Tijdens de 5e zwemles van dochterlief kijk ik door de ramen naar haar verwoede pogingen om te leren zwemmen. Op weg naar het zwembad had ze een beetje gehuild. Het is toch wel eng. Deze moeder kan dat heel goed begrijpen. Ik ben was ook geen waterrat. Ik zag dochterlief op haar rug zwemmen met haar hoofd krampachtig schuin houdend. Ik herkende mezelf, bang voor het water. Of was er iets anders aan de hand?
Dochterlief deed tijdens de les erg haar best. Onderweg naar huis vroeg ze of ze later op de dag in bad mocht. En dat mocht ze! Daar kon ze mooi verder met het oefenen om met haar gezicht onder water te gaan.
Toen ze al een tijd in bad lag ging ik bij haar zitten. Ze probeerde op haar rug te drijven. Ik begon uit te leggen dat als je op je rug ligt je naar het plafond moet kijken. En dat je oren daar echt niet zoveel natter van worden dan als je schuin vooruit kijkt. Ze kijkt me niet begrijpend aan. Gaat op haar rug in het water liggen en kijkt met alle gemak naar het plafond. Mama moet het echt zo? Ze gelooft me niet want de badjuffen en meesters zeggen altijd oren in het water. Ik kijk eens goed als ze op haar rug ligt te kijken naar het plafond……. Haar oren liggen niet in het water, maar zitten er boven!
Haar oren staan wat naar voren, nooit bedacht dat dat bij zwemmen handig zou zijn! Het arme kind probeerde iedere keer haar oren onder water te houden en moest daarvoor haar hoofd schuin houden waardoor ze ongemakkelijk en krampachtig door het water ging! Ze deed dus goed haar best met het verkeerde resultaat. De kreet oren in het water gaat dus niet voor iedereen op!
