Een bezorgde vader heeft een apparaatje ontworpen waarmee je je kind kunt volgen. Een GPS-tracker, met de naam Spotter. Ik lach erom, zie mezelf niet als een overbezorgde moeder en denk bij mezelf dat er maar weinig ouders zijn die dat ding gaan gebruiken. Tot ik een lovend mommyblog tegen kom. En een artikel in de NRC waarin de maker enthousiast zijn uitvinding promoot.
Overbezorgde moeder en vader… je kind heeft vrijheid nodig!
Het moet niet gekker worden! Wat is de volgende stap, een chip bij je kind inbrengen zodat je hem of haar bij verlies kunt opsporen? Ik uit mijn mening op facebook en warempel, onder mijn ‘vrienden’ zijn er ook ouders die zich situaties kunnen voorstellen dat dit apparaat handig is. Bijvoorbeeld als je druk bezig bent met het ene kind en het andere kind loopt weg. Ik probeer me dit voor te stellen. Maar ik ben niet overtuigd. In mijn ogen is het simpel, als je kind te jong is om afspraken te begrijpen, dan moet je gewoon zelf goed opletten. Er is geen apparaat die dat van je kan overnemen. Want wat gebeurt er als je kind het apparaatje verliest? Of de batterijen op zijn?
Mijn kinderen zouden zo’n ding trouwens zo snel mogelijk in de bosjes mikken. Vreselijk toch als je overbezorgde moeder precies kan zien waar jij bent? Als jij even een zijweggetje neemt om belletje te lellen, wil je dat toch stiekem doen? Kinderen hebben vrijheid nodig. Met grenzen voor hun eigen veiligheid, dat wel. Dus spreek ik af waar ze mogen komen in de buurt en leg daarbij uit waarom. Het belangrijkste, hoe laat ze weer thuis moeten zijn. Zijn ze te laat? Dan is het even afgelopen met die vrijheid.
Loslaten…
Ik snap als geen ander dat het moeilijk is om je kinderen los te laten. Letterlijk dus. Toen mijn dochter deze week weer alleen op de fiets naar school ging, moest ik ook slikken. Maar ze is 9 jaar, oud genoeg om dit alleen te kunnen. Ze wil het ook graag. Ik lees in de Metro een artikel over ouders die hun kinderen met de auto overal naartoe brengen. Ik vraag me af of die kinderen nooit eens protesteren. Mijn oudste begon al te zeuren over alleen naar school gaan toen ze 7 jaar was, dat kon ik echt niet langer uitstellen. En waar zijn die ouders van achterbank kinderen eigenlijk bang voor? Dat ze ontvoerd worden? De kans op een ongeluk in het verkeer is vele malen groter. En dat kun je zelf voorkomen door samen te gaan fietsen en vanaf een jaar of 9 je kinderen los te laten in het verkeer op korte afstanden. Zodat ze straks als ze naar de middelbare school gaan genoeg ervaring hebben om zich staande te houden in dat drukke verkeer.
Dat meer ouders worstelen met het loslaten van hun kinderen blijkt wel uit de media-aandacht voor dit onderwerp. Eerder zond Zembla al eens een programma uit over het verwennen van kinderen, morgenavond is er op Omroep Max om 21.10 bij Hollandse zaken op NPO2 een discussie over de hedendaagse opvoeding en dat de overbezorgde moeder misschien wel te beschermend is.
Ben jij een overbezorgde moeder?
Wat vind jij ervan? Zou jij een GPS-apparaat gebruiken om je kind te kunnen volgen bij het buiten spelen? Vanaf welke leeftijd laat jij je kind überhaupt alleen buiten spelen? En wanneer mogen ze alleen op de fiets naar school?
Nee, ik zou zo’n apparaat niet gebruiken. Ik probeer nu om mijn dochters van 3 en 4 wat vrijheid te geven. Af en toe mogen ze dus buiten de tuin spelen op de doodlopende parkeerplaats achter ons huis en de kleuter mag af en toe zelf naar de speeltuin. Dat betekent inderdaad wel dat ik ze soms kwijt ben… Zat er hier een buurmeisje op de bank tv te kijken, terwijl mijn dochters bij haar in huis zaten. Helaas blijkt dat ik met de 3-jarige geen afspraken kan maken, die loopt haar neus achterna en blijft dus nu weer in de tuin voorlopig!