Papa … een mama met ballen, door Rachelle Verhage

Terwijl ik ter aarde stortte schoot het gelijk door mijn hoofd. `ik heb mijn benen zo nodig.’ Terwijl ik een half uur op de stoeptegels lag in Amsterdam is deze gedachte een paar keer de revue gepasseerd (zo’n 100x).  De enkel werd zo dik als een struisvogelei en paniek sloop langzaam mijn lichaam in. Ik onderdrukte deze nare gedachte en bleef hopen dat het een simpele verstuiking zou zijn, dat door een wonder het struisvogelei zou veranderen in die van een koolmeesje. Maar helaas. De foto’s wezen uit dat mijn enkelbanden gescheurd waren en vier weken gips en het voetje omhoog is het gevolg van een val op de straten van Amsterdam.

Hier zit ik dan. Op de bank met de trage laptop van onze zoon. Die onder het motto ‘we moeten mamma helpen’ zijn laptop schoorvoetend heeft afgegeven. Mijn man besloot vrij te nemen en oma’s en vriendinnen ondersteunen hem in de zware taak van vader en moeder zijn. Na twee dagen rennen, springen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan stortte hij ter aarde. Op de bank weliswaar. ‘Wat ben ik ongelofelijk moe zeg.’

Tja, de taak van mamma is niet zomaar gedaan. Een hele dag ren en vlieg ik van hot naar her. Veeg mondjes en kontjes, was snoetjes en voetjes  en kook terwijl ik met een schuin oog ons drietal in de gaten probeer te houden. Ik lig ook weleens doodop op de bank maar dan zal toch echt de vloer nog gedweild moeten worden. Een moeder CAO gaat niet altijd over een pad van rozen. Maar pappa staat in dit geval zijn mannetje. De kinderen zijn al helemaal gewend en het ‘mahaaaaam is nu ‘pahaaap’ geworden. Teder sla ik het gade en wat ben ik trots.  Want een man die tijdelijk pappa en mamma kan zijn is toch goud waard?

Dus probeer ik van mijn rust te genieten, kijk ik drie keer per dag Oprah en twee keer per dag As the world turns. Voordat je het weet kan ik weer lopen en is het gedaan met mijn rust. En pappa? Die redt het wel.

Wil je meer lezen van Rachelle? Kijk dan hier