Opvoeden, ik ga er weer aan beginnen!

Afgelopen maandag riep ik het al op twitter … de driftbuien komen als kanonskogels op ons af, maar verdwijnen ook weer als sneeuw voor de zon. Heel eerlijk gezegd, tussen jou en mij, manlief en ik begrijpen er eigenlijk niets van.

Consequent in opvoeden

Naar ons idee zijn we redelijk consequent, met hier en daar een uitzondering om de regels te vieren zeg maar. Maar met tijden lijkt het erop dat we totaal niets aan de opvoeding van onze kids hebben gedaan!

Puberteit

Onze oudste hangt op het moment al als een overjarige puber op de stoel als hij televisie kijkt. En met diezelfde overjarige puberhouding commandeert hij mij dat ik iets te drinken voor hem moet halen. Als ik aangeef dat hij dat zelf wel kan doen krijg ik de wind van voren. De ‘ik moet altijd alles voor jullie doen’ en de ‘jullie doen nooit iets voor mij’ vliegen me om de oren. Hij kruipt onder de tafel, diep in tranen, schopt tegen de stoelen en zet vervolgens weer een grote mond op. Het verdriet en de boosheid wisselen elkaar af.

Ik laat hem maar even uitrazen, met het idee dat het zo vanzelf wel minder wordt. Na zo’n 12 keer ‘ik doe altijd alles voor jullie’ gehoord te hebben bedenk ik me toch dat ik eigenlijk wel wil weten wat hij allemaal voor ons doet. Dus ik stel de voorzichtige vraag wat hij dan allemaal voor ons doet? Nu maak ik hem helemaal furieus (waarschijnlijk omdat er uiteindelijk uitkomt dat hij dat niet meer precies weet), hij krijst dat hij een snotneus heeft en loopt hij stampend naar de wc.

En ineens veranderd mijn bijna overjarige puber weer in ons kleine manneke van 6. Hij huilt en is nog steeds een beetje boos, maar nu vanwege zijn alsmaar doorlopende snotneus. Iedere 2 seconden pakt hij weer een papiertje om zijn neus te snuiten. Ik moet er een beetje om lachen, maar doe dit natuurlijk héél voorzichtig want hij kan zo weer uit elkaar spatten. Maar gelukkig is zijn gevoel voor humor weer terug en lacht hij zachtjes met me mee. Vervolgens loopt hij uit zichzelf naar boven om te gaan douchen.

En laat mij verwonderd achter… ‘what the hell happend?’

Vanochtend hadden we hetvolgende euvel, en dat was voor mij de druppel… ik ga weer beginnen met opvoeden! Het is zijn laatste week van de vakantie, dus hij hoeft zich in de ochtend nog niet te haasten. Hij wil graag nog even op ons bed tv kijken en vraagt me lief of ik er ook nog even bij kom liggen. Natuurlijk. Gezellig! Na 5 minuten wil hij toch naar beneden want hij heeft honger. Prima, dan gaan we naar beneden. Hij stormt de trap al af, nogmaals roepend dat hij honger heeft, en ik trek vast mijn hardlopen spullen aan, want ik wil nog graag even sporten zo meteen. Nog voordat ik goed en wel mijn shirt aan heb vind zoonlief dat hij wel lang genoeg ‘gewacht’ heeft.

Al zeurend roept hij met een grote mond ‘opschieten! Ik heb toch gezegd dat ik een boterham wil’. En dat doet mijn adrenaline op de vroege ochtend weer stijgen. Snotjong. Ik tel tot 10, loop naar beneden en geef hem duidelijk te verstaan dat ik gisteren voor het laatst zijn boterham voor hem heb gesmeerd (dat wisten we gisteren allebei nog niet natuurlijk), en dat hij dat vanaf vandaag mooi zelf mag doen.

En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Als ik erover nadenk is het toch te gek voor woorden dat hij nog steeds een gesmeerde boterham voor zijn neus krijgt, in plaats van dat zelf te doen. Hij sputtert, en wordt heel even boos… maar als snel kiest hij eieren voor zijn geld en gaat zelf zijn boterham maken.

En ik tel de eindstand van dit moment…. 1-0 voor mij en de opvoeding!

Overigens kreeg ik na mijn ‘klaagzang’ op twitter het volgende filmpje toegestuurd (van @mijntweedeik) … zeker de moeite waard!