Jij kent ze ook vast wel… van die dagen dat je chagrijnig bent om niets. Toch? Of ben ik een geval apart? Ook al heb ik nog zo’n goede bui… die kan zomaar omslaan in een chagrijnige toestand door Joost mag weten wat. En daar hoeft soms helemaal niet veel voor te gebeuren. Tja… dat heb je met de overgang, daar word je spontaan chagrijnig van. Soms. Of meestal. Het is maar net hoe je het bekijkt. Of wie het bekijkt.
Chagrijnig door de overgang (of door man en kinderen?)
Sinds dat ik het niet meer op mijn maandelijkse periode kan gooien geef ik gewoon mijn overgang de schuld. Ja… mijn overgang. Of mijn kinderen. Of mijn man.
Weet je, eigenlijk ‘doe ik het heel goed’ tijdens mijn overgang. Vind ik zelf. Ik klaag helemaal niet zoveel. Vind ik ook weer zelf. Als je het de rest van mijn gezin vraagt, dan sta ik niet voor hun antwoorden in, dat snap je vast wel.
Last van de overgang
Met mijn 47 lentes jong heb ik al jaren last van de overgang. Sterker nog… het begon al voor mijn veertigste. Lekker vroeg hè.
Startend met enorme zweetpartijen in bed. s ‘Nachts. Zo begon mijn overgang nog voordat ik het zelf in de gaten had en wat word je daar chagrijnig van, van die zweetpartijen. Snap je dat niet? Hoe denk je zelf dat het voelt als je zo ongeveer wegdrijft van je plek? En dan niet omdat manlief tegen je aan ligt te schurken -want dat is allang verleden tijd- die mag namelijk niet eens meer in de buurt komen tijdens dit soort uitbraken. Want dat is alleen maar olie op het spreekwoordelijke vuurtje. Als bij mij de vlammen uit mijn oren komen dan wil ik het liefst niemand in de buurt hebben. En al helemaal geen geknuffel!
Maar dat ge-chagrijn- in de nacht, daar had niemand last van. Behalve ik natuurlijk. Nee, die overgang is zo slecht nog niet voor de rest van het gezin, die teisterde alleen mijn nachten. Tot een paar jaar geleden. Toen begon het ontvlammen ook overdag. Zomaar spontaan, ongevraagd. Sinds die tijd draag ik ook altijd een shirt met een vest. En dat vest gaat per dag ongeveer 8x uit. En weer aan. Irritant joh, om chagrijnig van te worden 😉 .
Overgang, chagrijnig en verslapping in het algemeen
Naast dat je interne kachel op hol slaat gaat je exterieur er ook niet op vooruit. Alles verslapt dusdanig, daar kan geen collageen poedertje tegenop. Niet alleen je buik, maar ook je huid en vooral je doorzettingsvermogen! Was ik ‘vroeger’ nog in staat om alles aan te pakken en me overal in vast te bijten… tegenwoordig zucht en kreun ik me door de dagen heen en ben ik blij dat het weekend in aantocht is (zo ergens op de woensdag/donderdag) omdat ik met mezelf heb afgesproken alleen dan een wijntje te mogen drinken.
Dus aan de ene kant verslapt alles én heb je veel last van vocht… er is alleen één plek in je lijf waar dat precies andersom blijkt te werken. Juist. Net daar waar een beetje vocht en ontspanning gewenst is, daar is het droog en staat alles strak gespannen. Wie dat verzonnen heeft! Gelukkig is aan dat laatste wat te doen met de Silk’n Tightra, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Wat de rest van het gezin roept
Maar nog veel erger dan de overgang, de zweetpartijen en de klotsende oksels van temperatuurswisselingen waar het milieu nog een puntje aan kan zuigen is het commentaar van de rest van het gezin.
Dacht jij dat je -als je ongesteld bent- niet veel van je gezin kan hebben? Nou wacht maar totdat je in de overgang bent, dan kan het chagrijn pas echt goed beginnen. De kleinste opmerking kan binnenkomen als een nekschot. Daar kan geen chocolade meer tegenop. Nu begrijp ik best dat zij er ook niets aan kunnen doen, maar een beetje begrip is toch wel gewenst op de momenten dat ‘het’ de kop op komt zetten.
Het enige wat ik écht niet begrijp is dat moeder natuur ervoor gezorgd heeft dat vrouwen vaak in de overgang raken als ze een puber in huis hebben. Dat is toch vragen om problemen in huis? Niet alleen vanwege het puberaal gedrag, maar ook omdat ze alle chocolade steeds opeten!
