Toen mijn vader een half jaar geleden een hersenbloeding kreeg en vijf maanden daarna overleed, moest ook mijn moeder naar een tehuis. Na ruim 62 jaar samen te hebben geleefd, werden ze wreed van elkaar gescheiden en stond het huis van mijn ouders ineens leeg. Haar en ook onze wereld stonden op zijn kop. Het ouderlijk huis in Utrecht, waar mijn zus en ik waren geboren en opgegroeid, moest nu worden leeggeruimd en verkocht. We hadden geen idee wat we met zoveel spullen moesten. Mijn zus en ik zochten natuurlijk de meest dierbare dingen eruit, maar verder?
Wat als je je ouderlijk huis moet verkopen?
Al snel besloot ik het via Marktplaats te proberen want daar had ik goede ervaringen mee. Ik maakte overal foto’s van en al snel had ik zo’n 25 advertenties geplaatst. Nu maar afwachten. Lang hoefden we niet te wachten, want op de advertentie van de drie “retro” lampjes regende het al snel reacties. Er werd flink geboden en even kwamen mijn zus en ik in de verleiding om ze toch zelf te houden. “Goh… zijn die zoveel waard?”, zei mijn zus verbaasd. Uiteindelijk gingen ze voor een goede prijs weg en kwam een enthousiaste student ze gelijk ’s avonds ophalen. Hij was er met de trein helemaal voor uit Amsterdam gekomen om zijn vriendin mee te verrassen. Ze was die dag jarig.
Eerst zoveel mogelijk spullen verkopen, daarna het ouderlijk huis
Ook de wasmachine werd al snel verkocht. Een klein Chinees mannetje kwam met zijn busje voorrijden. In gebrekkig Nederlands vertelde hij ons dat zijn maatje op het allerlaatste moment had af laten weten en of ik even onder die wasmachine zou willen gaan hangen als hij hem de trap af duwde. Ik dacht het niet! Gelukkig had hij mazzel want de verhuizers, die op dat moment bezig waren, wilden hem wel helpen. En zo waren wij de (bijna nog nieuwe) machine voor 50 euro kwijt.
De grote kast uit de woonkamer, was weer een heel ander verhaal. Er kwamen diverse reacties binnen want we hadden het wandmeubel, dat bijna een halve eeuw oud was, namelijk gratis aangeboden. Één reactie van een mevrouw, die een soort van “cakejes-winkel” wilde gaan beginnen, sprong eruit. Het was een uit de hand gelopen hobby schreef ze en omdat ze niet veel geld had te besteden, hoopte ze dat zij de kast mocht hebben. Dat vonden wij een leuk idee en ik zocht contact met haar.
Al snel was de afspraak gemaakt en kwam desbetreffende mevrouw samen met haar man en baby om het gevaarte van bijna drie meter op te halen. Het werd een hele klus en deze keer hielp ik wel mee. We spraken af, dat ik met mijn moeder nog eens langs zou en als dank gaf ze mij alvast een paar lekkere brownie’s, die ik diezelfde avond nog naar mijn moeder bracht. Ik vertelde mijn moeder uiteraard het hele verhaal en ook zij had er vrede mee.
De stoel van mijn vader
TOEN opeens… kwam er iemand voor de leren relaxstoel van mijn vader. Slik! In die stoel deed hij ’s middags vaak zijn middagdutje en dan zei hij altijd: “Zo… even een uiltje knappen”. Een uur lang lag hij daar dan heerlijk te knorren. Iets wat hij altijd heeft ontkend, want hij snurkte niet! De reactie van een mevrouw over haar doodzieke man raakte mij rechtstreeks in het hart en toen ik las dat haar man de hele dag in de huiskamer in een bed lag en ze geen geld hadden voor een relax stoel zoals die van mijn vader, nam ik contact met haar op.
Vol ontzag keek ik toe hoe ze haar man voorzichtig in de stoel hielp, toen ze kwamen “proef-zitten”. We besloten terplekke dat ze de stoel gratis mee mochten nemen en zielsgelukkig namen ze afscheid. Met pijn in mijn hart zag ik daarna de stoel van Pa op hun aanhanger de straat uit rijden en even moesten we aan dat televisieprogramma denken, maar dit vonden wij niet leuk. “Dag Pa”, zeiden we en de tranen sprongen in onze ogen. “Wat is het toch moeilijk, hè?” zeiden we tegen elkaar, maar we wisten dat het moeilijkste nog moest komen.
Het ouderlijk huis!
We zochten een goede makelaar en al snel werden er foto’s gemaakt. En je zult het niet geloven: binnen een paar dagen waren er acht kijkers en was het huis na een week voor een goede prijs verkocht. “Hier heeft Pa mee geholpen”, zeiden we tegen elkaar want zo snel een ouderlijk huis verkopen in deze tijd is heel bijzonder.
Laatst reed ik langs ons oude huis en zag dat het bord “verkocht” weg was gehaald. Achteraf is het verkocht aan bekenden van mijn ouders, maar dat wisten wij niet. Hoezo toeval? Als we achterom kijken zijn we blij dat alles zo snel is gegaan. Pa zou trots op ons zijn geweest, dat weet ik zeker. We zijn wekenlang megadruk geweest, maar de band met mijn zus is hierdoor nog hechter geworden. We kunnen nu eindelijk beginnen met ons verwerkingsproces. Alles moet weer een plekje krijgen en gelukkig hebben we daar nu eindelijk de tijd voor.
Shutterstock foto ouderlijk huis door Monkey Business Images
Hallo Ellen,
Ook weer een herkenbare column. Wat kan afscheid nemen op die manier telkens weer even extra zeer doen, hè? Maar toch fijn dat het nu een afgesloten hoofdstuk is. En inderdaad toeval bestaat niet.
Roos
Dat afscheid van een ouderlijk huis herken ik, al is het bij mij anders gegaan. Toen ik een maand het huis uit was, vertrokken mijn ouders naar het buitenland. Het huis werd leeggehaald, het grootste deel van de spullen opgeslagen en daar gingen ze. Dag huis waar ik mijn eerste vriendje aan mijn ouders had voorgesteld, dag huis waar ik zoveel leuke herinneringen aan had. Nu woont er een andere dominee met zijn gezin; ik ken ze niet.
Bij tijd en wijle mis ik een ouderlijk huis, maar heb in plaats daarvan een semi-ouderlijk huis gekregen (dat van mijn schoonouders). Ik moet er nog maar even niet aan denken dat dat ooit leeggehaald moet worden.
Mooi hoe je op zo’n manier anderen gelukkig kan maken. Sterkte verder! Hoop dat je moeder nog een aantal jaar in goede gezondheid en gelukkig mag leven.
Wat een mooi verhaal. Heel dubbel om dierbare spullen weg te doen, maar daar iemand wel heel blij mee maken.
Ik moet er niet aan denken dat het huis van mijn ouders wordt verkocht als zij er eens niet meer zijn of kunnen wonen. Hun huis staat namelijk schuin tegenover dat van ons en ik loop er iedere dag regelmatig in en uit. Als er dan iemand zou gaan wonen die ik ken, is dat misschien wel prettig. Ik denk er nog maar niet aan..