Peuterpuberteit, ik ben twee en ik zeg nee!

7.05u. Uit zijn slaapkamer komt een geluid. Ik sta in de douche en doe het licht uit. “Neeje mama! Aan!”. Ik lach, en doe het licht aan. “Neeje mama, UIT!” klinkt er vanachter zijn deur. En ik doe hem weer uit. Als ik zijn kamer binnenkom, zie ik een klein mannetje van net iets meer dan twee jaar oud opgerold liggen in zijn slaapzak. Speen in zijn mond. Speen uit zijn mond. Even draaien en weer terug. Hij lacht achter dat groene gevaarte en zijn ogen staan op ondeugd. Nu al. De peuterpuberteit is gestart 😉 .

“Zal ik je slaapzak even uit doen?” vraag ik elke keer weer, terwijl ik het antwoord al weet. “Nee, neje doen mama” zegt hij. En net als gister en de dagen ervoor, mag de slaapzak pas uit als we beneden  op de bank zitten, checkend of papa de tafel al gedekt heeft met “Mads bord”,  “mij mes mama” en “pasta”. En wee je gebeente als dit nog niet is gebeurd of als papa nog niet eens wakker is en ik alleen met hem beneden kom. Dan is mijn peuterpuber ineens niet meer zo gezellig.

peuterpuberteit

Peuterpuberteit, hoe ga je daar mee om?

Die peuterpubertijd is me wat. Waar ik eerder alles kon oplossen met spelen en een grapje, kan nu zelfs de koektrommel soms niet op tegen de buien van Meneer. “Nee we gaan niet de hele ochtend filmpjes kijken”. Regelmatig is dat het startsein voor een lofzang aan huilbuien met als crescendo een driftbui.  “Ga maar even weg bij de hond, ze vindt het niet leuk als je tegen haar aanrijdt” is het begin van de strijd om de brandweerauto. “Nog een keer en hij gaat in de bijkeuken”. En natuurlijk moet hij dat dan perse zelf doen. Hierdoor vraag ik mij weer af of het wegzetten van die auto voor hem een straf is, of juist de kers op de taart.

Hoe denk ik dit op te lossen?

We gaan gezellig naar buiten. Positief opvoeden: ik blijf het proberen! Even gezellig buiten lopen is alleen helemaal niet zo gezellig als Meneer bedacht heeft dat hij “even” overal wil kijken. Zo vrij en ondernemend als hij is ziet hij namelijk overal iets interessants. “Ikke even kijken” zegt hij dan. Vervolgens rent hij weg. Probeert hij uit of de merkjes op de auto’s echt wel vast zitten. Klopt hij op het raam van de buren (we wonen in een hofje dus als het tegenzit zijn dat 11 buren). Of belandt hij in de pas aangeharkte tuin van een van de buren om de opmaak naar zijn idee te herschikken.

En soms doet hij al deze dingen op weg van huis naar het eind van het hofje, mij elke keer in tweestrijd achterlatend. Want als ik achter hem aan moet gaan, betekent het dat ik zijn broertje van een paar maanden oud even alleen in de kinderwagen moet laten liggen. Om maar niets te zeggen van het parkeren van de hond die natuurlijk juist dan echt nodig moet plassen. Zucht… de peuterpuberteit houdt alle gemoederen bezig.

Natuurlijk sta ik op steenworpafstand, maar het idee van de baby steeds parkeren vind ik niet fijn. Voor de hond is het ook echt niet tof als ze steeds lang moet wachten op vervolgens veel te korte rondjes. Maar leg dat maar eens uit aan Meneer. Net zoals uitleggen dat hij echt niet op de kast mag klimmen omdat hij dan kan vallen en dat pijn doet ook geen zin heeft. Of dat als hij in de duowagen zit zeggen dat hij wel moet blijven zitten omdat we even snel door moeten. Maar dat hij dan wel goed moet blijven zitten omdat hij er anders uitvalt.

Maar nee… ik ben 2, dat telt!

Hij doet toch wel wat hij zelf wil proberen. Alles in zijn lijf en hoofd staat op de “NEE! IK KAN HET ZELF WEL en de NIEMAND DOET MIJ WAT WANT IK BEN 2!!” stand. Dus kom ik vaak na 2x waarschuwen als de grootste spelbreker van de dag maar weer aangelopen. Om hem bijvoorbeeld onder luid protest wat strakker vast te zetten in de wagen. Of hem aan een arm mee te nemen naar huis of om hem mee te nemen naar een plek waar spelen wel veilig is. Natuurlijk is die plek in zijn ogen niet goed genoeg.

Ja. Meneer is Koning, Keizer en Admiraal tegelijk en de hele wereld draait voor m’n gevoel momenteel nét iets te vaak om hem. Herken je die peuterpuberteit? Het drijft me soms tot wanhoop, want ik wil hem niet steeds corrigeren en begrenzen, omdat dat niet gezellig is. Maar het moet wel en hij heeft het ó zo nodig. Het gaat soms met mijn gevoel op de loop. Omdat ik dan denk dat ík het dan maar anders moet doen, omdat het toch ook niet goed kan zijn dat hij zo vaak boos wordt?

Hoe was ik zelf?

Soms praat ik mezelf bijna een schuldgevoel aan. Gelukkig heb ik dan een lieve moeder die zegt dat ik vroeger ook zo ondernemend en eigenwijs was. Mijn eigen peuterpuberteit. En dat het dan juist nodig is om te begrenzen maar aan de andere kant vrijheid te geven om te ontdekken. Vrijheid binnen grenzen, juist om veiligheid te bieden. Wij als ouders stellen de grenzen zodat hij zich niet (te) ernstig kan bezeren. Vallen en blauwe plekken horen er ook wel een beetje bij en zodat hij leert wat wel en niet mag. Waardoor hij hopelijk snel genoeg begrijpt waarom we dat doen en hij mag leren wat wel en niet goed voor hem is. Of is dat een te mooie gedachte? Peuter of puber… wat is eigenlijk het verschil 😀 ?.

Het is en blijft een energieke jongen, die zoon van ons . En als hij echt net zo ondernemend en eigenwijs is als ik, dan gaat hij letterlijk en figuurlijk nog vaak genoeg zijn hoofd stoten. Ik hoop in ieder geval dat hij zijn openheid, spontaniteit, vrolijkheid en onbevangenheid vasthoudt. Want eigenlijk… maakt juist dat hem nou zo leuk. Het gedrag eromheen gaat vast wel weer over. Hij zal een keer stoppen met z’n hoofd stoten, toch? En als we daar mee klaar zijn dan kunnen we naar het puberteit gedrag gaan kijken vrees ik 😉 .

Peuterpuberteit, hoe gaan jullie ermee om? Ik ben benieuwd!

7 gedachten over “Peuterpuberteit, ik ben twee en ik zeg nee!”

  1. Zo herkenbaar! Soms zijn bijna alle dagen een gevecht en vind ik het helemaal niet leuk om zo vaak boos te worden of te corrigeren. Consequent zijn zal uiteindelijk vast zijn vruchten afwerpen

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven