‘Opvoeden is loslaten’ is een veel gehoorde kreet. Ongetwijfeld is deze ook waar. Ooit had ik het naïeve idee dat dit vast niet zo moeilijk zou zijn als veel mensen deden voorkomen. Als je een kind krijgt, weet je immers dat je deze moet loslaten. Dus dan kan je er van te voren al rekening mee houden. Daarbij heeft het kind grootouders waar hij/zij kan logeren. Bij zo’n logeerpartij hoef je ook niet in de stress te zitten; je weet als het goed is dat je je (schoon)ouders met je kind kan vertrouwen. Dus ach, zo’n probleem zou het vast niet zijn, dat loslaten.
Helaas blijkt de praktijk – zoals zo vaak – een stuk weerbarstiger dan de naïef bedachte theorie. Toen Thijmen twee maanden was, draaide net de nieuwste Harry Potter-film in de bioscoop. Al sinds het eerste boek uitkwam ben ik fan, dus ik wou daar heel graag heen. Daarnaast wilden mijn man en ik ook wel weer eens een keer een avond de kroeg in – dat hadden we al in geen maanden meer gedaan. Thijmen laten logeren bij zijn grootouders is in ons geval wat lastig. Mijn schoonouders wonen 200 kilometer verderop en mijn ouders wonen aan de andere kant van de Noordzee. Maar geen nood, een vriendin van ons wilde wel een nachtje op onze grote schat passen. Het was wel makkelijk dat hij al over was op flesvoeding. Mijn vriendin heeft zelf een zoon van vijf, dus zij en haar man kennen het klappen van de zweep.
Bepakt en bezakt met reiswieg, luiertas, kledingtas en ladingen melk kwamen we Thijmen bij haar afleveren. Ik liet een uitgebreide instructie achter – als hij zo en zo huilt heeft hij honger, er moeten precies vijf afgestreken schepjes melk in 150 ml handwarm water, hier zijn de luiers, hier is de schone kleding, hij is erg gehecht aan zijn Schotse knuffelschaap en zo meer – en wij vertrokken blijgemoed naar de bioscoop. Eenmaal daar was ik vréselijk druk aan het stuiteren. Ik kon niet stilzitten en ratelde aan één stuk door mijn man de oren van het hoofd. Ineens gooide hij zijn armen om me heen en zei mij op te houden met mij zorgen te maken om Thijmen. Onze vriendin wist heus wel hoe ze met hem om moest gaan en alles kwam helemaal goed. Pas toen realiseerde ik mij dat hij gelijk had – dat ik me vréselijke zorgen zat te maken om helemaal niks. Ik haalde me allerlei problemen in m’n hoofd die er vast niet zouden zijn. Pas toen kon ik van de film genieten.
Achteraf bleek dat ons gnoompje pas om drie uur ’s nachts had willen gaan slapen. Mijn vriendin bezwoer ons dat dat geen enkel probleem was; ze had het niet erg gevonden en hij mocht nog wel eens komen logeren. Sindsdien is hij nog twee keer uit logeren geweest, waarvan één keer bij mijn schoonzus – wat uiteraard prima ging. Zo hard als ik de eerste keer in de stress schoot heb ik niet meer meegemaakt, al schoten er wel steeds kort dingen door mijn hoofd als: ‘heeft hij het wel naar zijn zin?’, ‘wat als hij ziek wordt?’, ‘wat als hij te weinig eten krijgt?’, ‘zouden zijn luiers wel goed verschoond worden?’ en meer van dat soort onzin. Dat komt niet doordat ik mijn vriendin en mijn schoonzus niet vertrouw – integendeel zelfs, ik vertrouw hen blindelings – maar omdat ik me ongemerkt en deels ongewild toch zorgen maak. Is dat nou dat moederinstinct waar je zo vaak over hoort?
Inmiddels gaat het me makkelijker af om mijn kind tijdelijk ergens te brengen. Bij de crèche heb ik nauwelijks moeite om hem achter te laten in de handen van de leidsters. Het helpt wel mee dat hij ontwapenend lacht zodra hij één van de leidsters ziet. Aankomend weekend gaat hij weer uit logeren. Ik zie er niet meer zo heel erg tegenop, maar het is wel voor het eerst dat hij langer weg is dan één avond en één nacht. Hij is namelijk wel twee héle dagen bij een vriendin. Vrijdagmorgen brengen we hem en zaterdagavond halen we hem weer op. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk – twee dagen voor onszelf zonder poepluiers – maar ik vraag me af of ik wel zolang zonder hem kan. En dan sla ik mezelf weer voor m’n hoofd: natuurlijk kan ik dat. Ik weet dat hij in vertrouwde handen is, hij zal het heus naar z’n zin hebben en zijn luiers zullen heus op tijd verschoond worden. Zaterdagavond zal hij vast ook heel blij zijn ons weer te zien – wat dan geheel wederzijds zal zijn.
Loslaten… Het is toch moeilijker dan ik dacht.
Mijn naam is Ellen Kluit, bouwjaar 1985 en sinds 2008 getrouwd met Maarten. In september 2010 is onze lieve zoon Thijmen geboren en sindsdien ben ik dus een werkende moeder. In juli 2013 kwam onze prachtige dochter Sophie ter wereld. Ik werk fulltime bij de BelastingTelefoon, als informant. Daarnaast probeer ik aan de weg te timmeren als blogger.
Mijn man heeft een eigen webhosting-bedrijf. Daarvoor was hij systeembeheerder en programmeur. Ons huis staat dus nogal vol met computers en aanverwante apparatuur. Altijd handig als mijn laptop raar doet.
Beiden hebben wij een vrij druk sociaal leven, waardoor we nogal eens weg zijn van huis. Thijmen en Sophie gaan bijna altijd met ons mee. Hoe we dat allemaal regelen, waar we tegenaan lopen en hoe we alles combineren deel ik graag in de komende blogs.
Ik herken veel in je verhaal. En ik weet niet hoe het voor andere moeders is, maar volgens mij blijft loslaten moeilijk, op welke leeftijd dan ook.
Mijn zoon is nu 11 en ik ervaar het gevoel nog regelmatig. Ik denk ook dat dat goed is.
Groetjes,
Jeanne