Lieve Luc, ik loop al een week rond met een knoop in mijn maag. Deze persoonlijke brief is voor jou. Een week geleden kwam je namelijk in tranen thuis uit school. Mijn lieve brugklasser. Je probeerde je groot te houden, maar het wilde niet lukken. Je schoof stil aan aan mijn bureau en de tranen stroomden over je wangen. Je vloekte, want je wilde niet huilen, maar je kon het ook niet tegenhouden.
Je voelt je niet begrepen
Verdriet om een gesprek wat je met je mentor hebt gehad. Verdriet -want ook al werk je er hard aan en haal je goede cijfers- je mag van je leraren niet naar het VMBO-T. Je krijgt een VMBO-K advies, terwijl je cijfers toch écht prima zijn. Mijn hart breekt.
Verdriet omdat je je niet goed genoeg voelt. Je hebt ze gevraagd op welke vlakken je je kan verbeteren, want je wilt namelijk heel graag naar VMBO-T. Je werkt niet zo graag met je handen, heb je nooit gedaan geloof ik 😉 . Je bent op dat opzicht meer een denker dan een doener. Je krijgt te horen dat je moeite hebt met verbanden leggen en met inzicht. Tenminste, dat roept je lerares Nederlands. Je leraar Aardrijkskunde vindt dat je juist laat zien dat je wel inzicht hebt. Je had zelfs het hoogste cijfer van je klas met een van je laatste proefwerken!
Verdriet ook omdat je het idee hebt dat je geen kans krijgt. Omdat je je niet gehoord én niet geholpen voelt. Verdriet omdat je je verloren voelt, omdat je het idee hebt dat je helemaal geen vaardigheden hebt.
Ik verdriet met je mee
Mijn hart breekt als ik je zo zie. Je bent eigenlijk een hele lieve vrolijke jongen. Een beetje naief nog en speels, maar hé, je bent pas 12 en hebt je eerste brugklasjaar er al bijna weer opzitten! Daarnaast ben je veel te vroeg geboren en werkt je dyslexie uiteraard ook niet mee.
Zeker, je bent een beginnende puber. Dat merk ik aan je grapjes, aan je weerwoord én uiteraard ook aan je soms-geen-zin-hebben-om-te-leren-mood. Maar dat mag hoor lieverd. Ook al word je op dit moment ‘beoordeeld en in een hokje gestopt’ door je leraren. Ook dan mag je zo nu en dan geen zin hebben om te leren. Dat hoort erbij. In al mijn mails en gesprekken op school durf ik het echter bijna niet te zeggen. Dat je soms geen zin hebt. Bang voor een zie-je-wel-gedachte van je mentor.
Want wat gun ik het je dat je het gevoel hebt dat je het wél kan. Met vallen en opstaan misschien. Maar ook dat mag. Heb ik ook gedaan, en dat is prima afgelopen. Maar ik wil je in ieder geval zeggen dat ik rete trots op je ben. Eigenlijk kan het advies me niet schelen, trots ben ik tóch wel. Maar ik gun het je zo dat je je gehoord voelt. Niet alleen door mijzelf en door papa, maar ook door je leraren op school.
Dat ze de moeite nemen om je te leren kennen. Dat ze snappen wie je bent en dat ze gaan begrijpen dat je -misschien met wat hulp- beter op je plek zit op het VMBO-T.
Kiezen zonder voelen
Volgens mij lieverd is dat waar ze de plank volledig mis slaan. Ze kijken niet naar jou. Ze zien je niet echt. Ze beoordelen op basis van hun verwachtingen nu zonder je groei te benoemen. Is er twijfel? Dan heb je pech. Het voordeel van de twijfel geven ze je niet, want het gaat niet om talenten die niet getoetst worden. Zo gaat het tegenwoordig immers altijd.
Men toetst en roept zonder te kijken naar jou als kind. Zonder te voelen hoe jij in elkaar steekt en zonder te luisteren naar wat jij graag wilt. Zonder te combineren.
Eerst dacht ik nog dat papa en ik je misschien wat teveel beïnvloed hebben. Wij denken namelijk dat je goed past op het VMBO-T. Want wij weten wie je bent. Je bent een beetje een laatbloeier. Een hele lieve laatbloeier die langzaam begint te ontwaken. Je hebt misschien iets meer tijd nodig dan een ander, omdat je nog zo jong bent. En dat is prima.
Maar je bent zelf heel stellig in je keuze. Ook al geven wij aan dat we nét zo trots op je zijn als je VMBO-K gaat doen. Jij wilt zelf graag naar VMBO-T. Waarom? Misschien wel omdat je nog niet toe bent aan het maken van een keuze. Toch heb je je profiel al door moeten geven. Zorg? Bouw? Groen? Dat is waar je uit kan kiezen.
Je bent enorm sociaal, maar zorg? Nee, dat is een thema waar jij je niet zo mee bezig houdt. Ook al ben je heel leuk met bijvoorbeeld kleinere kinderen, je ziet jezelf nog niet zo in de zorgsector werken. Een profiel gebaseerd op bouw staat nog verder bij je vandaan. Uiteindelijk heb je nu dus maar gekozen voor het profiel groen. Niet van harte, maar omdat je moet kiezen. Eigenlijk had je liever gewoon nog even niet willen kiezen. Want zeg nou zelf… als je 12 bent en je hebt eigenlijk nog géén idee wat je wilt gaan doen later, wat moet je dan met zo’n profiel?
Waar kan ik je mee helpen?
Naast het feit dat mijn hart breekt over jouw verdriet blijf ik maar tobben over hoe ik je kan helpen schat. Ik zou het liefst de mentor, teamleidster en directeur uit hun kantoortje trekken. Hoe kan het dat zij niet zien wat wij wel zien? Hoe kunnen ze verklaren dat je met een enkele 6, een hoop 7-ens en een 8 straks op je eindrapport toch niet past binnen hun maatstaven voor een VMBO-Ter??? Ik snap het zelf niet eens, laat staan dat ik het jou moet uitleggen.
Moet ik je van school afhalen of erop staan dat ze je laten zitten? Het is een keuze, maar geen keuze in jouw belang. Daar word jij zeker niet gelukkig van. Want ondanks je verdriet ga je gewoon graag naar deze school. Diep respect voel ik voor je. Je wordt totaal niet gemotiveerd door school, maar toch ga je er iedere keer weer voor. Want zo zit je in elkaar. Je accepteert, incasseert en gaat weer door. Sterker nog… als ze op school ook maar enigszins gevoel zouden hebben bij wie jij écht bent, dan zouden ze precies de juiste knopjes kunnen vinden om je méér te motiveren. Om je te helpen in plaats van je in een hokje te stoppen.
Waarom ze je de kans niet willen geven om jezelf te bewijzen, met het risico dat je je neus stoot- begrijp ik niet. Wat zou het probleem zijn als je het volgende jaar VMBO-T doet en het uiteindelijk toch te zwaar blijkt? In het ‘ergste’ geval zou je dan alsnog naar VMBO-K kunnen toch? Zijn het de slagingscijfers waar de school zich nu al druk om maakt?
Laatbloeiers bloeien het mooist schat
Ik wil je op iedere mogelijke manier helpen. Soms met concrete hulp, soms met troostende woorden en -in het geval van een puberbui- ook met een schop onder je kont. Want geloof me, ook jij komt er. Is het niet linksom dan is het wel rechtsom. Zelfs als anderen niet met je meedenken zal je zien dat wij achter je staan én in je geloven. Altijd.
En nog even over de laatbloeiers. Weet je wat het is met laatbloeiers lieverd… laatbloeiers bloeien het mooist hoor. Zij vallen uiteindelijk op, ook al zou je dat in eerste instantie niet denken. Op een gegeven momenten worden ze gezien. En gehoord. Jij ook! En niet alleen door papa en mama.
xxx, mama
Geweldig die lieve brief aan je zoon.
Het heeft mij echt ontroerd.
Ik herken mijzelf in het karakter van je zoon, zo was ik vroeger ook.
Trouwens wat een leuke zoon heb jij.
Dankjewel voor je mooie reactie 😉
Ook vanuit de tweede klas is doorstromen naar een hoger niveau mogelijk, juist ook om laatbloeiers een kans te geven. Wat zo lastig is aan cijfers beoordelen is dat het onderwijs (en dus die cijfers) op een bepaald niveau wordt gegeven. Dit houdt in het geval van jouw zoon wsl in dat zijn mooie cijfers op kaderniveau zijn en dat hij het (heel hoge) gemiddelde om naar TL te gaan. Wat vaak zo jammer is, is dat scholen dat onvoldoende uitleggen waardoor ouders heel lang in de veronderstelling zijn dat de cijfers mooi zijn en dat TL binnen handbereik is. Bekijk de overgangsnormen van school. Als jullie zoon die niet haalt, dan heeft praten geen zin. Als hij volgens de norm TL mag gaan doen, kan school hem niet weigeren voor TL. In het eerste geval kan een eindsprint nog helpen, of anders in de tweede klas hard werken!
Los van bovenstaand verhaal, dat scholen geen ruimte meer krijgen om leerlingen een kans te geven is schandalig en laat veel talent onbenut. De individuele school heeft daarin de richtlijnen van het ministerie te volgen. Maak je zoon zo sterk en weerbaar mogelijk, geef hem zelf de ruimte om te groeien, naar school kijken heeft weinig zin, zij willen anders, maar kunnen/mogen niet!
Hi Caroline, bedankt voor je reactie. Gemiddeld (onafgerond) staat hij een 6,7 op het moment, en er zit geen enkele onvoldoende tussen. Er is in dit jaar lesgegeven op T niveau, waardoor ons inziens hij (op basis van cijfers) dit niveau ook zal kunnen vasthouden. Zeker als we kijken naar de groei die hij doormaakt en de start die deze klas heeft gehad aan het begin van hun eerste jaar op het middelbaar onderwijs waarbij ze de eerste 6 weken het zonder mentor hebben moeten verkennen. Kijkend naar de overgangsnormen die in alle andere jaren gehanteerd worden zou het met gemak over kunnen naar het volgende leerjaar. Maar blijkbaar is het zo dat in het brugklasjaar K/T de leraren een uitspraak moeten doen en dat er dus niet naar de cijfers gekeken wordt.
Onderstaande bepaalt de uitslag: Een besluit is gebaseerd op inzicht, zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, werkhouding, motivatie en inzet, reflecteren/evalueren, samenwerken en mediawijsheid. De cognitieve groei die een leerling doormaakt de cijfers) wordt meegenomen bij bespreking van de vaardigheid “inzicht”. De vaardigheden staan in volgorde van belangrijkheid.
Dat heb je heel erg mooi geschreven, hoe oneerlijk coor je zoon.. zo jammer dat ze hem die kans niet willen geven ondanks zijn goede cijfers..
Dankjewel voor je reactie Martha!
Hallo,
Prachtige brief aan je zoon. Wij zitten in precies hetzelfde schuitje en kan me heel goed vinden in jou woorden. Ons zoontje zit nog niet op het voorgezet onderwijs, maar is een laatbloeier. Maar ook hij wordt zijn hele leven al in een hokje gezet, waar ik slecht tegen kan. Hij is nog zo jong, net als jou zoon, het kan nog alle kanten op. Terwijl hij er toch steeds weer komt, langzamer dan gemiddeld, maar hij komt er wel! Ook ik ben supertrots op mijn kleine doorzetter en zoals jij ook supertrots bent op jou zoon. Weet zeker dat hij er gaat komen!
Groeten
Dankjewel Jantje. IK ben er ook zeker van dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt, je zou alleen zo graag zien dat anderen hem ook vertrouwen in zijn kunnen. Dat mist hij nu op school en dat vind ik pijnlijk om te zien en ervaren. Voor jou ook veel succes gewenst!
Docenten zien veel leerlingen en kunnen soms beter inschatten hoe een kind zich op een bepaald niveau kan ontwikkelen. Zij hebben veel vergelikkingsmateriaal en etvaring en zijn daarvoor opgeleid. Zij zien de leerling in de klas, met andere leerlingen en in de school. Soms zien ze het natuurlijk ook niet goed. Er zijn wel vmbo kader scholen die andere profielen aanbieden. Bijvoorbeeld Veelzijdig Vakkundig. Met als keuze richtingen Media Vormgeving en ICT of Dienstverlening en Producten. Wie weet passen die profielen wat beter bij je zoon. Bij mijn eigen kinderen heeft een docent eens gezegd dat ik de school niet moet zien als een eindstation. Mocht duidelijk worden dat je zoon nog meer opbloeit dan kan hij altijd nog naar TL of naar een MBO met een richting die bij hem past. Als het in hem zit komt het er echt wel uit. Zeker met zulke ouders die zo achter hem staan en hem onvoorwaardelijk steunen.
Media vormgeving en ICT lijkt me inderdaad wel bij hem passen, maar dat geven ze hier helaas niet. En ik geloof ook wel dat hij er komt hoor, het is alleen jammer dat hij nu al zo moet strijden voor een plekje. Ze kunnen wel zeggen dat dit beter voor hem is, maar mijn ervaring is altijd dat als je zelf echt iets wilt… het dan ook kan lukken. Dat is waar je als volwassene voor jezelf je kansen in creëert, als kind moet je helaas vaak accepteren wat een ander denkt dat goed voor je is.
Wat een intense brief zeg
wat een worsteling moeten jullie leveren.
Onze zoon Tim is nu 11 en heeft ook twee jaar een verschrikkelijke worsteling moeten doormaken op school. Hij werd niet begrepen. Zijn cijfers kelderden enorm. Nu heeft hij twee geweldige juffen en zijn cijfers stijgen met de zelfde snelheid als ze twee jaar ervoor Daalden.
Ik vrees nu al zijn tijd op de middelbare school.
Mijn kleine grote lieve gevoelige stoere komen
Ik hoop dat wij net zulke lieve ouders als jullie kunnen zijn tegen die tijd.
Dat gaat je vast wel lukken Kirsten en wie weet heeft je zoon mazzel en wordt hij ook op de middelbare school goed begrepen. Sterkte !
Wat lijkt me dit zwaar om mee te maken. Er zijn maar weinig leraren die echt naar het kind zelf kijken. Hopelijk komen jullie eruit en sterkte voor je moedige zoon!
Dankjewel Romy!
Wat een verdrietig verhaal. Als moeder kan ik me heel goed inleven in je gevoel. Je hart breekt als je ziet hoe verdrietig je zoon is, terwijl hij zo zijn best heeft gedaan. Je hart breekt bij het idee dat iemand schijnbaar moeiteloos beslist over het lot van jouw kind, terwijl je geen invloed op de situatie uit kunt oefenen. Maar als docent herken ik de situatie ook. Geloof mij: het hart van de meeste docenten breekt ook als we beslissen over het lot van een kind dat zo hard werkt en dan toch een ander advies krijgt dan verwacht. Maar dat advies geven wij niet uit desinteresse en wij denken niet in slagingspercentages. Dat doet de directie soms misschien, maar docenten hebben daar geen boodschap aan. Wij weten júist hoe hard zo’n leerling gewerkt heeft, wij zien hoe hij zich beweegt in de klas, hoe hij zich voelt voor, tijdens en na een toets. Wij weten hoe groot de klap is als het keer op keer niet lukt en wij willen juist niet dat een kind onnodig op zijn tenen loopt, want daar wordt het pas echt ongelukkig van. Als jij denkt dat dit advies echt niet bij jouw zoon past, ga dan het gesprek aan op school. Denk niet in termen als desinteresse en veroordeling, maar ga open het gesprek aan. Zorg dat ze jouw kind wel zien zoals hij is, als hun beeld verkeerd blijkt. Maar laat ze ook uitleggen hoe jouw zoon op school functioneert. Geef aan waar de schoen wringt en probeer samen tot een oplossing te komen. En staat de school niet open voor jouw zorgen, vragen en mening, dan is een andere school misschien geen gekke keus. Succes!
Dankjewel voor je uitgebreide reactie Yolanda. Een eerste gesprek hebben we een aantal weken gelden al gehad, helaas is er naar aanleiding van dat gesprek niets veranderd, ook al zijn zijn cijfers toch goed. Verder is het zo dat Luc momenteel voor ons gevoel niet op zijn tenen loopt, in ieder geval niet qua thuis studeren. Maargoed, we gaan weer een nieuw gesprek aanvragen en zullen zien waar dit toe leidt.
Ik zou het er als ik jou was toch niet bij laten zitten. Jij bent de enige die voor je kind op kan komen. Dan sta je voor mijn part maar iedere dag op school om ze te overtuigen. Het is in het belang van jouw kind. Als er iets is wat ik het afgelopen jaar wel geleerd heb. Dan is het dat wel. Als een kind zo gemotiveerd is om dit te gaan doen, dan gaat hem dat lukken. En zo niet? Dan is er toch geen man overboord? Dan kan hij toch altijd nog terug? Ik vraag me serieus af waar ze bang voor zijn.
Ja dat is het inderdaad Bianca, als het uiteindelijk niet zou lukken dan kan hij altijd nog terug. Waarom niet het voordeel van de twijfel geven in deze periode van groei?
Wat een verdrietig verhaal. Als moeder kan ik me heel goed in jullie situatie inleven. Je kent je kind en je hart breekt als het niet de kansen krijgt die het zou moeten krijgen, terwijl je daar geen invloed op kunt uitoefenen. Maar als docent herken ik de situatie ook en geloof me: ook het hart van de meeste docenten breekt als we overleggen over dit soort leerlingen. We volgen een kind een jaar lang, zien hoe het zich beweegt in de klas, zich gedraagt in de les en zich voelt voor, tijdens en na een toets. We weten ook, uit ervaring, dat de klap groot is als het niet lukt. We denken niet in slagingspercentages. Dat doet de directie soms, maar ik ken geen docent die zich daar druk over maakt. We kennen de teleurstellingen, we zien de kinderen die op hun tenen lopen en ongelukkig worden omdat de dingen keer op keer niet lukken. En dat gunnen we ze niet. Want echt, jouw kind is ook een beetje ons kind. Maar als jij denkt dat je kind echt een verkeerd advies krijgt, ga dan het gesprek aan en vraag door. Ga er open in, zonder oordeel over eigenwijze, drammerige leerkrachten, maar realiseer je dat wij zo’n advies nooit uit eigenbelang geven. Denk mee en vraag naar de opties. En staat de school niet open voor jouw mening, zorg en vragen, ziet de school het kind niet echt, vraag je dan af of dit de juiste school voor jouw zoon is. Succes!
Niks is erger dan leraren die gewoon niet meedenken. Dit staat op papier, er is een gemiddelde getrokken en klaar. Ik hou nu mijn hart al vast voor de middelbare school. Met bijles hopen we dat het wat sneller gaat maar mijn meisje is juist meer het creatieve type en snapt niets van theorie..
Ik kan me voorstellen dat je dat ook spannend vindt. Eigenlijk zouden er andere manieren van lesgeven moeten komen waarbij ook creatieve geesten makkelijker de stof kunnen leren…
Zo herkenbaar. Mijn dochter startte 4 jaar geleden op VMBO-k en heeft nu haar examen VMBO-t achter de rug. Na een jaar is doorgestroomd en viel alles op zijn plek. Ik verwacht dat ze met prachtige cijfers slaagt ?. School hield destijds voet bij stuk bij het geven van advies. Mijn dochter werd niet echt ‘gezien’, een advies gebaseerd op cijfertjes…. Mijn laatbloeier droomt ervan om dierenarts te worden en wij steunen haar daar van harte in!
Wat een kanjer, die dochter van jullie Monique. Ik vind het zo knap dat ze uiteindelijk heeft laten zien wat ze kan! Die dierenarts studie gaat er vas en zeker komen 😉 .