoenen aan?.” Gelukkig, ze wilde toch nog met me mee. Volgend jaar sjeest Isabel ook in zo’n skiklasje voorbij, zeker weten!

3 gedachten over “Op vakantie zonder kinderen”

  1. Ja, het is heel dubbel, enerzijds is het fijn om even je handen vrij te hebben, anderzijds horen ze nu eenmaal bij je leven dus mis je ze enorm. Is inderdaad handig om te doen, opa en oma gewoon meenemen! Ik zal het eens vragen voor volgend jaar 😉

  2. Ik herken je gevoel helemaal! Sinds 2 jaar nemen wij ook onze oudste mee (nu 6 jaar) en gaat hij fanatiek mee skiën. Dit wordt zijn 3e jaar, en ik weet zeker dat hij na 1 dag opfrissings cursus alweer met ons naar beneden kan. Zo snel gaat dat! Ondanks dat blijft hij nog wel een paar dagen lessen, om ons zo volgend jaar, of het jaar daarop voorbij te kunnen gaan.

    Heerlijk. Op de ski’s met je kids. Ons meissie gaat ook sinds vorig jaar mee, maar kan nog niet op de ski’s, nog geen 2 jaar, dan is dat wat teveel gevraagd, haha. Maar ik ga niet zonder haar! Zij hoort ook bij ons gezin, en zonder haar zou het niet compleet voelen.
    Gelukkig gaan dit jaar opa en oma mee, voor de gezelligheid, en om een beetje op te passen. Dan kunnen Frank en ik toch lekker de berg af, en zijn we toch met zijn allen op vakantie.

  3. Avatar foto
    Jeanne van Dijk

    Wat een prachtig verhaal Mariska!
    Zo zie je maar weer dat een kind al zo snel deel uit maakt van jezelf en van je leven dat het ineens een zo groot gemis kan zijn, ondanks het feit dat je het ergens naar je zin hebt. En dat is ook goed, want ze is je kind. Volgend jaar gaat ze lekker mee en dan kun je genieten van haar capriolen op de latjes. Iets om alvast naar uit te kijken.

    Liefs,
    Jeanne

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven