Het is nog vroeg in de ochtend. We staan weer aan het begin van een drukke werkdag. De kinderen moeten naar school en naar de opvang. Wij moeten naar ons werk. Vandaag zijn we op tijd opgestaan en het tempo zit er al keurig in, maar dan geeft ineens één van mijn kinderen aan dat ze zich totaal niet lekker voelt. Ik geef een dikke knuffel, klets er even over en we gaan weer door met het dagelijkse ritueel. Ze heeft geen koorts, maar toch voel ik me een stuk minder ontspannen, we hebben geen mogelijkheid tot opvang ziek kind in de vorm van opa en oma bijvoorbeeld.
Mijn voorgevoel wordt bevestigd op het moment dat mijn dochter al na een paar happen ontbijt alles er weer uit spuugt. Ze ziet lijkbleek en wil alleen nog maar op de bank liggen. Mijn partner en ik kijken elkaar vragend aan. Het antwoord van beiden is: ‘Nee, ik kan absoluut vandaag niet thuis blijven’. Er ontstaat een ruzie, waarbij bijna altijd degene wint die als eerste op zijn werk moet zijn. De ander moet zich maar zien te redden met een ziek kind op de bank, twee kinderen die weggebracht moeten worden en het probleem hoe jij zelf of iemand anders bij jouw kind kan blijven.
‘vreemde’ opvang ziek kind niet altijd nodig
Wat had ik een hekel aan deze ochtenden. Voor mij is het probleem de wereld uit, doordat ik nu thuis werk en zelf in kan plannen wanneer ik werk. Voor vele andere ouders zal het een zeer bekend probleem zijn.
Reactie werkgevers
Waar ik me het meeste over op kan winden, zijn werkgevers die totaal niet meedenkend zijn. Het toppunt was, toen ik net op een nieuwe locatie werkte met een andere vestigingsmanager. Ik hoorde en zag een collega wanhopig aan haar vragen of er vervanging voor haar kon worden geregeld, omdat ze haar zieke kind van school moest halen. Daarop zei de vestigingsmanager: ‘Je hebt zelf voor kinderen gekozen, dus dit is jouw eigen verantwoordelijkheid’. Ik ben diezelfde dag nog naar haar toe gegaan om mijn mening hierover te geven. Ik heb haar vriendelijk gevraagd of ze zich voortaan iets beter in wilde leven in ouders, die met hun handen in het haar zitten als hun kind(eren) ziek zijn. Je wilt dan niet dat een buurvrouw op jouw kind past. Je wilt dan zelf jouw kindje de liefde en aandacht geven die het nodig heeft.
Kortdurend zorgverlof wettelijk geregeld
Je mag thuis blijven bij je zieke kind, je kan dan kortdurend zorgverlof opnemen, wist je dat? Zoals ik al aangaf is dit voor mij niet meer van toepassing, maar voor jou misschien wel. En wat is nu fijner dan zelf aanvoelen wat je kind nodig heeft. Telkens komt er weer iets waar je over na moet denken. Wat is er nou precies aan de hand met je kind? Hoe help je je kind het beste? Kan je hem of haar alleen thuis laten of moet je kind mee als je even de deur uit moet?
Het zijn ook geen zaken om aan een ander over te laten. Moet je met je kind naar de dokter gaan? Hoe lang gaat dit duren? Jij voelt zelf het beste aan hoe je je kind kan verzorgen. Pas als je kind weer helemaal beter is, voel je je weer zorgeloos en blij en kan je je weer concentreren op je werk. Als tenminste je andere kindje dan niet ziek is geworden en de ellende weer van voren af aan begint 😉 .
Heb jij wel eens gebruik gemaakt van kortdurend zorgverlof of regel jij andere opvang voor je zieke kind?
Het recht wordt gepresenteerd als een gunst. “Kan het echt niet anders ?”. Kun je niet thuis werken ( wel..met een 3 jarige die om de haverklap alles onderspuugt? Nee!
Maar als je dan om kortdurend zorgverlof of calamiteitenverlof vraagt wordt er echt heel moeilijk gedaan. Het mag dus een recht zijn, zo doet mijn werkgever niet
Ik kan zelf niet thuis blijven. Ik sta in het onderwijs…. geen verlof dus.
Manlief kan wel vaak iets regelen. Als hij niet in het buitenland zit.
Anders worden mijn schoonouders opgetrommeld.
Wij hadden altijd geluk gehad met meegaande werkgevers. En zo namen wij om beurten verlof. Maar toch, prettig was het nooit. En ik ken inderdaad heel andere verhalen van collega-ouders..
Nee, wij moeten vakantie-uren opnemen. Ik zorg dus elk jaar dat ik vrije dagen overhou om in te zetten bij ziekte. Vorig jaar was zo’n drama dat ik zelfs in de min geëindigd ben. Manlief en ik wisselen af met wie thuisblijft. Hij is ZZP’er en kan redelijk zijn eigen tijden bepalen, maar vaak komt het toch op mij neer.
O wat balen Nienke! Lees nog even het stukje van het kortdurend zorgverlof, want daar heb je recht op!