Onze dochter is zonder problemen thuis (wat ik graag wilde) geboren en na de eerste week waarin we dachten dat ze naar een soort van ritme ging, leek daar toch geen sprake van. Huilen, huilen en nog ’s huilen. Wat zeg ik; krijsen! Als een speenvarken, zonder te overdrijven. Uren overdag én ’s nachts heb ik met haar rondgelopen. Soms nam manlief het over, maar die werkte overdag, 5 dagen in de week, dus vond ik -toen- dat ie (daardoor iets meer) recht had op slaap. Immers deed ik toch geen oog dicht als ik haar hoorde. En soms nam oma het even over. Dit betekende vaak dat pas als iemand me kwam ‘aflossen’ ik iets kon eten/drinken, naar de wc of eindelijk wassen en aankleden.
Advies
Onze dochter kon wel tot 6 uur achter elkaar door krijsen. Alleen aan de borst was ze stil. Dus dat gebeurde (mede op advies van lactatiekundige) steeds vaker. Maar ook dat houd je niet vol! Het CB hebben we toen ook verschillende keren aan de telefoon gehad, die overigens aangaven dat zo vaak drinken helemaal niet goed is voor de niertjes. Verder erg bezorgd, want dan vroegen ze -hoewel niet met die woorden, maar toch- of ik het wel aan kon en niet de neiging had haar door elkaar te schudden of iets anders aan te doen…
Huisarts 1
Ik kan het wellicht door slaaptekort en hormonen destijds niet allemaal meer helemaal helder voor de geest halen, maar onze dochter moet 5 weken oud zijn geweest dat we besloten toch maar met haar naar de huisarts te gaan. Lang mee gewacht? Misschien wel, maar je wilt niet ‘zeuren’ en met de tips en trucs van anderen probeerde je het weer een dag of wat aan te kijken en met een weekend erachteraan is er zo weer een volle week voorbij (met nauwelijks slaap voor ons alle drie).
Ik had een lijstje gemaakt met dingen die ik niet wilde vergeten. Je kent dat wel; je staat na een bezoek aan de arts weer buiten en bedenkt dan wat je eigenlijk nog meer had willen vragen en met een slaperige puddinghoofd die je als (kraam)vrouw -nog maanden- na de bevalling kunt hebben leek me dat extra handig. Goed, de (vervangend, want de eigen huisarts was toevallig nét die week met vakantie) arts bekeek onze dochter, die overigens heerlijk stil was en voor het eerst in dagen VANZELF in slaap viel. Ergens heel blij, maar met de opmerkingen die ik meekreeg voelde ik me dus niet serieus genomen: doe dat lijstje maar weg, want je wordt nooit een 10-moeder (m.a.w. geen enkele moeder is perfect, dus probeer dat ook maar niet te zijn) en (nu komt ‘t) je hebt een huilbaby, ACCEPTEER het. Daar stond ik, weer buiten zonder antwoord op mijn vragen.
Huisarts 2
Ten einde raad en weer een week verder toch nog maar naar de eigen huisarts. Dan heeft ie onze dochter ook nog even gezien en je weet nooit hoe de ‘overdracht’ van patiënten gaat. En als een geschenk uit de hemel (ja, zo voelde het echt even op dat moment) zet het kleine meisje het op een krijsen en onze huisarts probeerde zich (schreeuwend boven dit sirenegeluid uit) verstaanbaar te maken en zei eerst: Dit is niet normaal! En toen: Hoe houd je het vol?!
Hè, hè! Eindelijk. Ik somde me lijstje (alsnog!) op en we kwamen direct tot de conclusie dat ze hevig last van maagzuur had. Reflux heet dat. Dit betekent dat het klepje tussen slokdarm en maag (nog) niet optimaal werkt en het zuur steeds omhoog komt met een enorm brandgevoel tot gevolg. Daarom wilde ze bijvoorbeeld alleen maar rechtop met hoofdje op onze schouder in slaap vallen en werd ze altijd weer wakker zodra we haar neer hadden gelegd én wilde ze continue drinken om het branderige gevoel te verzachten. De kinderarts werd meteen gebeld en er werd een medicijn voorgeschreven. Wat een enorme verbetering maakten we door!
Van mam tot mam
Moraal van dit verhaal, laat je niet afschepen met de zogenaamde diagnose (als je daar al van mag spreken) huilbaby. Mijn idee is dat baby’s niet zomaar huilen. Zeker als je zelf het gevoel hebt dat er ‘iets’ aan de hand is. Moederinstinct en vrouwelijke intuïtie spelen een erg belangrijke rol, heb ik ervaren. Ik ben dan ook blij dat we onze dochter nooit hebben laten huilen en zijn blijven troosten!
* Daarnaast hebben een osteopaat (niet te verwarren met een chiropractor) en de puckababy (bakerzak waarin baby’s beperkt vrij kunnen bewegen) nog meer zetjes in de goede richting gegeven, dat binnen enkele weken zelfs (’s nachts) tot 8 uur achter elkaar doorslapen hebben geleid.*
