Ouder worden en alle zorgen die daarbij komen

Vandaag lees ik een stukje wat ik 5 jaar geleden geschreven heb, over het ouder worden van mijn ouders, de zorgen die je daarmee hebt, èn hoe de geschiedenis herhaalt. Inmiddels is mijn moeder overleden maar herken ik hetzelfde gevoel nog steeds voor wat betreft mijn vader. Neemt hij zijn telefoon niet op? Dan ben ik in alle staten!

“Ik krijg mijn ouders niet te pakken en nu ze ouder worden vind ik dat erg moeilijk. Het komt momenteel niet veel voor dat ik ze niet te pakken krijg, ze zijn namelijk altijd thuis. Vanaf het moment dat mijn vader ziek is geworden (in Juli 2010 is bij hem longkanker geconstateerd) ben ik minimaal 4 keer in de week thuis geweest, met uitzondering van de week dat ik zelf ziek was, ivm risico op besmetting. En als ik niet thuis kom, dan bel ik in ieder geval even om te checken hoe of dat hun dag is verlopen, en of dat alles goed is gegaan.

Life checken als ze ouder worden

Eigenlijk zou ik vandaag ‘life’ gaan checken, gelijk de hond uitlaten, en een boodschap voor ze doen. Maar helaas kwam het er niet van. Ik had van te voren ook al gemeld dat dit erin zou zitten. Vandaag was weer zo’n regeldag, waarbij het echt niet in de planning uitkwam. Geen probleem volgens pa en ma. Genoeg in huis, en pa zou pa niet zijn als hij niet vindt dat ze het ook alleen moeten kunnen redden.

Dus ik klim vanavond in de telefoon om nog even bij te kletsen over de dag…. maar krijg alleen maar in gesprek toon. En daar word ik nu zo zenuwachtig van!  Geen enkele manier om ze te pakken te krijgen. Mobiele telefoon staat alleen maar aan als één van de kinderen op vakantie is, en de gewone telefoon ligt nu waarschijnlijk van de haak. Maar het kan mij maar niet loslaten! De gedachte dat er iets aan de hand is, blijft in mijn achterhoofd spelen, je weet het maar nooit, mensen kunnen rare  dingen doen als ze ouder worden 😉 . Nu besef ik me pas wat ik hun aandeed in mijn puberteit. De hort op zijn en later thuis komen dan afgesproken bijvoorbeeld. Toen was ik stellig als ik zei dat ze niet zo moesten overdrijven als k wat later thuis kwam. Wat kan een mens toch veranderen.

Nu maak ik me zorgen. Eten ze wel goed genoeg? Nemen ze beiden hun medicijnen wel op tijd? Laten ze het gas s’nachts niet aanstaan? Hoe gaat het als mijn moeder, met reuma, de hond in het donker nog uit moet laten? Zoveel zaken om je druk over te maken. Ze wonen nu nog zelfstandig maar dat kan niet lang meer zo doorgaan. Over 2 weken gaan we eens rondsnuffelen naar een ‘aanleun’ achtig iets. Kijken wat de mogelijkheden zijn. En voor nu?

Zal ik kijken of ik de buren te pakken kan krijgen ? Of rij ik er naar toe om toch zelf nog even polshoogte te nemen? Met het risico dat ze al in bed liggen natuurlijk… mmm, ik probeer het nog een keer….”.

Wat ik jullie niet meer verteld heb… ik heb destijds de buren poolshoogte laten nemen om toch het zekere voor het onzekere te nemen. Herken je dit soort zorgen naarmate je ouders ouder worden? En hoe ga jij daar mee om?