We hebben de altijd karnavalsknusse dagen weer overleefd, de lichamelijke aftakeling
is een feit en de opslagplaats van mijn gedachten is, op een wazig wijsje na, nagenoeg leeg.
Moeders kan er weer even tegen. Het was heerlijk, zo zonder Mamááh geroep.
Alleen maar bedenken, wat trekken we aan? Hoe laat bij wie en…nemen we er nog één?Â
 Na uitgebreid ontbijten en de sminkkunsten van Dien maken we met elkaar menig kroeg onveilig.
We zingen, wagen een dansje, kussen klef en ontwijken waar nodig de lallende lomperik.
Ondertussen voeren we de meest bijzondere gesprekken al dan niet over iets zinnigs.
De volgende dag is het gerust een omschakeling na een ‘goedemorgen mamaaah’ om half zeven.
Ons huis ziet eruit alsof er iets ontploft is, overal liggen ranzig ruikende outfits maar ook
pruiken, brillen, beenwarmers, wimpers, glitters en zelfs een gesigneerde foto van de Bakker!
Als een razende race ik het huis door en zorg ervoor dat het weer enigszins toonbaar is.
Omdat ik niet te vroeg wil pieken in verband met de jaarlijkse voorjaars schoonmaak,
heb ik mezelf daarna, met de stilte op zijn aller-hardst, op de bank geïnstalleerd.
Heerlijk zo’n bankbezetting met als enig gezelschap Kopje thee & Koekjestrommel.
Wasmachien laat ik het wassende werk doen en de overige huishoudelijke taken negeer ik.
Als je het mij vraagt een prima poging om de momenten die er zijn, even met mezelf door te brengen.
Wat tijd met mezelf doorbrengen betreft ben ik de laatste tijd serieus goed bezig.
Maar als ik met vriendin een workshop volg, krijg ik de opdracht iets met mijn overtuigingen te doen.
Overtuigingen waarvan ik me serieus moet gaan afvragen hoe overtuigd ik nog ben.
Ben ik echt zo overtuigd of is het inderdaad hoog tijd dat ik die overtuigingen ga bijstellen.
Een bijzondere dag waarbij vriendin me overtuigend overtuigd van veel.
Aan het eind van de dag rijden we met een overdosis energie vol vertrouwen naar huis.
Dat we juist dan verdwalen doet er niet toe. We vinden, door doen, onze weg terug.
Thuisgekomen maak ik meteen een Bucket list. Een lijst met dát wat ik nog wil doen.
Doelstellingen die haalbaar zijn. Voor nu, voor straks, voor later en veel later.
Bovenaan staat ‘Meer tijd met mezelf doorbrengen’ iets waarvan ik altijd denk dat komt wel.
De overtuiging dat dat wel komt is dan meteen de eerste overtuiging die ik kan wegstrepen.
Want net als velen met mij loop ik mezelf regelmatig voorbij. Zonder omkijken.
Deze lijst laat me zien waar mijn hart ligt en waar ik écht blij van word.
Natuurlijk heeft dit ook alles te maken met de deuren die ik heb dichtgedaan en dicht zag gaan.
Geloof me, ik heb heel wat uren starend naar die gesloten deuren doorgebracht,
gewacht en van ellende van alles bedacht. En pas toen ik me dát realiseerde, ging ik het zien.
Toen pas zag ik al die deuren die wel openstaan, die opeens overal opengaan.
Nu kan ik alleen maar bedenken hoe fijn dit is en vraag ik me terecht af wat ik überhaupt mis.
Me meer dan ooit bewust van de liefste lieverds dichtbij zie ik de positieve verandering op ons pad.
Wanneer we daar samen op terugkijken en bedenken van waar we komen ben ik
wat onze liefde & levensbestemming betreft, meer dan ooit overtuigd dat dit zo mocht zijn.
Natuurlijk vallen we beiden bij vlagen terug in vluchtgedrag. Maar we vinden elkaar altijd weer terug.
We vinden elkaar terug in gesprekken en door het grote bereik van onze liefde.
Alles wat ons overkomt en dat wat we aan de hand hebben, gebeurd niet voor niets.
Uiteindelijk bepalen we door de manier waarop we er mee omgaan ons eigen geluk.
Als er iets is waar ik overtuigend van overtuigd ben, dan is dat het wel!