Al enige tijd lopen mijn man en ik tegen een probleem aan met Laura. Onze peuter loopt weg. Onze kleine meid van drie heeft presteert het iedere keer opnieuw. En als ze weg loopt, luistert ze ook niet als we haar terug roepen. Dit heeft al enkele keren tot vervelende situaties geleid. Zo liep ze weg bij mijn ouders toen ze een dagje met haar naar de speeltuin gingen en was ik haar in eens kwijt toen ik mijn boodschappen stond in te laden in mijn fietstassen. Tijdens een uitje in de dierentuin liep ze alle kanten op, waardoor we haar uit het oog verloren. Help, dit begint inmiddels erg vervelend te worden!
Mijn peuter loopt weg, steeds weer
Op een maandagmiddag loop ik met Laura de supermarkt in. Het is geen handig moment, omdat ze moe is, maar de boodschappen moeten wel in huis gehaald worden. Het kan niet anders. Ik probeer zo snel mogelijk alles in ons mandje te leggen en we lopen naar de kassa, maar voordat ik weet en in de gaten heb, rent ze weg. Ik roep haar terug, sta in de rij bij de kassa, maar ze luistert niet. Ik loop achter haar aan, pak haar hand vast en loop terug met haar bij de hand. Ik leg mijn boodschappen op de band en Laura is er weer van door.
Ze klimt op een inpaktafel, rent door de supermarkt, rolt over de grond en loopt naar de diepvriesafdeling, want ze wil ijsjes. Mijn peuter loopt weg want ze wil ijsjes. Het hele ritueel herhaalt zich. Een keer rent ze zelfs naar buiten en moet ik er als een speer achter aan. Ondertussen sta ik in de rij met de boodschappen, moet ik afrekenen en mijn geduld raakt langzaam op. Uiteindelijk pak ik haar arm stevig vast, spreek haar toe dat ze bij mij moet blijven en loop met haar in mijn hand terug naar de kassa.
Bemoeizuchtige omstanders
Nog steeds heeft het geen effect en uiteraard beginnen anderen zich ermee te bemoeien. ‘Nou, die heeft geen zin om te luisteren’ en ‘Nou mevrouw, die is zeker erg moe’ zijn opmerkingen die ik nog naar mijn hoofd geslingerd krijg. Nog iemand roept: ‘Kan het een beetje rustiger?’. Op dat moment ben ik zo boos, dat ik keihard door de supermarkt wil schreeuwen: ‘Ja dat weet ik ook wel, houdt jullie mond dicht. Ik heb helemaal niets aan deze totaal nutteloze opmerkingen!’ Ik houd mijn kaken stijf op elkaar, maar mijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen.
Een time-out voor mezelf
Helemaal gefrustreerd loop ik naar buiten, ik vraag mezelf af wat ik in godsnaam fout doe. Mijn peuter loopt weg, maar hoe komt het toch dat ze dit keer op keer doet? Waarom blijft ze dit gedrag toch iedere keer vertonen, terwijl we zo vaak uitgelegd hebben dat dit niet kan. Als we bij de parkeerplaats aan komen en Laura tot overmaat van ramp niet in de auto wil stappen en zich enorm verzet in haar autostoel, word ik erg kwaad op haar.
Ik kan me niet meer beheersen en begin te schreeuwen, wat natuurlijk geen enkele zin heeft. Meteen heb ik spijt van mijn eigen gedrag. Ik weet dat dit niet werkt voor Laura en dat ik me alleen maar slechter voel hier door. Ik wil helemaal geen schreeuwende moeder zijn. Ik gooi de deur van de auto dicht, loop even weg en kijk naar de lucht. Een time out voor mezelf, dat ik wat ik nu nodig heb op te kalmeren!
Een bijzonder gebaar
Op dat moment gebeurt er iets bijzonders, een vrouw loopt op mij af en vraagt: ‘Gaat het?’ Ik sta even verbaasd en kan eigenlijk geen woord uitbrengen. ‘Ik zag het gebeuren en ik weet u hoe zich voelt, ik ben zelf moeder van twee kinderen en weet hoe het is. Soms maken kinderen je helemaal gek!’
AMEN, op dat moment is dit wat ik nodig heb, eindelijk iemand die me begrijpt en geen stomme opmerkingen maakt waar ik helemaal niets aan heb. Ik sta nog half te trillen op mijn benen en kom nauwelijks uit mijn woorden. Ik stamel iets van ‘Ja, ze was heel moeilijk in de supermarkt, mijn peuter loopt weg, keer op keer opnieuw’. Ik voel een arm om me heen en besef nauwelijks wat er gebeurt, maar ben wel weer mezelf.
Verbaasd rij ik weg
Ik moet snel door, want Laura zit alleen in de auto. Ik zeg nog snel even bedankt en rij weg, maar pas als ik in de auto zit en thuis kom, besef ik hoe fijn ik het vond dat deze moeder dit deed. Eerlijk gezegd vond ik het erg bijzonder, want ik besefte dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Het was een klein gebaar een kort gesprekje, maar heel waardevol voor mij. Dank je wel lieve onbekende moeder!
Wil je tips over hoe je het weglopen van je kind eventueel kan aanpakken? Lees dan eens op opvoedadvies.nl of op loes.nl, wie weet heb je er wat aan.
Herken jij het euvel met een steeds weglopende peuter? En hoe heb je dit opgelost?
Ik denk dat je dit ook leuk vindt:
- Mijn peuter wil niet ontbijten, 5 tips die je op weg helpen
- Peuterpuberteit; ik ben twee en ik zeg nee!
- Hoe doorleef ik dagelijks die ochtendstress met baby, peuter en kleuter?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Hier ook een weglopende peuter. Echt niet leuk. In de winkel los ik het op door ALTIJD en kar te nemen, anders lukt het niet. Verder heb ik geen ogen genoeg… Niet makkelijk he, maar ze zeggen dat dat wel voorbij gaat… Ik wacht af?
Heel herkenbaar allemaal! Ook ik heb een weglopende peuter van drie en wat is het soms moeilijk om je geduld te bewaren als het kort achtereen fiks op de proef wordt gesteld. Peuters voelen spanningen bij hun oiders haarfijn aan en daar reageren ze op volgens mij. Mijn dochter liep op het hoogtepunt van haar wegloperij, vlak na onze verhuizing in haar nakie de voordeur uit en zette het op een rennen. Daar liep ik dan als half overspannen moeder te schreeuwen naar mijn blote kind ten overstaan van al onze nieuwe buren… Ik durfde me drie dagen lang niet meer buiten te vertonen. Begrip van andere ouders kan wonderen doen want je kan je zo alleen voelen met je frustraties. Wij doen onze dochter nu bij uitstapjes en op vakantie een armbandje om met haar naam en een mobiel nummer. Soms schrijf ik mijn nummer op haar hand. Ook kent ze mijn telefoonnummer al uit haar hoofd. Geen echte oplossing maar toch… Laten we naar hopen dat het een fase is!
Zo te horen was dat ook nog al eeen situatie Danja, ik kan me voorstellen dat je jouw buren even niet onder ogen durfde te komen 😉 Dat van het een telefoonnummer op de arm van jouw kind schrijven heb ik vaker gehoord en ga ik ook doen bij uitstapjes denk ik. Ik hoop inderdaad dat het een fase is!
“Die is zeker erg moe” zie ik niet als een rotopmerking hoor… juist als een meelevende. Maar wellicht lag het aan de toon? Maar ik herken je gevoel; mijn jongste huilde van de 3 uur tussen voedingen 2,5 uur, ook in de supermarkt. Zo fijn, iedereen die het beter weet.
Ja echt erg die mensen! Ik heb het zelf ook eens meegemaakt in een winkel met een peuter die niet wilde luisteren… Fijn, al die meningen.. Bij het boodschappen doen heb ik heel lang standaard een kar genomen (ook als ik maar een paar dingen nodig had) en zette ik mijn dochter in het zitje. Dit vond ze natuurlijk niet leuk, maar op die manier kon ze ook niet wegrennen, want dat was ik echt wel zat. Nu is het gelukkig over en blijft ze bij me in de buurt.
Vreselijk, van die betweters in de winkel, die in plaats van je te helpen, een ***opmerking maken.
Hoe moeilijk is het om even een helpende hand te bieden, bijvoorbeeld door de wegrennende peuter af te leiden, er even een gesprekje mee aan te knopen, zodat de vader of moeder er eerder bij zijn/de boodschappen op de band kunnen leggen/het karretje kunnen wegzetten?
Lief, die moeder. Dat heb je soms alleen maar ff nodig, begrip. Onze peuter heeft er ook een handje van. Wat helpt is uitleggen dat als ze weg blijft lopen, ze maar in de kar moet (niet het zitje maar echt de kar). Daar heeft ze een hekel aan en dat wil dan meestal helpen. Maar goed elk kind is anders en die van mij is 2 jaar en een paar maanden, dat scheelt misschien.
Wat een verhaal! Maar fijn dat er dan toch iemand is, die je even kan steunen. Zelf liep ik als kind ook regelmatig weg, ben weleens in de Hema verdwaald en ben ook eens naar de tomaten gerend in de supermarkt, waar mijn moeder mij dus vond, etend van een tomaat. Met mij is alles goedgekomen en ik weet zeker dat het ket Laura ook goedkomt!
Wat een grappig verhaal Irene! Nu je het zegt kan ik me herinneren dat ik ook een keer ben weg gerend als kind op een drukke markt. Mijn moeder was ook helemaal in paniek! Maar gelukkig kwam ik bij een leuke marktkoopman terecht die mijn boven op een kraam zette met een stuk fruit. Eten van een stuk fruit vond ik het prima vertoeven daar. Uiteindelijk zag mijn moeder mij daar zitten, maar ik was me van geen kwaad bewust! Misschien heeft die kleine meid van mij het dan toch niet van een vreemde 😉